سه شنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۲
۰۰:۲۵ - ۰۶ بهمن ۱۴۰۱ کد خبر: ۱۴۰۱۱۱۰۵۲۴
فیلم و سینمای جهان

سفر یک خر؛ درباره‌ فیلم «EO» ساخته یرژی اسکولیموفسکی

فیلم EO,فیلم سفر یک خر

"شاهین محمدی زرغان" منتقد سینما در روزنامه هم‌میهن نوشت: حیوانات از زندگی روزمره ما ناپدید می‌شوند ولی اشباح آنها در هنرها، نظریه و فرهنگ بصری سر برمی‌آورد. یرژی اسکولیموفسکی این شبح در تن «ای‌اُ» احضار می‌کند و ما را همسفر این خر-مطرود می‌کند. نور قرمز در محیطی تاریک تمام صحنه را پوشانده است؛ رنگی که در دید دورنگ اسب و خر جایی ندارد و حضور دائم این نور و رنگ چیزی شبیه مناسبات انسانی عمل می‌کند که از درک خر خارج است، اما مدام بر او ظاهر می‌شود. «ای‌اُ» به پشت، روی زمین افتاده است و زیر زمزمه‌ و نوازش‌های کاساندرا احیا می‌شود و به حالت عادی‌اش باز می‌گردد. تماشاگران تشویق می‌کنند و سفر «ای‌اُ» از همین نقطه آغاز می‌شود. تنها در همین سیرک است که گویی انسان و حیوان با یکدیگر پیوند برقرار می‌کنند، هرچند در پشت صحنه خیلی نتوان به این عبارت استناد کرد. سیرک به‌خاطر تظاهرات فعالان حقوق حیوانات تعطیل می‌شود و حیوان‌های سیرک منتقل می‌شوند؛ اما سرنوشت حیوانات پس از تعطیلی برای آنها مهم است؟ این سرآغاز سفر جاده‌ای «ای‌اُ» از لهستان تا ایتالیا می‌شود و فیلم‌ساز او را در مسیر ژانر‌های مختلف قرار می‌دهد. «ای‌اُ» ازیک‌سو قصد دارد ساختارهای اجتماعی، خشونت و شفقت را در جامعه نشان دهد و ازسویی‌دیگر تلاش می‌کند ما را با استفاده از تصاویر نسبتا انتزاعی‌تر رویای «ای‌اُ»، وارد ذهنیت خر کند و ساخته‌های دست بشر و طبیعت را مدام در تقابل با یکدیگر نشان می‌دهد. یرژی اسکولیموفسکی، با تغییر مکرر به دیدگاه ذهنی حیوان، تجسم خاطرات و رویاهای او و نگاه کردن به جهان از دریچه چشم حیوان، تلاش می‌کند تا دیدگاهی درونی داشته باشد؛ چیزی که آن را از بالتازار روبر برسون جدا می‌کند. مسیر «ای‌اُ» و بالتازار با هم متفاوت است. هرچند در جاهایی به هم نزدیک می‌شوند اما راه «ای‌اُ» در تلاش برای رهایی و فرار معنا پیدا می‌کند. برسون هیچ‌گونه انسان‌سازی‌ای را برای بالتازار مجاز نمی‌دانست، او آن را در خلوص حیوانی برهنه‌اش، در ناآگاهی کامل‌اش نشان می‌داد که آن را در دستان بشری خشن، بی‌پناه می‌گذاشت؛ برعکس، اسکولیموفسکی به خر خود رویاها، کابوس‌ها و خاطرات یک گذشته شاد می‌دهد؛ گذشته‌ای که در سیرک همراه با رقصنده‌ای کار می‌کرد که همیشه نوازش‌اش می‌کرد. به همین دلیل اسکولیموفسکی هرگونه اشاره‌‌ مستقیم به کتاب مقدس و رویکرد برسون را کنار می‌گذارد تا فیلم را به قلمروهای متکثری هدایت کند، جایی که درام با گروتسک پیوند خورده است و خشونت می‌تواند به غیرمنتظره‌ترین فرم‌ها بروز پیدا کند. در هر حال نمی‌توان این تمایز انسانی و حیوانی را رها کرد. اولین تعریف‌های متافیزیک و انسان بر مبنای تمایز انسان و حیوان شکل گرفته‌اند. حیوان در میدان هستی بشری تولید می‌شود. در دیدن این فیلم یک مسئله اساسی وجود دارد. آیا باید به این حیوان دوباره از منظر انسانی نگاه کنیم؟ جهانی که حیوانات دوباره الگوی‌شان را از انسان می‌گیرند و انسان را الگوی کل جهان می‌بینند و باقی حیوانات در درجات مختلف خود به الگوی انسانی نزدیک می‌شوند؟ به‌عبارت دیگر این حیوانات را باید از نگاه انسان دید و تفسیر کرد؟ یا خود خر در این فیلم در مقام الگو قرار می‌گیرد و نسبت به الگوی خود و چیزی که شبیه‌اش است، برخورد می‌کند؟ حیوانات و در اینجا «ای‌اُ»را باید انسان‌گونه ببینیم؟ وجه جالب‌توجه او احساسات انسانی است که به او نسبت می‌دهیم؟

