دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ همچون اعلام خطر آتش سوزی بوده که بطور قابل ملاحظه ای بسیاری از مردم تلاش کرده اند تا آتش سوزی را خاموش کنند و نجات پیدا کنند. ولی روزی فرا خواهد رسید که باید امیدوار باشیم چندان دور نباشد، مردم در اتاق تنفس به این فکر کنند که اصلاً این آتش چگونه شعله ور شد. فرح استاک من، ستون نویس معروف نیویورک تایمز که جایزه پولیتزر را هم برنده شده است، در یک یادداشتی روز یکشنبه نوشت:این بسیار جالب است که روزی فرابرسد که میلیون ها نفر از هواداران پر شور رئیس جمهور ، او را به خاطر اقداماتش مورد شماتت و سرزنش قرار دهند. اما بدون حمایت این دسته از افراد او قادر به ایجاد این همه آسیب و خسارت نبود. این مردم دلایل خود را برای خودداری از سرزنش رئیس جمهوری دارند.
در واقع رقت انگیز خواندن تعداد زیادی از رأی دهندگان، راهی نامناسب برای به دست آوردن حمایت آنها است. دلیل دیگر اینکه این همه هرج و مرج تنها به دونالد ترامپ برنمی گردد و علت آن بزرگتر از ریاست جمهوری دونالد ترامپ است. اگر او در ماه نوامبر رای نیاورد، به هر حال مردمی که به او رأی داده اند، هم چنان باقی خواهند ماند و نماینده سیاست هایی خواهند بود که پیشتر اجازه پیشبرد آنها را به ترامپ داده بودند. حدود ۴۰ درصد از مردم خواستار افزایش تعرفه ها و ساختن دیوار هستند. بیش از نیمی از آمریکایی ها می گویند که مهم است مهاجران غیرقانونی دیپورت شوند.
درخصوص اینکه بیشتر طرفداران ترامپ به علت رویکردهای نژادپرستانه و مشکلات اقتصادی به وی رأی داده اند نیز زیاد قلمفرسایی و مطالعه شده است. به راستی که جدا کردن این دو گروه از همدیگر سخت است. در چهار سال گذشته من گروه های از کارگران فولاد در ایندیانا را رصد کرده ام، مرد و زن، سیاه و سفید؛ افردی که در کارخانه ای کار می کردند که حالا به مکزیکو منتقل شده بود. من دیدم که آنها چگونه تقلا می کردند تا دوام بیاورند. به این فکر می کردند که به مکزیکو بروند یا کار دیگر کنند. من مشاهده کردم که برخی از آنها دنبال کار جدید، حتی با نصف حقوقی که می گرفتند، بودند.
یک مکانیک بخش فولاد به نام تیم که کارگر اتحادیه فولاد به حساب می آید به یاد می آورد که چه کسی بوده است. او فرزند اتحادیه است:پدرش کارگر ماشین های خودکار بوده و پدربزرگش نیز کارگر معدن.
تیم به من خاطرنشان کرد:ما همواره به دموکرات ها رأی می دادیم، برای اینکه آنها همواره هوای آدم های کم بنیه را داشتند. پدر من فوت کرده است اما سوگند می خورم که او هرگز به یک جمهوری خواه رأی نداد. تیم نیز چنین ایمانی به دموکرات ها داشت و وقتی که بیل کلینتون، رئیس جمهور وقت آمریکا را به سمت تجارت آزاد سوق داد، هرگز احساس نگرانی نکرد. او حتی هنگامی که بیل کلینتون تجارت آزاد با چین را هم عادی سازی کرد، بازهم حس نگرانی نداشت. اما ناگهان کارخانه ای که وی در آن کار می کرد به شانگهای منتقل شد. بعد هم به مکزیکو رفت.
زمانی که من تیم را ملاقات کردم او از بیل کلینتون و دموکرات ها متنفر بود. دموکرات ها با شرکت ها همدست شده بودند و هیچ کس هم چیزی نگفت. تیم حس کرد که به او خیانت شده است و از لحاظ سیاسی به حال خودشان رها شده اند تا اینکه دونالد ترامپ آمد.
افراد تحصیل کرده آمریکایی، قول ترامپ را برای بازگرداندن کارخانه ها به آمریکا به استهزا گرفتند. آن ها مصرانه می گفتند که کارخانه ها، هرگز به آمریکا باز نمی گردند. اما حتی امیدواهی نیز باز شکلی از امید است، این نوع امید، شاید فراگیرترین آن باشد.
