فواید حضور کی‌روش در فوتبال ایران

به گزارش ایسنا ،«صعود تیم ملی فوتبال به جام جهانی بسیار لذتبخش بود چون مردم ما از این صعود خوشحال شدند و بر خلاف دفعات گذشته که به جام جهانی راه پیدا می کردیم، این بار این ماموریت بدون استرس انجام شد. تیم ملی در طول ماه های اخیر بازی های حساسی را پشت سر گذاشت و به خوبی موفق شد برای هر بازی برنامه خاصی داشته باشد. البته فراموش نکنیم که در یک موفقیت مجموعه ای از عوامل دست به دست هم می دهند و همه اعضا باید طوری فعالیت کنند که موفقیتی حاصل شود. این طور نیست که فقط مربی یک تیم را عامل موفقیت به دست آمده بدانیم اما فراموش نکنیم که همین مربی به وقت ناکامی به سیبل انتقادات و حمله خیلی ها تبدیل می شود.

منظور این است که برخورد ما در مواقعی که می بازیم با مربیان منطقی نیست همان طور که به وقت پیروزی هم نباید تنها یک عامل را پر رنگ کنیم. با همه اینها چون موضوع کارلوس کی روش و نقش این مربی در تیم ملی فوتبال ایران است، باید چند نکته را در این باره مطرح کرد:

کارلوس کی روش که سابقه هدایت تیم ملی فوتبال کشورهای «پرتغال» و «آفریقای جنوبی» و تیم باشگاهی «رئال مادرید» را در کارنامه خود دارد، تقریبا ۶ سال پیش هدایت تیم ملی فوتبال را بر عهده گرفت و طی این سال ها توانست عملکرد درخشانی از خود به جای بگذارد. کی روش در مقام سرمربی تیم ملی به دلایل زیر نمره قابل قبولی کسب خواهد کرد.

۱. یکی از مهم ترین اقدام های مثبت کی روش در زمان هدایت تیم ملی فوتبال حاکم کردن نظم بر تیم بود. در این دوره بازیکنان تیم ملی فوتبال، بازی گروهی و در خدمت تیم بودن را بر تکروی‌های بی نتیجه فردی ترجیح دادند.

این مربی پرتغالی که سابقه هدایت تیم های بزرگ را در کارنامه دارد با استفاده از به روزترین شیوه های تمرین و تکنیک های بازی فوتبال دنیا موفق شد به تیم ملی فوتبال شخصیتی ویژه ببخشد. وی همچنین با استفاده از شیوه های نوین تمرین دهی توانست بازیکنان فوتبال کشورمان را در سطح بالایی از آمادگی بدنی قرار دهد. اوج این آمادگی، بازی مقابل آرژانتین در بازی های جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل بود.

۲. یکی از مهم ترین مشکلات فوتبال ایران در گذشته، بحث بازیکن‌سالاری بود. برخی از بازیکنان تیم های ملی و باشگاهی به خاطر توجه ویژه یا علاقه هواداران، خود را تافته جدا بافته از دیگران می دانستند و کمتر به خواسته و نظر مربیان و مدیران باشگاهی توجه داشتند.

کی روش که تجربه کار کردن با بازیکنان بزرگی همچون «لوییس فیگو»، «دیوید بکام» و «کریستیانو رونالدو» را در کارنامه خود می دید، در ابتدای ورود به ایران و بعد از شناخت بازیکنان تیم، برخورد با بازیکن سالاری را در اولویت قرار داد و در این راه کمتر تحت تاثیر فضاسازی رسانه ها قرار گرفت. هر چند خود من اعتقاد داشتم حذف برخی بازیکنان همچون «سیدهادی عقیلی» و «سیدمهدی رحمتی» موجب شد تیم ملی در برخی بازی ها آسیب‌پذیر باشد ولی برخورد قاطع کی روش با این بازیکنان سبب شد تیم ملی فوتبال در زمان هدایت وی، یکی از کم حاشیه ترین تیم های دهه های گذشته باشد.

