وقتی فرشته ها پَر می كشند

این‌بار صحبت از مرگ پزشک فیلیپینی دلسوز، یاریگر، متعهد و داوطلب خط اول جبهه‌ها است. ایران و دزفول داغدار پزشکی شدند که سال‌های جنگ داوطلب امداد و کمک‌رسانی به مردمی بود که زیر موج بمباران و شلیک مهمات پاره‌ای از تن و جان خود را میان انبوه خاک‌ها -آن هم بی‌نشان- جا می‌گذاشتند. «اورارا باتارا» در ۱۹ دسامبر ۱۹۵۰ برابر با ۲۸ آذرماه ۱۳۲۹ در مانیل فیلیپین متولد شد و پس از اخذ مدرک پزشکی عمومی، پیش از انقلاب اسلامی وارد ایران شد و به‌عنوان نخستين پزشک فیلیپینی در بیمارستان افشار دزفول طبابت خود را آغاز کرد. این پزشک فیلیپینی دلسوز که همواره ایران را وطن خود می‌دانست با شروع جنگ تحمیلی از معدود پزشکانی بود که زیر بمباران هوایی و موشکی در دزفول ماند و به طبابت پرداخت.

شبانه‌روز در خدمت مصدومان

دکتر باتارا به‌عنوان نخستين پزشک بخش دیالیز در ۲ نوبت صبح و عصر سال‌ها در بیمارستان افشار دزفول به بیماران دیالیزی خدمت کرد. وی در زمان جنگ تحمیلی در خانه‌های سازمانی بیمارستان یازهرا دزفول سکونت داشت و در تمام ساعات شبانه‌روز در خدمت مصدومان حملات موشکی و نیز رزمندگان مصدوم بود و طبابت می‌کرد.

هنگامی که از این پزشک فیلیپینی سوال می‌شد که چرا به کشور خود باز نمی‌گردی، پاسخ می‌داد: کشور من ایران است و اقوام و بستگان من مردم دزفول هستند. او تا قبل از بستری‌شدن در بخش‌ آی‌سی‌یو همچنان به‌عنوان پزشک بخش دیالیز در بیمارستان دزفول خدمت می‌کرد.

متعهد، دلسوز و انسان‌دوست

باتارا در دوران جنگ تحمیلی به ارایه خدمات پزشکی به رزمندگان و مردم مقاوم دزفول پرداخت. او همزمان، دوران رزیدنتی خود را در رشته داخلی به صورت مکاتبه‌ای و حضوری در دانشگاه مانیل ادامه داد و پس از چهار ‌سال بورد تخصصی را از آن دانشگاه دریافت کرد. در‌ سال ١٣٩٤ از خدمات ارزشمند خانم دکتر «اورارا باتارا» به‌عنوان چهره ماندگار پزشکی دزفول تجلیل شد.

این پزشک متعهد و انسان‌دوست نه ‌تنها در طول هشت‌ سال جنگ و بمباران هوایی، زمینی و موشکی دزفول این شهر را ترک نکرد، بلکه شبانه‌روز در خدمت مصدومان و بیماران بود. مرگ این پزشک متعهد و دلسوز که ایران را وطن اصلی خود می‌دانست و بسیاری از مردم دزفول به خاطر اخلاق و رفتار محبت‌آمیز وی با بیماران با وی آشنایی داشتند، موجب تأثر مردم دزفول شد.

او يك پزشك بود؛ بدون مرز؛ از خاك تا خدا!