چندى است اخبار مربوط به جدول معروف شماره ١٧ قانون بودجه در سايت‌هاى خبرى يا گفت‌وگو‌هاى نمايندگان مجلس با مطبوعات خوانده و شنيده مى‌‌شود. نگارنده شخصا، نه نهادهاى مشمول اين جدول را مى‌شناسد و نه مى‌داند برخوردار‌شوندگان از منابع آن، چه كسانى هستند. علت نوشتن اين يادداشت قطعا مخالفت با فعاليت‌هاى فرهنگى در اين مملكت هم نيست. اما از نمايندگان مجلس در شگفتم كه سؤال مى‌فرمايند: «اصلا چرا دولت اين جدول را در لايحه بودجه پيشنهاد مى‌كند؟».
درواقع گله‌مند هستند چرا دولت توپ را به زمين آنها مى‌اندازد! فارغ از اينكه چرا دولت اين كار را مى‌كند - که فكر مى‌كنم پاسخ آن را هم مردم و هم نمايندگان محترم مى‌دانند - پرسش كليدى اين است كه آيا خانم‌ها و آقايان نماينده مجلس، نمى‌خواهند به مهم‌ترين وظيفه خود كه مردم به آنها محول کرده‌اند، عمل كنند؟ اين ٢٣٢ ميليارد تومان، پول مردم است كه در دست دولت امانت است تا در موارد ضرورى و مورد نياز مردم، براى خير همگان هزينه كند. اين پول شخصى هيچ‌كس نيست كه از آن بذل و بخشش کند. اگر دولت برنامه‌ريزى درستى براى پول مردم نمى‌كند، اين وظيفه از نمایندگان ساقط نمى‌شود كه جلوى هدررفت حتى يك ريال از پول اين مردم را بگيرند.
چگونه شانه از بار مسئوليت، انجام وظيفه و نظارت بر هزينه‌كرد پول مردم خالى مى‌كنند؟ آنان در آن مسند نشسته‌اند كه مدافع حق آن كودك بى‌سرپرستى كه از مدرسه بازمانده، آن زن سرپرست خانوارى كه صبح تا شب براى حفظ بچه‌ها زير يك سقف امن تلاش مى‌كند، آن مرد ٧٠ساله‌اى كه پس از يك عمر كار حالا با كولبرى تأمين زندگى مى‌كند، آن خانواده‌اى كه پسران تحصيل‌كرده‌اش از بي‌كارى خانه‌نشين شده‌اند و جوانانى كه از افسردگى به مصرف مواد مخدر پناه برده‌اند و... باشند.
وکلای مردم امانت‌دار پول مردم هستند و نمى‌توانند بگويند «لابى‌ها چنان سنگين بود كه نتوانستيم جدول ١٧ را حذف كنيم» و برای ما دعا کنید و فقط به اين بسنده كنيد كه تعدادى از مؤسسات را از اين جدول، به بخش‌هاى ديگر بودجه منتقل و تعداد جديدى را با آنها جايگزين كنند. اگر از آخرت مى‌ترسيم و مى‌دانيم بايد پاسخ‌گوى اعمال خود باشيم، حاتم‌بخشی از جیب مردم ناتوان را چگونه می‌توانیم توجیه کنیم؟
ژاله شادى‌طلب
- 17
- 1