۳. کشف و پرورش استعدادهای جوان و میدان دادن به آنان در بازی های ملی یکی دیگر از مهم ترین نقطه های مثبت کارنامه کی روش در ایران است. این مربی پرتغالی در طول چهار سال حضور روی نیمکت تیم ملی توانست استعدادهای جوانی مانند «وریا غفوری»، «وحید امیری»، «علیرضا حقیقی» و «مرتضی پورعلی‌گنجی» را به فوتبال ملی ایران و آسیا معرفی کند. البته هنر کی روش تنها منتهی به معرفی بازیکنان جوان به تیم ملی فوتبال نبود بلکه در زمان سرمربیگری وی بسیاری از بازیکنان دو رگه و ایرانی مقیم خارج برای بازی در تیم ملی با هدایت کارلوس کی‌روش اعلام آمادگی کردند.

۴. استحکام دفاعی و برنامه‌ریزی دقیق در ضد حمله مقابل تیم های بزرگ یکی دیگر از ویژگی های مثبت تیم ملی در زمان هدایت کی روش بود. تیم ملی فوتبال در زمان هدایت وی توانست در مقابل تیم های سطح اول آسیا و جهان نتایج بسیار خوبی کسب کند. تیم ملی فوتبال با سرمربیگری کی روش توانسته آمار درخشانی در عملکرد خط دفاعی به نام خودش ثبت کند.

با وجود این نقطه های مثبت، کی روش هدف برخی انتقادها هم قرار گرفته که عبارت است از:

۱. انتقادناپذیری یکی از مهم ترین نقاط ضعف کی روش در این دوره ۶ ساله است. البته انتقادناپذیری مربی پرتغالی تنها به برخورد با مسئولان فدراسیون فوتبال منتهی نمی شود بلکه وی در واکنش به انتقاد برخی از کارشناسان نیز به بدترین شکل ممکن جواب آنها را داده است. گفته های تند کی روش در پاسخ به انتقادهای برخی مربیان داخلی نمونه بارزی از این رفتارها و تاییدی بر این ادعاست.

۲. با توجه به حضور کی روش در تیم های بزرگ باشگاهی و ملی، تردیدی در دانش فوتبالی این مربی خارجی نیست ولی نباید فراموش کرد حضور مقطعی مربیان بزرگ فوتبال در ایران باید به دانش افزایی مربیان بومی کمک کند.

در دوره شش ساله حضور کی روش در ایران هر چند به صورت مقطعی مربیان بومی همچون «امید نمازی»، «مجید صالح»، «علی کریمی»، «جواد نکونام» و «مارکار آقاجانیان» کنار کی روش روی نیمکت تیم ملی حضور یافتند ولی این حضور به جز مارکار آقاجانیان که سال ها در کنار کی روش بود، دوام زیادی نداشت. برخی کارشناسان بر این باورند که رفتار و برخورد کی روش با مربیان بومی نامناسب و در برخی از مواقع حتی توهین آمیز بوده است.

۳. تیم ملی فوتبال هر چند توانست با تاکتیک دفاعی و ضد حمله در مقابل تیم های بزرگ در جهان و البته آسیا موفق باشد ولی پافشاری کی روش برای استفاده از روش دفاع و ضد حمله موجب انتقادهای فراوانی شده و در آینده نیز به نظرم این سبک بازی، انتقاداتی را علیه او ایجاد خواهد کرد.

اوج این انتقادها بعد از بازی های جام ملت های آسیای ۲۰۱۵ بود زیرا در این دوره از رقابت ها تیم ملی فوتبال با وجود بازی دفاعی و نه چندان زیبا هم نتوانست در مقابل تیم های درجه دوم آسیا موفق باشد و در مرحله یک چهارم نهایی با شکست مقابل تیم ملی عراق از رسیدن به مرحله نیمه نهایی باز ماند اما واقعیت این است که در دیدارهای اخیر به خصوص در دیدارهای آخری که تیم ملی جواز حضور در جام جهانی روسیه را کسب کرد، شاهد نوع دیگری از بازی تیم ملی بودیم، نمایشی که صرفا دفاع – ضد حمله نبود.

می توانیم موارد زیادی را در تایید کار کی روش بگوییم و مواردی را هم در رد کار این مربی برشمریم اما داشته های فوتبال ایران را هم باید در نظر بگیریم؟ داشته های ما چیست؟ امکانات ما تا چه حد می تواند پاسخگوی نیازهای مربی حرفه ای چون کی روش باشد؟ بنابراین با این امکانات باید بپذیریم که این مربی پرتغالی اتفاقا عملکرد قابل قبولی در فوتبال ایران داشته است و به صلاح تیم ملی است که با این مربی به کارش ادامه دهد.