تقدیر از مغز متفکر ناسا

ایالات متحده آمریکا در کنار روسیه به عنوان قدیمی ترین کشورهای دارای فناوری فضائی شناخته می شود. یکی از مهمترین چالش های موجود در سازمان های فضایی که می توان آن را نقطه قوت سازمان های پیشرو در اکتشافات فضایی دانست، انجام پژوهش و سپس اجرایی کردن طرح های پژوهشی در حوزه عملیاتی است که در این میان طراحی موتورهای محرکه فضاپیماها، جایگاهی ویژه دارد.

سازمان فضایی ناسا به عنوان یکی از پیشرو ترین سازمان های فضایی جهان، بخش مهمی از موفقیت خود را مرهون پژوهشگران این حوزه است. یکی از پژوهشگران پیشروی ناسا در این حوزه،دکتر لنیه رید نام دارد که به تازگی و به پاس چند دهه تحقیق و پژوهش، نام وی در تالار مشاهیر ناسا ثبت شد. از دکتر رید به عنوان مغز متفکر طراحی موتورهای پیشرانه فضایی یاد می شود.

 سازمان فضایی ناسا به عنوان یکی از پیشرو ترین سازمان های فضایی جهان، بخش مهمی از موفقیت خود را مرهون پژوهشگران این حوزه است. به طور کلی ساخت یک موتور محرکه  فضاپیما می تواند سال ها به طول انجامد در حالی که پرتاب آن تنها در عرض چند ثانیه انجام می گیرد.  به طور معمول قطعات موتورهای پرتاب کننده فضاپیماها، با دقت بسیار بالایی از تیتانیم و یا آلیاژهای بسیار سبک طی چندین هفته ساخته می شود. هنگامی که ساخت این گونه موتورها به پایان می رسد، مرحله حساس آزمایش را باید برای تکمیل فعالیت های ساخت طی کرد. هر کدام از این موتورها باید نیروی لازم برای پرتاب یک فضاپیما را بدون هیچ مشکلی تولید کنند.

دکتر لنیه رید (Lonnie Reid)  از مرکز تحقیقات و پژوهش های گلن (Glenn Research Center) در سازمان فضایی ناسا تحقیقاتی طولانی در زمینه طراحی موتورهای پیشرانه فضایی انجام داده است. تخصص او در جریان داخلی و پیشرفته سیستم های نیروی هوایی در سطح ملی شناخته شده است و نظرات و تحقیقات او در شکل گیری و راهنمایی نسل بعدی دانشمندان و مهندسان ناسا تاثیر به سزایی داشته است. وی از دهه ۷۰ میلادی در حال انجام پژوهش و تحقیق در رابطه با موضوعات فضایی بوده و پس از خدمت در ارتش ایالات متحده آمریکا، مدرک مهندسی مکانیک خود را از دانشگاه ایالتی تنسی کسب کرده، در سال ۱۹۸۹ مقطع کارشناسی ارشد و سپس دکترای خود را در دانشگاه تولدو (University of Toledo) به پایان رساند.

دکتر لنیه رید در سال ۱۹۶۱ میلادی به سازمان فضایی ناسا ملحق شده و در مرکز لوئیس (NASA Lewis Research Center) مشغول به کار شد. وی طی مدت ۲۰ سال به عنوان محقق و مدیر بخش کمپرسور  و قطعات سیستم های مایع در سازمان ناسا به فعالیت مشغول بوده و به بررسی و مطالعه جریان های سه بعدی در دیواره کمپرسورهای ترانسونیک (wall in transonic compressors) پرداخت.

در همان سال، او به عنوان رئیس بخش مکانیک مایعات داخلی ارتقا یافته و تبدیل به یکی از پژوهشگران ارشد ناسا شد. او اولین کارمند آفریقایی - آمریکایی بود که توانست در سازمان فضایی ایالات متحده آمریکا به این مقام برسد. وی که از جمله مهمترین نظریه پردازان و پژوهشگران ناسا محسوب می شد،  به عنوان رئیس یک بخش مطالعاتی،  با صنایع همکاری نزدیکی داشت تا انتقال تکنولوژی را از حوزه پژوهش به صنعت آسان کند. در سال ۲۰۱۶ نام وی به طور رسمی در تالار مشاهیر مرکز تحقیقاتی ناسا ثبت شد.