کشف پروتئین عامل ابتلا به سرطان لوزالمعده

سرطان لوزالمعده یکی از کشنده ترین انواع سرطان است که میزان بقای آن حدود ۱۰ درصد است. اکنون دانشمندان یک پروتئین (Protein) قاتل را کشف کرده اند که موجب ابتلا به این نوع سرطان می شود.

به گزارش ایسنا و به نقل از اس ای، سرطان لوزالمعده یا پانکراس احتمالاً کشنده ترین شکل سرطان است. این سرطان که به راحتی تشخیص داده نمی شود، تنها زمانی که به آخرین مراحل خود رسیده باشد، شروع به خودنمایی می کند. درمان سرطان لوزالمعده نیز دشوا و محدود است، به همین دلیل است که تقریبا در همه موارد، بیماران بیشتر از پنج سال فرصت ندارند.

پژوهش ها و تحقیقات حول این سرطان و درمان آن هر چند آهسته پیش می رود ، اما به شکل مستمر ادامه دارد. به طورمثال به تازگی دانشمندان یک دستگاه کوچک برای رساندن داروها به طور مستقیم به تومور پانکراس ساخته اند که به نوبه خود اندازه تومور سرطانی را کاهش می دهد یا سال گذشته، گروه دیگری از محققان مولکولی را کشف کردند که سلول های سرطانی را هدف قرار می دهد و از بین می برد.

در حالی که همه این کارها شاهکارهای چشمگیری هستند، اما هنوز هیچ درمان قطعی برای سرطان پانکراس توسعه نیافته است.

اکنون در کشف جدیدی که می تواند ما را به تشخیص زودهنگام این نوع سرطان نزدیک تر کند، گروهی از پژوهشگران آزمایشگاه Cold Spring Harbor ‪(CSHL)‬ در نیویورک توانسته اند میزان پروتئینی را که باعث شروع و تسریع تشکیل تومورهای لوزالمعده می شود، به صفر برسانند.

این گروه نقش پیوند RNA را که یک فرآیند ژنتیکی قبل از تولید پروتئین است و در سرطان (cancer) پانکراس اتفاق می افتد، بررسی کردند.

پژوهشگران پروتئینی به نام SRSF1 را یافتند که به تنظیم فرآیند پیوند RNA کمک می کند. آن ها دریافتند که سطوح بالای SRSF1 باعث التهابی می شود که به پانکراتیت نیز معروف است.

سطح SRSF1 در بدن باید در یک سطح مشخص باقی بماند و طیف وسیعی از ژن ها و پروتئین ها فقط برای رسیدن به این سطح مشخص از این پروتئین با هم کار می کنند، اما همانطور که می دانیم، به دلیل عوامل متعدد، این روند گاهی اوقات می تواند نامنظم باشد که متأسفانه موجب التهاب می شود و اغلب منجر به تشکیل تومورهای آدنوکارسینوم مجرای پانکراس (PDAC) می شود.

تومورهای آدنوکارسینوم مجرای پانکراس یا PDAC نه تنها تهاجمی ترین نوع سرطان است، بلکه شایع ترین نوع سرطان پانکراس است و بیش از ۹۰ درصد از بیماران مبتلا به آن در عرض پنج سال پس از تشخیص قربانی می شوند.

دانشمندان مطالعه خود را در یک مدل حیوانی انجام دادند و دریافتند که وقتی SRSF1 به سطح طبیعی بازمی گردد، ارگانوئیدها (نسخه های کوچک تومورها) از رشد بازمی ایستند.

پروفسور آدریان کرینر از CSHL می گوید: PDAC اغلب برای درمان هایی مانند شیمی درمانی و جراحی بسیار دیر تشخیص داده می شود. ولی اگر بتوانیم مکانیسم های ژنتیکی اساسی PDAC را به وضوح درک کنیم، ممکن است به تشخیص های اولیه و انواع جدیدی از درمان ها منجر شود.

او می گوید که هنوز کارهای زیادی باید انجام شود تا مزایای این پژوهش نمایان شود.