این روزها دیگر کمتر جای شک و تردیدی وجود دارد که ریاست جمهوری دونالد ترامپ مدیون یقه آبی هایی مانند تیم است. این طبقه زمانی پایگاه رأی دموکرات ها به حساب می آمد. بنابر داده های اعلام به دست آمده ، ۵۵ درصد از کسانی که در سال ۲۰۱۶ از دونالد ترامپ حمایت کردند به طبقه کارگر تعلق داشتند. کمتر از یک سوم دیگر که از سایر جمهوری خواهان حمایت کردند نیز در این طبقه قرار داشتند. بنا بر گزارش واشنگتن پست، در شهر کوچک موهانینگ در اوهایو، بیش از یک چهارم افرادی که در انتخابات درون گروهی جمهوری خواهان شرکت کرده بودند، از دموکرات های سابق بودند. رئیس حزب دموکرات این شهر کوچک به واشنگتن پست گفت:۱۸ عضو این کمیته در این شهر به سمت ترامپ رفتند و به او رأی دادند.
این فرارها از حزب دموکرات، عمدتاً ناشی از خشم میلیون ها نفر کارگری می شود که در دهه ۲۰۰۰، شاهد کوچ کارخانه هایشان به چین بودند؛ کارگرانی که در خط تولید ساخت کامیون در میشیگان فعالیت می کردند، کارگرانی که در تولید تی شرت در پنسیلوانیا کار می کردند یا کارگران که در کارخانه لباس دوزی کارولینای شمالی فعالیت داشتند. این جابه جایی ها به افزایش کودکان فقیر، مادران مجرد و مرگ و میر ناشی از الکل و مواد مخدر منجر شد. دیوید آتور، یک محقق و اقتصاددان در مؤسسه تکنولوژی ماساچوست و تیم او در یک گزارش نوشتند:« تجارت با چین منجر به افزایش قابل توجه جمهوری خواهان در مناطق اکثرا سفیدپوست و غیر لاتین تبار در حد فاصل سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۰ در مناطق کنگره ای شد.»
در پایان گزارشی که توسط گروه دیوید آتور تهیه شده، نتیجه گیری شده است:« اگر ضربات حاصل از تجارت با چین در سال ۲۰۱۶ نصف می شد، در این سال هیلاری کلینتون در پنسیلوانیا، ویسکانسین و میشیگان برنده می شد.»
در بسیاری از شهرها و روستاهایی که کارخانه ها سلاخی شدند، افراد مهاجر غیرقانونی که فاقد توانایی برای شغل های ماهرانه بودند، نیز وجود داشتند و در مشاغلی مانند تمیز کردن اتاق ها، ذبح ماکیان و چمن زنی فعالیت داشتند. حضور این افراد به کینه بیشتر افراد محلی منجر شد. خشم در مورد جهانی شدن تنها محدود به راستگرایان نیست. من متوجه شدم که این امر به ظهور برنی سندرز نیز دامن زده و هم اینک در بین فولادسازان حمایت قابل توجهی دارد.
در همان هفته ای که من با تیم ملاقات داشتم، با یک آنارشیستی مصاحبه کردم که به دلیل نقشش در برهم زدن مراسم تحلیف دونالد ترامپ به هنگام شکستن پنجره ها و آتش زدن لیموزین دستگیر و با اتهامات کیفری روبه رو شده بود. از او پرسیدم چرا آنارشیست شدی؟ پاسخ داد:به خاطر نفتا( قرارداد تجاری آمریکا با مکزیک و کانادا) و حاکمیت سبوعانه کاپیتالیسم جهانی.
برای بسیاری این خشم میتواند بی خودی تلقی شود. تجارت آزاد و جهانی شدن بدون شک به ثروتمندتر شدن بیشتر کشور کمک کرده است. این ثروت و علم ناشی از جهانی شدن به خوبی توزیع نشده است و جهانی شدن فشار بیش از حدی روی اقشار آسیب پذیر آمریکایی وارد کرده است. نفتا به نماد نظم جهانی« پیش برده شده توسط نخبگان برای نخبگان» تبدیل شد. این قرارداد موجب از بین رفتن شغل یقه آبی ها و به دست آوردن امتیاز بیشتر یقه سفیدها شد که به سرمایه گذاری در بانک های مکزیک روی آوردند. در این راستا حتی امروز نیز حامیان سفت و سخت نفتا بر این باورند که این قرارداد موجب از بین رفتن بسیاری از مشاغل آمریکایی شد.
