به گزارش ایرنا،بروز پدیده های طبیعی گسترده همچون زلزله، سیل، سونامی، انفجارهای ناگهانی آتشفشانی، آتش سوزی پردامنه و... همیشه با اضطراب و نگرانی بسیاری از مردم همراه است که دلیل اصلی آن به وقوع غیرقابل پیش بینی این پدیده ها برمی گردد.
شامگاه چهارشنبه (بیست و نهم آذرماه) پنج هفته پس از زلزله ۷.۳ ریشتری کرمانشاه رخ داد که بیش از ۶۰۰ جانباخته بر جای گذاشت.
تصاویر منتشر شده از حادثه کرمانشاه و آسیب های فراوان به ساختمان های آن منطقه هشداری برای همه قشرها از مسوولان و نخبگان گرفته تا مردم بود؛ بویژه آنان که در خانه هایی زندگی می کنند که از درجه ایمنی کمی برخوردار است.
با این همه، آنچه در دقایق اولیه خود را نشان داد هیجان عمومی ناشی از زمین لرزه در پایتخت بود؛ بسیاری از مردم به خودروهای خود پناه بردند و در خیابان های شهر به سوی پارک ها یا مقاصد پیش فرض خود حرکت کردند. برخی نیز بدون اینکه رسیدن به جایی را در نظر داشته باشند، رانندگی در اتوبان را برگزیدند.
هجوم به جایگاه های عرضه سوخت، توقف کنار بزرگراه ها، پارک دوبل در خیابان ها و رانندگی پرخطر در سراسر شهرهای تهران و البرز دیده شد.
جای شکر دارد که زلزله شامگاه چهارشنبه ویرانی سراسری یا منطقه ای را در پی نداشت؛ وگرنه روشن نبود با کوچه ها، خیابان ها، بزرگراه ها و آزادراه های قفل شده در ترافیک خودروها چه بلایی بر سر گرفتاران زیر آوار می آمد.
مسیرهای اضطراری که باید همیشه و در هر شرایطی برای امدادرسانی حین آتش سوزی، انتقال بیماران اورژانسی و حضور نیروهای برقراری امنیت باز باشند در تله رانندگان هیجان زده ای گرفتار شدند که در برخی نقاط تصادف های شدیدی را نیز به همراه داشتند.
جالب اینکه مهمترین راه دسترسی «پناهندگان خیابان ها» به اطلاعات شبکه های رادیویی و البته فضاهای مجازی در جهان اینترنت بود اما باز هم هیچکدام از اینها سبب نشد جلو حضور خودروهای مردم در خیابان ها گرفته شود.
یک لرزه کافی بود تا بزرگ ترین و خطرآفرین ترین جنبه یک پدیده طبیعی برای مدیریت بحران پایتخت نمایان شود.
گرچه در سال های گذشته تعبیه برخی خطوط ویژه مخصوص تردد اتوبوس ها و خودروهای امدادی به عنوان راهکاری برای تسهیل تردد هنگام بروز حوادث ناگوار در نظر گرفته شد اما جدایی این خطوط از یکدیگر و پوشش ناقص همه نقاط شهر سبب می شود نتوان روی موفقیت کامل این طرح حساب کرد.
امکانات خدماتی پیشرفته مانند بالگردها یا پهپادهای امدادی و موتورآمبولانس در چنین مواقعی به کار می آید اما متاسفانه هنوز دست اندرکاران مدیریت بحران کشور نتوانسته اند برای تامین شمار کافی این دستگاه ها اقدام کنند.
کوتاه اینکه لرزه کوچکی که بر بدنه بزرگ اما نحیف و توخالی تهران وارد شد بیش از همه ناکافی بودن آموزش های فرهنگی و اجتماعی هنگام بروز زلزله را به رخ همگان کشید؛ امری که اکنون در حد هشدار است اما می تواند در آینده ای نه چندان دور به فاجعه ای غیرقابل جبران تبدیل شود.
مراجعه به شبکه های مجازی به جای رسانه های رسمی
تهران- ایرنا- گرچه بزرگای زلزله شامگاه چهارشنبه در محدوده شهر ملارد ۵.۲ ریشتر اعلام شد اما هجوم شهروندان استان های تهران و البرز به خیابان ها و انسداد معبرهای عمومی یک هشدار اساسی درباره این رفتار خطرآفرین است.