شکستن حصار

در ایستگاه دوم «ای‌اُ» وارد مزرعه‌ اسب‌ها می‌شود. تصاویر زیبای مالیک‌وار که شاید «ای‌اُ» به‌نوعی کمال خود را در این اسب‌ها می‌بیند. مسیری که «ای‌اُ» در مواجهه با اسب‌ها طی می‌کند همان مسیری است که زیبایی و اهمیت اسب در دنیای کلاسیک یونانی به مقایسه‌ با اسب‌های گالیایی توسط ژرژ باتای ختم می‌شود. در این صحنه مقام دولتی برای افتتاح سوله، سخنرانی کوتاهی می‌کند و این جمله‌ مهم را به‌کار می‌برد: «سعی می‌کنیم به‌جهت خیر و صلاح عمومی، بی‌نظمی موجود را اصلاح کنیم» که در همین لحظه صدای شیهه کوتاه اسبی، خارج از قاب هم این صحنه را خنده‌دار، هم کنایه‌آمیز می‌کند. در تقابل اسب‌ها در حیات نظم‌پذیر و بی‌نظم می‌توان به تفاوت یونانی‌ها و گالیایی‌ها اشاره کرد. گالیایی‌ها با تقلید از یونانی‌ها نقش اسب را روی سکه حک می‌کردند اما با از فرم انداختن فرم اسب آن را به‌شکل اسبی دیوانه تصویر کردند. چیزی که به تصویر حیاتی تعبیر می‌شود که نظم را از دست داده است. این اسب‌های دیوانه را می‌توان تجسم فرآیندی دانست که معروف است به بازگشت به توحش یا بازگشت به وضعیت حیوانی. آنچه «ای‌اُ» را برای ما متمایز می‌کند برجسته شدن روح یاغی‌گری اوست. ژرژ باتای می‌گوید: «آدمی باید بداند که وقتی در حضور حیوانات در مورد کرامت انسانی صحبت می‌کند مثل سگ دروغ می‌گوید زیرا حیوانات موجوداتی ذاتا آزاد هستند، نه بر حسب قانون؛ تنها یاغی‌های حقیقی، حیوانات هستند» چراکه به‌قول کافکا، در محاکمه دردناک‌ترین وضعیت، وضعیتی است که باید از قانون‌هایی پیروی کرد که آنها را نمی‌شناسیم. «ای‌اُ» به‌عنوان باربر شروع به‌کار کرده است و در مجال‌هایی اسب سفید را دید می‌زند. او مدام خیره‌ این اسب است، بدن و یال و کوپالی که هنگام دویدن به‌اهتزار در می‌آیند. اوج چشم‌چرانی «ای‌اُ»، صحنه‌ حمام اسب سفید است. دوربین اسکولیموفسکی روی بدن این اسب به‌گونه‌ای حرکت می‌کند که مجسمه‌های برهنه‌ یونانی را به‌خاطر می‌آورند. این مسیر حالا به طغیان اسب سفید هنگام مواجهه با اسب قهوه‌ای ختم می‌شود. «ای‌اُ» در این برخورد سرکشی و مقاومت اسب را با چهره‌ای که گویی دیوانه شده می‌بیند، از او می‌آموزد و فرار می‌کند و از اینجا حیات او نظم خود را از دست می‌دهد. «ای‌اُ» که مانند طبقات خوگرفته به‌جنایت توسط مقررات «پلیسی» خشن انسان‌های پیرامونش رام شده بود، امکان‌های وضع موجودش را زین‌پس برهم می‌زند. خری که در این دنیای پلیسی از قوانین آن سر باز می‌زند، محکوم است به طرد شدن. حالا در نمایی که مانند انتقال زندانیان است، او را به مکان دیگری می‌برند.

