کاش آقای همتی یک‌بار سوار تاکسی می‌شد!

احمد زیدآبادی در یادداشتی نوشت: در میان واکنش‌های داخلی به تحریم بانک مرکزی از سوی آمریکا، به نظرم واکنش عبدالناصر همتی رئیس بانک مرکزی ایران از همه جالب توجه‌تر باشد. همتی گفته است: "اگر اینگونه اقدامات می‌توانست در پیشبرد خواسته‌های ظالمانه آن دولت موثر باشد، وضعیت اقتصادی کشور بسیار متفاوت با وضعیت فعلی بود. ناکامی‌های مکرر دولت آمریکا در یک سال و اندی گذشته نشان می‌دهد که این تحریم‌ها بی‌اثرتر از هر زمان دیگری شده‌اند و اقتصاد ایران، تاب‌آوری خود در مقابل تحریم‌ها رابه همگان اثبات کرده است."

اگر اینطور است که آقای همتی می‌گوید؛ پس اولاً باید از تحریم‌های آمریکا متشکر باشد که اقتصاد ایران را تاب‌آور کرده است! ثانیاً به جای آنکه رئیس جمهور و وزیر خارجه، شب و روز از "تروریسم اقتصادی آمریکا علیه مردم ایران" و لزوم لغو تمام تحریم‌ها به عنوان پیش شرط هرگونه گفتگو با آمریکا سخن بگویند، با طیب خاطر، به کار عادی خود مشغول شوند! ثالثاً رجزخوانی کار نظامیان و حداکثر کار سیاستمداران است و نه بروکرات‌هایی که باید کار تخصصی خاصی را به انجام برسانند! رابعاً کاش آقای همتی یک بار سوار تاکسی یا مینی‌بوس یا اتوبوس می‌شد و فشار ناشی از تاب‌آوری مورد نظر خود را از زبان مردمی که با پوست و گوشت و استخوان خود فشارها را تحمل می‌کنند هم می‌شنید! وقتی که پیرمردی نزدیک به هشتاد سال سن، مریض و ناتوان پشت پراید خود می‌نالد که پس از ۳۰ سال کار و دریافت ماهیانه یک میلیون و هفتصد هزار تومان حقوق بازنشستگی، مجبور به مسافرکشی در این سن شده و به زمین و زمان نفرین می‌فرستد که این میزان حقوق با هزار بدبختی به نیمۀ ماه نیز نمی‌رسد، آنگاه قربانی اصلی به اصطلاح تاب‌آوری اقتصاد در برابر تحریم‌ها از زبان همتی و همینطور دوستانی مانند سعید لیلاز بهتر قابل درک می‌شود!

حفاظت از خود یا نابودی دیگران؟
روز جمعه بسیاری از امامان جمعه و مقام‌های نظامی و سیاسی کشور در واکنش به خبرهای غیررسمی مربوط به احتمال حملۀ نظامی آمریکا به ایران، تهدید به هدف قرار دادن پایگاه‌های آمریکا در سرتاسر منطقه و نابودی اسرائیل و عربستان کردند. این نوع حرف‌ها که در شرایط بحرانی در هر کشوری معمولاً به قصد بازدارندگی بیان می‌شود، اگر بر آتش نزاع نفت نریزد طبعاً کمکی به خاموش کردن آن هم نمی‌کند.

پیش از این، مسئولان جمهوری اسلامی به مردم وعده داده‌اند که جنگی اتفاق نخواهد افتاد. انتظار عمومی این است که آنها در جهت تحقق همین وعده تلاش کنند و گرنه به فرض، چنانچه نابود کردن اسرائیل و عربستان و هر کشور دیگری، نابودی ایران را در پی داشته باشد، چه سود یا حسنی دارد؟ وظیفۀ اولیه و حیاتی همۀ دولت‌های جهان، حفاظت از کشور خود است، اگر این حفاظت به هر دلیلی صورت نگیرد، دیگر به فرض آنکه قادر به نابودی نیمی از کرۀ زمین و یا حتی تمام آن هم باشند، به کار چه کسی می‌آید؟