بروز پدیده های طبیعی گسترده همچون زلزله، سیل، سونامی، انفجارهای ناگهانی آتشفشانی، آتش سوزی پردامنه و... همیشه با اضطراب و نگرانی بسیاری از مردم همراه است که دلیل اصلی آن به وقوع غیرقابل پیش بینی این پدیده ها برمی گردد.
شامگاه چهارشنبه (بیست و نهم آذرماه) پنج هفته پس از زلزله ۷.۳ ریشتری کرمانشاه رخ داد که بیش از ۶۰۰ جانباخته بر جای گذاشت.
تصاویر منتشر شده از حادثه کرمانشاه و آسیب های فراوان به ساختمان های آن منطقه هشداری برای همه قشرها از مسوولان و نخبگان گرفته تا مردم بود؛ بویژه آنان که در خانه هایی زندگی می کنند که از درجه امنیتی کمی برخوردار است.
با این همه، آنچه در دقایق اولیه خود را نشان داد هیجان عمومی ناشی از زمین لرزه در پایتخت بود؛ بسیاری از مردم به خودروهای خود پناه بردند و در خیابان های شهر به سوی پارک ها یا مقاصد پیش فرض خود حرکت کردند. برخی نیز بدون اینکه رسیدن به جایی را در نظر داشته باشند، رانندگی در اتوبان را برگزیدند.
هجوم به جایگاه های عرضه سوخت، توقف کنار بزرگراه ها، پارک دوبل در خیابان ها و رانندگی پرخطر در سراسر شهرهای تهران و البرز دیده شد.
جای شکر دارد که زلزله شامگاه چهارشنبه ویرانی سراسری یا منطقه ای را در پی نداشت؛ وگرنه روشن نبود با کوچه ها، خیابان ها، بزرگراه ها و آزادراه های قفل شده در ترافیک خودروها چه بلایی بر سر گرفتاران زیر آوار می آمد.
مسیرهای اضطراری که باید همیشه و در هر شرایطی برای امدادرسانی حین آتش سوزی، انتقال بیماران اورژانسی و حضور نیروهای برقراری امنیت باز باشند در تله رانندگان هیجان زده ای گرفتار شدند که در برخی نقاط تصادف های شدیدی را نیز به همراه داشتند.
جالب اینکه مهمترین راه دسترسی «پناهندگان خیابان ها» به اطلاعات شبکه های رادیویی و البته فضاهای مجازی در جهان اینترنت بود اما باز هم هیچکدام از اینها سبب نشد جلو حضور خودروهای مردم در خیابان ها گرفته شود.
یک لرزه کافی بود تا بزرگ ترین و خطرآفرین ترین جنبه یک پدیده طبیعی برای مدیریت بحران پایتخت نمایان شود.
گرچه در سال های گذشته تعبیه برخی خطوط ویژه مخصوص تردد اتوبوس ها و خودروهای امدادی به عنوان راهکاری برای تسهیل تردد هنگام بروز حوادث ناگوار در نظر گرفته شد اما جدایی این خطوط از یکدیگر و پوشش ناقص همه نقاط شهر سبب می شود نتوان روی موفقیت کامل این طرح حساب کرد.
امکانات خدماتی پیشرفته مانند بالگردها یا پهپادهای امدادی و موتورآمبولانس در چنین مواقعی به کار می آید اما متاسفانه هنوز دست اندرکاران مدیریت بحران کشور نتوانسته اند برای تامین شمار کافی این دستگاه ها اقدام کنند.
کوتاه اینکه لرزه کوچکی که بر بدنه بزرگ اما نحیف و توخالی تهران وارد شد بیش از همه ناکافی بودن آموزش های فرهنگی و اجتماعی هنگام بروز زلزله را به رخ همگان کشید؛ امری که اکنون در حد هشدار است اما می تواند در آینده ای نه چندان دور به فاجعه ای غیرقابل جبران تبدیل شود.
مراجعه به شبکه های مجازی به جای رسانه های رسمی
ارسال پیامک از سوی ستاد مدیریت بحران درباره «خودداری از تردد غیرضروری با خودروهای شخصی» گرچه تمهید خوبی به نظر می رسد اما نه پس از گذشت ۶ ساعت و نیم از بروز حادثه!
برای آغاز رفع این مشکل، بازبینی تصاویر دوربین های نظارتی و استخراج نقاط کور ترافیکی در شهرهای مختلف استان های تهران و البرز نخستین گام است.
- 12
- 6