گذر از رحله‌ آینه‌ای

اسکولیموفسکی سعی دارد مرزی که ماشین انسان‌شناختی میان انسان و حیوان می‌کشد را بردارد. «ای‌اُ» دیگر به‌عنوان یک سوژه تصمیم می‌گیرد؛ گاهی انسان‌گونه رفتار می‌کند و گاهی در ناچاری مطلق دست به کنش می‌زند. ژیلبر سیموندون حیات را تئاتر فردیت‌یابی می‌داند. در این تئاتر هر موجود زنده‌ای به‌ویژه حین مواجهه با مشکلی تازه و ناآشنا توان ابراز کنش دارد: «ساخت حقیقی روان زمانی آشکار می‌شود که کارکردهای حیاتی موجود زنده، دیگر توان مشکلات پیش‌رو را نداشته باشند. یا به‌بیان کلی‌تر، در هر موجود زنده نوعی فردیت‌یابی هست که از خود فرد صادر می‌شود و نمی‌توان آن را صرف نوعی فردیت‌یابی دانست که یک‌بار برای همیشه روی داده و تمام شده است. موجود زنده مشکلات را فقط ازطریق انطباق –یعنی تغییر روابط خود با محیط که از عهده‌ ماشین نیز برمی‌‌آید- حل نمی‌کند؛ بلکه به این منظور ساختارهای درونی تازه‌ای می‌‌آفریند و خود را به‌تمامی در اصول حاکم بر حیات مستقر می‌کند». حیوان برای اسکولیموفسکی مانند کافکا، راه فرار جستن است. آنچه حیوان را حیوان می‌کند آن است که حیوان می‌خواهد از آن فرار کند اما نمی‌خواهد آزاد شود. آنچه حیوانات کافکا می‌خواهند، راه گریزجستن و نه آزادی است. برای مثال می‌توان به میمون کافکا اشاره کرد که حین تلاش نافرجام برای فرار از قفس تنگ‌اش، انسان می‌شود؛ درصورتی‌که هدف او انسان‌شدن نبوده است. بنابراین قرار نیست تبدیل شدن از میمون به انسان، نمودی از آزادی یا اختیار باشد بلکه دقیقا برعکس است؛ او مجبور بوده انسان شود. یافتن راه فرار درست از همان جایی که ظاهرا مفری ندارد. فرار یعنی درهم‌شکستن وضعیتی که ناچاری مطلق است. «ای‌اُ» هم مدام در وضعیت این ناچاری قرار می‌گیرد و برای فرارجستن کنش انجام می‌دهد و در این لحظه‌ بخصوص دست از کار می‌کشد. از نظر باتای، حیوان حتی حین کار هم به‌شکل عجیبی منفصل از کار است چنانکه گویی مخفیانه حاکمیت خود را حفظ می‌کند. حیوان به‌نوعی قابلیت آن را دارد که هرلحظه دست از کار بکشد؛ همچون اسبی که چهارنعل به تاخت می‌رود. کاری که پرولتر هم با دست‌کشی از کار می‌تواند آن را تجربه کند. زیست «ای‌اُ» سراسر احساس، تلاش، کار، رنج، مقاومت و فرار است (کارگر را به‌یاد نمی‌‌آوریم؟). حالا که دست از کار کشیده و در برابر نظم موجود ایستاده است، مانند یک بزهکار به‌جای دیگری منتقل می‌شود. کابینی که از بالا در میان جاده‌های پیچ‌در‌پیچ لهستان ‌می‌بینیم و ما را یاد انتقال زندانیان (حداقل در فیلم‌هایی که با آنها سروکار داشتیم)، می‌اندازد. روندی که «ای‌اُ» در این خانه/زندان طی می‌کند ما را بیشتر به این دیدگاه نزدیک می‌کند. «ای‌اُ» گوشه‌گیر شده است، غذا نمی‌خورد، از حیوانات دوری می‌جوید و اکولیموفسکی چندبار روی میله‌های دروپنجره‌ها تاکید می‌کند تا حال‌وهوای زندان بیشتر بر فضا مستولی شود. رویای کاساندرا احضار می‌شود. حالا «ای‌اُ» به زندان جدید و ساعات هواخوری‌اش عادت کرده است. درحالی‌که با بچه‌ها به دشت رفته‌اند، دختر داستان هارپر کور را برای بچه‌ها تعریف می‌کند؛ داستانی که درباره‌ حقه‌ هارپر به پادشاه و موسیقی مسخ‌کننده‌ او برای دزدیدن اسب‌هاست. گویی این داستان با یادآوری تنش اسب‌های ایستگاه قبلی، تلنگری به «ای‌اُ» می‌زند که حالا دوباره به نظم جدید خو گرفته است. شب تولد «ای‌اُ» فرا رسیده است و کاساندرا با کیک هویج سراغ «ای‌اُ» می‌آید اما درحالی‌که غرق در نور قرمز (حاصل از چراغ موتور) است، «ای‌اُ»را ترک می‌کند. «ای‌اُ» دیگر نمی‌تواند دوری او را تحمل کند و فرار می‌کند اما ناچار به داخل جنگل ترسناک کشیده می‌شود. با موجوداتی روبه‌رو می‌شود که تا حالا ندیده اما زمان آن رسیده است که خود را بشناسد. مانند انسان ارسطویی که وقتی به حیوانات نگاه می‌کند، خودش را می‌شناسد و در رفتار حیوانات پارودی ژست‌ها و ادا و اطوارهای خود را می‌بیند. این جنگل به صحنه‌ عجیبی از نگاه خر ختم می‌شود؛ گویی حالا خر مرحله‌ آینه‌ای خود را گذرانده است.

