اگر شما وسواس تمیزیِ خودروتان را داشته باشید، مدام نگران هستید باران نیاید. در حین رانندگی بیشتر از آن‌که حواس‌تان معطوف به راندن باشد، به این فکر می‌کنید نکند شیشه خودرو کثیف شود، نکند کاپوت گِلی شود. وسواس ممکن است آن‌قدر پیش رود که جنبه‌های دیگر کار و زندگی را ببلعد و بشود سوژه اصلی زندگیِ فرد. مواجهه افراد با رویدادی که سیستم وسواس‌گونه آنها را تهدید می‌کنند، همراه با اضطراب است و گاهی خشم و اندوه.
وقتی در آخرین بازی مقدماتی جام‌جهانی روسیه، تیم‌ملی ایران از سوریه در همان دقایق ابتدایی گل خورد، نگارنده این یادداشت چون سوری‌ها خوشحال شد. علتش برمی‌گردد به مقوله‌ای که ابتدا مطرح شد.تیمِ ملی و علاقه‌مندان پُرشور آن دچار یک وسواسِ ناکارا و بی‌اهمیت شده بودند. وسواسِ گل‌نخوردن. پدیده‌ای که جز لاینفک ورزش فوتبال است.
گل‌نخوردن به سوژه اصلی تیم‌ملی بدل شده بود. مگر می‌شود فوتبال بازی کرد و بالاخره گل نخورد؟ (مگر می‌شود خودرو‌مان کثیف نشود؟) البته که این وسواس ممکن است در وهله اول مفید واقع شود و موجب شود براساس این امر تیم تحت هیچ شرایطی نبازد، اما نباید به محتوای اصلی یک تیم بدل شود و باید ابراز داشت که این وسواس به محتوای اصلیِ ما تبدیل شده بود. ما رویدادِ جام‌جهانی را پیش‌رو داریم و یحتمل به مصاف تیم‌هایی خواهیم رفت که گشودن دروازه‌مان برایشان خیلی دور از ذهن نیست.
ما اگر وارد زمین مسابقه می‌شویم، به نیت فوتبال‌بازی‌کردن می‌رویم. فوتبال هم گل‌خوردن دارد و هم گل‌زدن.وقتی تیم‌ملی از سوریه گل خورد، همه مغموم و ناامید بودند. از کارلوسِ کنار زمین بگیرید تا هواداران شهرهای دور از استادیوم آزادی. وسواسِ گل‌نخوردن به مقوله‌ای بزرگتر از مسابقه فوتبال بدل شده بود و انگار نه انگار ما راحت و آسوده و با اختلاف امتیاز عالی به جام‌جهانی رفته‌ایم. درست مثل مسأله‌ای است که ابتدا بیان شد.
اگر شما وسواس تمیزی خودروتان را داشته باشید، در طول روز و در طول راندن در شهر مدام باید دستمال بردارید و خودروتان را تمیز کنید. سوژه تمیزی برای شما بزرگتر از مسائل دیگر می‌شود. تیمِ کارلوس کی‌روش حالا نیاز به تقویتِ ضعف‌ها و کاستی‌هایش دارد. کی‌روش نشان داده و ثابت کرده تیمش در ساختار دفاعی منسجم و کارا عمل می‌کند. منتهی ما در جام‌جهانی اگر گلی دریافت کنیم، باید پتانسیل و برنامه بازکردن دروازه حریفان را نیز داشته باشیم.
در جام‌جهانی برزیل، ما تا قبل از بازی با بوسنی دروازه‌مان تنها یک‌بار، آن هم به ذکاوت «مِسی» بله گفت و توپ از خط دروازه رد شد. در بازی با بوسنی وقتی «ژکو» با یک ضربه از راه دور دروازه‌مان را باز کرد؛ تیم ما مضطرب و آشفته بازی را به پیش برد. اینجاست که باید ما خودی نشان دهیم و بتوانیم پخته‌تر، باتجربه و بابرنامه‌تر از جام‌جهانی برزیل، در روسیه بدرخشیم و از گروهمان بالا بیاییم و زمان خوبی است برای تغییر محتوای تیمِ ملی.
عماد رضایی نیک
- 18
- 5
