فیلم سینمایی« عشاق»( Lovers) جدیدترین اثر نیکول گارسیا از جمله فیلم های بخش مسابقه است که در دومین روز برگزاری جشنواره بین المللی فیلم ونیز ۲۰۲۰ به نمایش درآمد.
عشاق یک تریلر فرانسوی است با بازی استیسی مارتین( بازیگر فیلم« نیمفومانیاک»)، پیر نینی و بونوآ ماژیمل( بازیگر فیلم« معلم پیانو»). فیلم نامه این اثر سینمایی را هم نیکول گارسیا با همراهی ژاک فیشی به رشته تحریر درآورده است. فیشی یک فیلم نامه نویس فرانسوی است که از سال ۱۹۸۵ در این حوزه به فعالیت می پردازد.
داستان فیلم عشاق در پاریس آغاز می شود و روایتگر یک مثلث عشقی پیچیده است؛ فیلم فضای عاشقانه را با برخی انگیزه های جنایی نیز ترکیب می کند.
در حال حاضر تعداد نقدهای نوشته شده درباره فیلم محدود است اما برای نمونه از ۴ نقدی که درباره این اثر سینمایی نوشته شده ۱ نقد مثبت و ۳ نقد منفی بوده است. در حالی که منتقدان گاردین، اسکرین اینترنشنال و ورایتی فیلم را نپسندیده اند، منتقد هالیوود ریپورتر از اثر ابراز رضایت کرده است.
در ادامه بخش هایی از نقدهای نوشته شده درباره این اثر سینمایی را می خوانیم.
گزیده ی نقدها و بررسی های فیلم عشاق
ورایتی/ گای لاج
عشاق نشان می دهد گارسیا کارگردان فیلم قادر نیست موفقیت فیلم باشکوهی که سال ۲۰۱۶ ساخته بود یعنی« از سرزمین ماه»( From the Land of the Moon) را تکرار کند. در حالی که سه ستاره فیلم استیسی مارتین، پیر نینی و بونوآ ماژیمل ممکن است برای سینماروهای فرانسوی کشش ایجاد کنند اما بعید به نظر می رسد بتوانند توزیع کنندگان بین المللی را تحت تاثیر قرار دهند.
فیلم نامه ای که گارسیا و همکار همیشگی اش ژاک فیشی نوشته اند یک فیلم نامه ی غیراقتباسی است و این موضوع عجیب به نظر می رسد چرا که دوراهی های عاطفی از مدافتاده و نه چندان پیچیده فیلم و وابستگی مکرر روایت بر تصادف باعث می شود اثر کاملاً با جهان مدرن فاصله داشته باشد به شکلی که گمان می کنید فیلم از یک داستان قدیمی تر اقتباس شده است.
گاردین/ زان بروکس
در واقع اگر فیلم واجد یک عنصر مرکزی یا قلب تپنده باشد، آن بخش از طریق بونوآ ماژیمل برای فیلم فراهم شده. بازی او تقریباً( اما نه کاملا) قادر است این اثر را در جایگاهی فراتر از آنچه هست قرار دهد. او لئو را به شخصیتی پروپیمان و دارای ظرایف تبدیل می کند؛ مردی که هم زمان زمخت و بی رحم است و در عین حال هنوز پشت آن هیاهوی شدید مردانه در ذات خود انسان خوبی است.
اما مشکل اینجاست که فیلم نقطه قوت اصلی اش را تشخیص نمی دهد و به داستان عشاق بدخلق و بی مزه اش می چسبد؛ هر زمان هم که فرصت پیدا می کند سعی می کند نقش لئو را کمرنگ تر سازد.
عشاق فیلمی است که لحظه های تاثیرگذاری دارد اما در مجموع ظاهرفریب، کم عمق و فوق العاده از خودراضی است.
