هفتاد و دومین جشنواره کن از همین سه شنبه افتتاح می شود و به مدت ۱۲ روز حرفه ای های جهان سینما خیره به رویدادهای این جشنواره خواهند شد. جشنواره کن روز به روز ابعاد بزرگتری به خود می گیرد و شبیه به یک بازار مکاره قدرتمندی شده که تجارت، تجمل و کارناوال مانند شدن آن، بر جنبه های هنری اش می چرخد. مسئولان کنونی بیش از آنکه وسوسه و دغدغه ارزش های هنری برایشان اهمیت داشته باشد، به دنبال ستاره بازی و ستاره پروری متمایل شده اند و از هر امکانی مثل آوردن ستاره های فوتبال از جمله مارادونا و مدل های مشهور و نیمه مشهور و دعوت از چهره هایی چون استالونه و غیره برای شلوغ کردن بازار خود استفاده می کنند. در مدت زمان ۳۰ سال که ژیل ژاکوب مدیریت جشنواره را در دست داشت، جشنواره کن ارزش و اعتبار هنری افزون تری گرفته بود.

پرهیاهوترین بخش جشنواره که بیش از بقیه بخش ها زیر ذره بین خواهد بود، مسابقه و فیلمهای آن است.

در راس همه این ها و در پایان جشنواره، نخل طلا، بازتاب گسترده ای را در رسانه های جهانی به خود اختصاص می دهد.

امسال ۲۱ فیلم در بخش مسابقه هستند که بسیاری از کارگردانان، از نام آشناهای کن به شمار می روند و پنج تن از آنان قبلا نخل طلا به دست آورده اند؛ مثل عبدالطیف کشیش، تارانتینو، ترانس مالیک، کن لوچ و برادران داردن. از این میان کن لوچ و برادران داردن، هرکدام دوبار نخل طلا دریافت کرده اند و حالا شانس خود را برای به دست آوردن سومین نخل طلا دراین دور جشنواره آزمایش خواهند کرد.

اما فیلم «احمد جوان» که یازدهمین اثر ژان پیر و لوک داردن است، به نظر چندان شانسی برای دریافت نخل طلا نخواهد داشت. داستان فیلم درباره نوجوانی به نام احمد است که در تقابل گرایش به امام مسجد محله شان قرار دارد که بسیار متعصب است و از سوی دیگر مدرسه شان که آموزش لائیک به او می دهند. احمد که ملیت بلژیکی دارد و در بروکسل به مدرسه می رود. پدر و مادرش از مهاجرین قدیمی کشورهای عربی هستند. سازکار این اثر برادران داردن، مثل فیلم های قبلی شان است. اکثراً دوربین به شیوه حرکت روی دست و با التهاب پرسوناژها را دنبال می کند. اما این استیل حالا بعد از ۱۱ فیلم از مد افتاده و تکراری به نظر می آید و مثل فیلم های «روزتا» یا «کودک» و غیره عمل نمی کند و تماشاگر را تحت تاثیر قرار نمی دهد. در این فیلم جدید از تازگی و جذاب بودن فرم کار خبری نیست.

از سوی دیگر، در  پنج شش سال اخیر در تلویزیون های فرانسه روی این سوژه بارها چه به شکل داستانی و چه به شکل مستند کار شده است. همچنین چون بارها و بارها برادران دارن به مسابقه کن آمده اند، کمی حضور آنها در کن سنگینی و تکراری شده است. این موضوع البته شامل دیگر کارگردانان هم می شود که حالت سرقفلی جشنواره کن را پیدا کرده اند. البته مدیران معتقدند که این استادان همواره فیلم خوب می سازند و ما هم به آنان وفادار می مانیم!

فیلم قبلی داردن ها با عنوان «دختر ناشناس» که سه سال پیش در مسابقه کن بود، دست خالی آنجا را ترک کرد، امسال نیز به احتمال قوی چنین خواهد شد. امیدوار باشیم که پیش بینی ما غلط از کار درآید!

چنانچه هیأت داوران به ریاست الخاندرو ایناریتو، به دنبال طراوت و تازگی در سوژه ها و همچنین  نسل تازه نفس سینما باشند، می توانند به سراغ دیگران بروند و اعتبار خوبی برای این دوره جشنواره کن به وجود آورند.

فیلم «درد و شکوه» اثر پدرو آلمادوار که نیز خیلی کلیشه ای و به فرم کلاسیک ساخته شده، به نظر نمی آید، جزو شگفتی های جشنواره امسال کن باشد. همچنان که فیلم کن لوچ ” «متاسفم، خیلی دلتنگ توهستیم». البته فیلم تارانتینو، «روزی روزگاری در هالیوود» را نیز نباید فراموش کرد که می تواند سر وصدایی به پا کند و طرفداران بی چون و چرای خود را بین مطبوعاتی ها وتماشاگران دارد. از بین فیلمهایی که می توانند نظرها را به خود جلب کنند، یکی «بینوایان» اولین ساخته بلند کارگردان ناشناس فرانسوی لاچ لی است. این فیلم احتمالا خاطره فیلم «نفرت» ساخته متیو کاسوویتس را زنده کند.

فیلم جیم جارموش «مرده ها نمی میرند» که در افتتاحیه است، کمتر می تواند شانس برای بردن نخل طلا داشته باشد. هر چند معمولاً فیلم های افتتاحیه هرگز نخل طلا نبرده اند، اما باید دید آیا جارموش از این قاعده مستثنا خواهد شد یا خیر.

هر دو عکس ضمیمه مطلب مربوط به فیلم «احمد جوان» است.