مغز کودکان با بزرگسالان در هنگام بازی هماهنگ می‌شود

به گزارش پایگاه اینترنتی ساینس الرت، بازی با نوزادان یکی از لذت‌های کوچک زندگی است که انسان به واقع احساس می‌کند که با فردی در ارتباط است.  این موضوع تنها یک تصور نیست. محققان اکنون به مدرکی دست یافته‌اند که نشان می‌دهد زمانی که بزرگسالان با نوزادان بازی می‌کنند فراز و نشیب فعالیت مغزی نوزادان با امواج مغزی بزرگسالان هماهنگ می‌شود. 

محققان آزمایشگاه «پریستون بِیبی» در آمریکا در این مطالعه فعالیت مغزی ۱۸ کودک ۱۰ تا ۱۵ ماهه را در حین بازی با یک بزرگسال ثبت کردند. تحقیق قبلی نشان داده است که امواج مغزی بزرگسالان در زمان تماشای فیلم های تلویزیونی و گوش دادن به داستان‌ها هماهنگ می‌شود اما اطلاعات اندکی در مورد چگونگی تکامل این «هماهنگی عصبی» در سال های اولیه زندگی وجود دارد.

این نوع «هماهنگ سازی» بین فردی در واقع یک نوع تماس تله پاتی ناشی از انتقالات مرموز نیست بلکه محصول الگوهای ریز تنظیم شده‌ای است که وظایف را در بخش های مختلف مغز در واکنش به محرک ها تنظیم می‌کند. 

این محرک ها به طور معمول از مناطق دیگر مغز حاصل می‌شوند، اما اقدامات فرد دیگر نیز می‌تواند بر نحوه پردازش اطلاعات ما و ایجاد یک واکنش تاثیر گذارد. به همین ترتیب، اقدامات خود ما نیز در عوض می‌تواند بر مغز شخص دیگر تاثیر گذارد و حلقه‌های بازخوردی را ایجاد کند که به سرعت در رویه هماهنگ سازی قرار می‌گیرند.

محققان برای بررسی ارتباط میان مغز کودکان و بزرگسالان، نیاز به ابداع روشی داشتند که برای کودکان مناسب باشد و بطور همزمان بتواند فعالیت مغزی کودکان و بزرگسالان را ثبت کند. محققان برای این منظور یک سیستم جدید تصویربرداری دوگانه از مغز را ابداع کردند که از طیف سنجی کاربردی نزدیک به مادون قرمز استفاده می‌کند؛ این نوع طیف سنجی به اندازه زیادی بی‌خطر است و اکسیژن رسانی را در خون به عنوان یک پراکسی برای فعالیت عصبی ثبت می‌کند. این مجموعه به محققان اجازه داد تا هنگام بازی با اسباب بازی‌ها، آواز خواندن و خواندن یک کتاب، هماهنگی عصبی میان مغز نوزادان و یک بزرگسال را ثبت کنند.

محققان دریافتند که در طول جلسات بازی چهره به چهره، امواج مغزی نوزادان با امواج مغزی بزرگسالان در چند ناحیه هماهنگ شد؛ این چند ناحیه از مغز به کودکان در درک سطح بالایی از جهان کمک می‌کند طوریکه به آنها کمک می کند تا معنی کلی یک داستان را دریابند و یا انگیزه بزرگسال را از خواندن آن داستان تحلیل کنند.

این مطالعه همچنین نشان داد که با دور شدن بزرگسال و نوزاد از یکدیگر و مشغول شدن با افراد دیگر، این هماهنگی میان آن‌ها ناپدید شد. این تناسب با انتظارات محققان سازگار بود اما داده‌ها همچنین نشان دادند که برای مثال قویترین هماهنگی در قشر جلویی مغز ایجاد شد؛ قشر جلویی مغز در فراگیری، برنامه‌ریزی و عملکرد اجرایی نقش دارد و پیش از این تصور می شد که در دوران کودکی کاملا تکامل نیافته است. 

 یافته دیگری که محققان را شگفت زده کرد، این بود که مغز کودکان اغلب چند ثانیه مغز بزرگسالان را «هدایت» می‌کرد؛ این موضوع نشان می دهد که نوزادان نه تنها منفعلانه ورودی اطلاعات را دریافت نمی‌کردند بلکه بزرگسالان را به سمت مورد بعدی که می‌خواستند روی آن تمرکز کنند برای مثال اینکه چه اسباب بازی برداشته و یا چه کلماتی ادا شود، هدایت می‌کردند.

محققان گفتند، به نظر می رسد که بزرگسالان و کودکان در هنگام ارتباط، یک حلقه بازخورد تشکیل می‌دهند. یعنی اینکه به نظر می‌رسید مغز بزرگسال پیش بینی می کرد که چه موقع کودکان لبخند می‌زنند و مغز کودکان نیز پیش بینی می‌کرد که چه زمانی بزرگسال بیشتر از «گفت و گوهای کودکانه» استفاده می‌کند و هر دو مغز ارتباط چشمی مشترک و توجه مشترک را به اسباب بازی ها ردیابی می کردند. بنابراین زمانیکه یک کودک و بزرگسال با هم بازی می کنند، مغزهای آن‌ها به روش های پویا بر یکدیگر تأثیر می گذارد.