به گزارش ایسنا، یافتههای مطالعه شرکت "وود مکنزی" نشان میدهد برخی از چاهها در منطقه "پرمین ولف کمپ" با نرخ کافت بالای ۱۵ درصد پس از پنج سال مواجه هستند که بسیار بالاتر از نرخ پنج تا ۱۰ درصدی است که در ابتدا پیشبینی شده بود. به گفته آر تی دوکس، یکی از مدیران شرکت وود مکنزی، اگر انتظار میرفت یک چاه پس از پنج سال به نرخ افت نرمال شش تا هشت درصد برسد، اکنون شاهد نرخ افت ۱۲ درصدی هستیم که این مساله بیشتر به دلیل وضعیت ذخایر است تا اینکه بخواهد به وضعیت اقتصادی مربوط باشد. در نتیجه تولیدکنندگان باید فعالیتشان را سال به سال افزایش دهند، زیرا جبران افت تولید سختتر و سختتر خواهد شد.
بعلاوه افت تدریجی چاههای شیل سریعتر از میادین نفتی فراساحلی بزرگ بوده که قابل توجه است، زیرا رونق حفاری شیل طی چند سال اخیر به معنای آن است که نرخ افت تولید بالاتر از گذشته است. کندی حفاری به معنای آن است که افت ذخایر در حال تبدیل شدن به یک مشکل جدی است.
مطالعات جداگانه "گلدمن ساکس" درباره اینکه صنعت شیل دچار فرسودگی شده، نشان داده میانگین عمر پویاترین مناطق عرضه نفت جهانی بین هفت تا ۱۵ سال است.
نمونه دورههای رشد سریع شامل اتحاد جماهیر شوروی در دهه ۱۹۶۰ تا دهه ۱۹۷۰، مکزیک و دریای شمال در اواخر دهه ۱۹۷۰ تا دهه ۱۹۸۰ و تولید نفت سنگین ونزوئلا در دهه ۱۹۹۰، بزریل در دهه ۲۰۰۰ و شیل آمریکا و ماسههای نفتی کانادا در دهه ۲۰۱۰ است. هر کدام از این دورههای رونق سرانجام وارد یک دوره طولانی افول شدند. با اینهمه در برخی از موارد، کاهش تولید شدیدتر از سایرین بوده است.
صنعت شیل آمریکا نیز وارد دوره انتهایی محدوده فعالیت خود در حدود هفت سال شده است. اگرچه شیل همچنان رشد دارد اما نشانههایی از کندی رشد آن وجود دارد که طبق اعلام بانک سرمایهگذاری گلدمن، دورهای است که شیل اهمیت خود را به عنوان عامل رشد عرضه جهانی از دست میدهد.
بر اساس گزارش اویل پرایس، طبق اعلام این بانک سرمایهگذاری، شرکتهای فعال در عرصه شیل همچنان تا اوایل دهه ۲۰۲۰ عملکرد مثبتی خواهند داشت، اما تا سال ۲۰۲۵ این شرکتها شاهد افول ستارههای خود خواهند بود. گلدمن همچنان انتظار دارد نفت شیل آمریکا هر سال حداقل تا سال ۲۰۲۱ حدود یک میلیون بشکه در روز به تولید خود اضافه کند، اما با نشانههای اولیه افت تولید و محدودیتهای بهرهوری، روشن است روزهای درخشان این صنعت به شماره افتاده است.
- 10
- 4
