وقتی مجرمان در زندان به‌سر می‌برند، از میزان جرایم آن‌ها کاسته می‌شود؛ ولی آیا پس از آزادی از حبس، این وضعیت ادامه دارد؟
پژوهشگران برای بررسی نقش زندان روی ارتکاب جرم در آینده، مطالعه‌ای انجام دادند و در آن، با بررسی اطلاعات مربوط‌به بیش از ۱۰۰ هزار مجرم، افراد محکوم به حبس را با جمعیت مشابهی مقایسه کردند که از عفو مشروط برخوردار شده بودند. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد زندان میزان ارتکاب به جرایم را با دورکردن مجرمان از جامعه محدود می‌کند؛ اما تجربه‌ی حبس تأثیر چندانی بر ممانعت از انجام جرم در آینده نمی‌گذارد.
پژوهشگران اطلاعات افرادی را مطالعه کردند که بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶ در میشیگان جرمی انجام داده و محکوم شده بودند. این افراد تا سال ۲۰۱۵ نیز ازلحاظ ارتکاب جرم پیگیری شدند. میشیگان فرصت خاصی برای مطالعه‌ی این موضوع است؛ زیرا قضات آن به قوانین محکومیت ایالتی محدود نیستند و دستورالعمل‌های آن‌ها به‌جای اینکه اجباری باشد، مشورتی است. این بدان معنا است که افرادی که در شرایط مشابه، جرم مشابهی مرتکب شده‌اند، ممکن است طبق نظر قاضی حکم‌های بسیار متفاوتی دریافت کنند.
تجزیه‌و‌تحلیل آماری پژوهشگران نشان می‌دهد بسیاری از قاضی‌ها درمقایسه‌با همتایانشان به صدور حکم‌های خشن‌تر یا ملایم‌تر گرایش دارند. این امر به دانشمندان فرصت داد که از جنبه‌ی تصادفی این فرایند (حکم یک قاضی) به‌عنوان ابزاری برای بررسی اثر محکومیت روی جامعه‌ی محکومان استفاده کنند. البته، این موضوع وابستگی حکم به شرایط ارتکاب جرم را کاملا از بین نمی‌برد؛ اما به پژوهشگران اجازه می‌دهد بتوانند ازلحاظ ریاضی آن را کنترل کنند و روی تأثیر رأی قاضی، مخصوصا درزمینه‌ی حکم زندان دربرابر عفو مشروط تمرکز کنند.
درنهایت، پژوهشگران می‌توانند روی موضوع دلخواه خود کار کنند: تأثیر حبس روی خشونت‌های آینده. بنا به‌گفته‌ی آن‌ها، حبس از سه طریق روی فرد محکوم تأثیر می‌گذارد. ۱. بازدارندگی، زیرا گذراندن زمان در زندان می‌تواند موجب دوری افراد از اعمالی شود که می‌تواند موجب به زندان‌افتادن آن‌ها شود؛ ۲. «محجوری»، به این معنا که افراد داخل زندان کمتر می‌توانند در رفتارهای خشونت‌آمیز علیه اجتماع مشارکت کنند؛ ۳. بازپروری در زندان احتمالا موجب می‌شود آن افراد پس از این دوره، بهتر در اجتماع مشارکت کنند.
البته، پژوهشگران اذعان می‌کنند زمان در زندان حتی می‌تواند رفتار خشونت‌بار آینده را تقویت کند و موجب بدترشدن مشکلات سلامت روان و قطع ارتباط فرد با جامعه و غرق‌شدن وی در محیط خشونت‌آمیز شود.
پژوهشگران بازداشت‌ها و محکومیت‌ها را یک و سه و پنج سال پس از محکومیت و پس از آزادشدن از زندان دنبال کردند. بین این دو، تفاوت درخورتوجهی وجود داشت. اگر شما به‌سادگی دوره‌های پس از محکومیت را در نظر بگیرید، حبس در زندان موجب کاهش شرکت در جرایم خشونت‌بار می‌شود. برای مثال در پنج سال پس از محکومیت، حکم زندان موجب کاهش ۸.۴ درصدی بازداشت بهدلیل جرایم خشونت‌بار می‌شد. این میزان به ما می‌گوید زندان حداقل یکی از نقش‌های پیشنهادی خود را ایفا کرده است؛ یعنی به‌وسیله‌ی جداکردن افراد محکوم از جامعه‌ی عمومی، جامعه را قدری ایمن‌تر نگاه می‌دارد. بااین‌حال، اگر زمان پس از آزادشدن را بررسی کنید، مسائل کمی پیچیده‌تر می‌شود.
در شرایط خام، احتمال بیشتری وجود داشت که محکومان به زندان بهدلیل جرایم اضافی بازداشت و محکوم شوند؛ اما وقتی عوامل دیگر در نظر گرفته می‌شدند (مانند حذف تخلفات عفو مشروط افرادی که در زندان نبودند)، این تفاوت‌ها از بین می‌رفت. هیچ اثر معنی‌دار آماری از حبس وجود نداشت. این موضوع نشان می‌دهد حبس تأثیر ناچیزی روی بازداشتن افراد از ارتکاب جرايم بیشتر می‌گذارد.
جداکردن محکومیت‌های مرتبط با جرایم خشونت‌بار و جرایم بدون خشونت، اختلافی در نتایج حاصل نکرد؛ اما بهدلیل عواملی نظیر تخلفات عفو مشروط، ماندن در حبس موجب می‌شود احتمال بازگشت فرد به زندان پس از آزادی ۲۰ درصد بیشتر شود.
البته، این مطالعه محدودیت‌هایی نیز داشته که پژوهشگران در مطالعه‌ی خود به آن اشاره کرده‌اند. به‌گفته‌ی آن‌ها شرایط میشیگان دقیقا نشان‌دهنده‌ی شرایط موجود در مناطق دیگر نیست. در این ایالت، اقتصاد کمربند زنگار فرصت‌هایی برای ارتکاب جرم شهروندان به‌وجود آورده است. به‌گفته‌ی پژوهشگران، تاریخ آزادی از زندان ممکن است تحت‌تأثیر رفتار داخل زندان قرار گیرد؛ یعنی محکومانی که گرایش بیشتری به خشونت دارند، بیشتر در زندان می‌مانند و روی آماره‌های پنج‌ساله تأثیری نمی‌گذارند.
البته منطقی است که این پژوهش به تمام پرسش‌های موجود درباره‌ی عملکرد زندان‌ها در جامعه‌ی آمریکا پاسخ نمی‌دهد؛ اما با فراهم‌کردن اطلاعاتی درباره‌ی تأثیر زندان روی ارتکاب جرم، می‌تواند موجب شود مباحث مربوط‌به عملکرد زندان در جامعه آگاهانه‌تر شود.
- 13
- 4