اسکرین اینترنشنال/ جاناتان رامنی
عشاق یک اثر غم انگیز درباره یک بن بست عاطفی است که هرسه بازیگر اصلی آن بازی هایی به شدت کم احساس ارایه می دهند. بازی ها احتمالا با تصمیم کارگردان به این شکل درآمده تا تضاد میان شدت دراماتیک اثر با این وضعیت عاطفی بیشتر شود.
اما این اقدام حرکت موفقی نیست به این دلیل نه چندان کوچک که رابطه عاطفی زوج استیسی مارتین و پیر نینی چنان وزنی ندارد که ما را به همراهی با خود وادارد…در این میان بونوآ ماژیمل حضور نیرومندتری دارد؛ البته در نقش بسیار معمول یک مرد آلفای پولدار. بازیگری که اتفاقا در این فیلم به نوعی برجستگی فیزیکی نیز دست یافته که حضورش روی پرده را شبیه شمایل فیزیکی ژرار دوپاردیو یا ژان گابن می کند.
فیلم به زیبایی همراه با گرایشی به رنگ های پرنوسان کمتراشباع شده توسط کریستف بوکارن فیلم برداری شده است. طراحی صحنه ی به شدت پرتجمل اثر نیز برعهده تیری فلامون بوده است.
از آنجا که فیلم کاملاً با نوعی زرق وبرق سطحی پر شده( زرق و برقی شامل زندگی مشترک پرتجمل و خلافکارانه ابتدایی فیلم) ممکن است فرض شود که اثر قصد دارد تفسیری درباره فریبندگی فاسدکننده ثروت و سرمایه داری غربی ارایه دهد. اما اپیزود جزیره موریس فیلم حس یک توریسم کامل سینمایی را منتقل می کند و در ادامه فیلم نیز شخصیت های غیرسفید پوست به حدی به حاشیه رانده می شوند که به سختی می توان به وجودشان در اثر اشاره کرد.
به این ترتیب با یک فیلم پرزرق وبرق عبوس طرفیم که می تواند نشان دهد هنوز در بخش هایی از سینمای اروپا چطور امتیازات سفید پوست بودن بر سینما حکم فرمایی می کند.
هالیوود ریپورتر/ جردن مینتزر
عشاق یک فیلم خوب با حال وهوای قدیمی درباره یک رابطه عاشقانه شوم است که پر شده از لوکیشن های چشم نواز و بازیگران پرطرفدار…جدیدترین تلاش نیکول گارسیا( بازیگر زن فرانسوی که به کارگردانی روی آورده) عناصر اساسی ژانر را با نوعی بازگشت به فیلم نوار گردهم آورده و آن را با مثلثی از نقش آفرینی های قدرتمند همراه کرده است.
فیلم از آن دست داستان های عاشقانه تاریک و جبری است که جریان وقایع را به همان سویی هدایت می کند که انتظارش را داریم اما از نظر جذب مخاطب انسجامش را حفظ می کند حتی اگر برخی از مکانیزم های طرح فیلم دور از ذهن به نظر برسد و گره گشایی های پرده سوم فیلم کمی بیش از حد باشد.
برای نیکول گارسیای ۷۴ ساله که تلاش های پشت دوربین اخیرش همچون« ترک کردن »( Going Away) در سال ۲۰۱۳ و از سرزمین ماه در سال ۲۰۱۶ چندان در جلب توجه مخاطب جهانی موفق عمل نکرده، حضور در رقابت های جشنواره ونیز می تواند باعث جلب مخاطب گسترده تری در فرانسه و جهان شود.
داستان عشاق بسیار ساده است و احتمالا اغلب ما چیزی شبیه به آن را در گذشته دیده ایم. اما با این وجود به تدریج با جذبه بازیگران فیلم، تاثیرگذاری روایت در جهان فقرا و ثروتمندان و با حضور سیمون در یک طرف ماجرا، لئو در طرف دیگر و لیزا گرفتار میان این دو، فیلم موفق می شود ما را درون خود غرق کند.
- 11
- 4