از برزیل تا بریتانیا مردم رهبرانی را برگزیدند که قول دادند یکپارچگی اقتصاد بین المللی را از بین می برند. بیشتر رهبران این کشورها نیز پوپولیست های راستگرا به حساب می آیند. شورش علیه تجارت آزاد و جهانی شدن تا حد زیادی چپ ها را غافلگیر کرده است. دانی رادریک، استاد اقتصاد در دانشگاه هاروارد که خود از مخالفان جهانی شدن است، چندی پیش از انتخاب دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۶، دریک مقاله نوشت:چپ ها نتوانسته اند جایگزین مناسبی برای حمایت گرایی پیدا کنند.
از آن زمان اما چشم انداز تغییر کرد. جو بایدن که قلبا و صمیمانه طرفدار تجارت آزاد بود، حالا به از بین رفتن مشاغل اذعان می کند. در طرح بایدن یک مالیات ۱۰ درصدی برای شرکت هایی در نظر گرفته شده است که در آن سوی آب های آمریکا فعالیت دارند. همچنین برای شرکت هایی که کارخانه هایشان در داخل فعالیت دارند و به ایجاد مشاغل کمک کنند، یک بخشودگی ۱۰درصدی مالیاتی در نظر گرفته شده است. او همچنین ۲ تریلیون دلار برای رشد زیرساخت های این کشور در حوزه انرژی پاک در نظر گرفته است. رادریک در یک ایمیل نوشت:اقتصادی که بایدن، به عنوان یک میانه رو برای آمریکا در نظر گرفته است، از برنامه های هیلاری کلینتون بسیار پیشرو تر است. اما با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمی شود. باید دید بایدن در صورت انتخاب، به وعده هایش جامه عمل خواهد پوشاند. بسیاری از آمریکایی ها که به دنبال« مرد قدرتمند» هستند، مجددا به دونالد ترامپ رای خواهند داد. او قهرمانی است که قرارداد نفتا را پاره کرد( حتی با اینکه مدل جدیدش، افتضاح تر از نسخه اولیه اش باشد). ترامپ کسی است که با وضع تعرفه های جدید سیلی به گونه چینی ها زده است. با این حال طبقه کارگر در اعماق وجود خود از قهرمان خود دلخوری هایی نیز دارند:او ضد اتحادیه است. نیل گورسوچ، کسی که ترامپ به محض ورود به کاخ سفید در دیوان عالی منصوب کرد، فردی است که به شدت با اتحادیه ها مخالف است. مورد عجیب دیگر اینکه ترامپ بیش از اینکه در قرارداد موقت با چین به فکر ایجاد شغل برای یقه آبی ها باشد، روی حوزه های بانکی و بیمه ای چینی ها متمرکز شده است. افزون بر این کاهش مالیات ترامپ بیشتر خوشایند سهامداران و کمپانی های بزرگ بوده است و شهروندان آمریکایی را در این زمینه لحاظ نمی کند. پول هایی که به آمریکا سرازیر می شود به جیب آنها و حساب های بانکی شان خواهد رفت.
شرکت ها بیشتر از آنکه به فکر استخدام و آموزش نیروهایشان باشند، سهام کمپانی خود را می خرند و مالکان شان را ثروتمندتر می کنند. این نوع خرید سهام به قدری زننده است که ترامپ نیز از آن دفاع نمی کند. ترامپ کسی است که خود این مسائل را بهتر بلد است. او فرد ناشایستی است که با استفاده از اسب تروآ، که همان یقه آبی ها هستند، وارد کاخ سفید شد و آنها کلید را به کسی سپردند که خود نماینده اصلی آن« یک درصد» است. حالا ترامپ به دنبال از بین بردن بیمه های همگانی در بحبوحه درگیری طبقه متوسط و ضعیف در مواجهه با یک بیماری پاندمی است و از این واضح تر نمی توان نشان داد که او در این جنگ در کدام طرف ایستاده است. خدمات درمانی همگانی چیزی است که فردی مانند شانون را که کارگر بخش فولاد است، مجددا به آغوش دموکرات ها فرستاده است، حتی با اینکه بیشتر اقوام او از ترامپ حمایت می کنند. او به من خاطرنشان کرد:« ترامپ دائم رجز می خواند که شغل ها را حفظ می کند ولی اینطور نیست.»
- 9
- 2