خود حیوانی بود و سرانجام مرگ

ما رنج و حالات روحی گوناگون «ای‌اُ» را در برخورد با چشمان او درک می‌کنیم. در بحث‌های مربوط به‌ حیوانات، ‌مهم‌ترین بخش بدن در حیوانات را بیرون‌زدگی دهان می‌دانند که وجه تمایز حیوان و انسان است. مابقی اعضای بدن صرفا خدمت‌گزار دهان‌ هستند. اما چشمان «ای‌اُ» بیش از پوست و دهان، نمود ظاهری روح است و مانند انسان عملکرد چشم‌های او حداقل برای ما غالب‌تر است. چهره‌ی «ای‌اُ» هم زمانی که دهانش بسته است، رسمیت و اعتبار بیشتری دارد. ما او را جز یک صحنه هنگام عرعر، نمی‌بینیم. او سراسر سکوت است و وقتی هم قرار است صدای او را بشنویم، خارج از قاب حضور دارد و چهره‌اش را نمی‌بینیم. اولین‌ صحنه‌ای که اسکولیموفسکی به ما اجازه می‌دهد تا عرعر «ای‌اُ» را زمانی بشنویم که چهره‌ او را هم می‌توانیم ببینم، در آن شهر متروکه‌ای است که پشت ویترین مغازه با یک آکواریوم مواجهه می‌شود. شهر متروکی که فیلم‌های زامبی یا آخرالزمانی را به‌یاد می‌آورد. گویی گرد مرده بر شهر پاشیده‌اند. صحنه‌ای که بسیار عجیب خود را از عرعرهای رنج‌کشیده «ای‌اُ» جدا می‌کند. این صدای ممتد یا در برخورد با انعکاس خود در ویترین یا حسادت به ماهی سر داده می‌شود. دنیای «ای‌اُ» زیرورو شده و هستی او مانند ماهی به حصار اولیه محدود نشده است. «ای‌اُ» در این دست‌به‌دست‌شدن‌ها به طلسم پیروزی تبدیل می‌شود؛ خری که شانس را به تیم فوتبال شهر داده تا در مسابقه‌ای پیروز شود اما مانند همه خدایان سرنوشت خوبی در انتظارش نیست و تا دم‌مرگ پیش می‌رود. نوبت به رویای عجیبی می‌رسد که یک ربات در سیطره نور قرمز مانند حیوان رفتار می‌کند، راه می‌رود و بازتاب خود را می‌بیند اما تشخیص نمی‌دهد. حیوان به‌مثابه‌ جسم بی‌روح دکارتی که همچون ماشین درنظر گرفته می‌شود را دیگر نمی‌توان به‌ «ای‌اُ» نسبت داد. او از اینجا به‌بعد تصمیمات عجیبی می‌گیرد و شاید بگوییم مانند انسان یا اسب‌های ارسطویی عمل می‌کند. اسب ارسطویی چنان رفتار می‌کند که گویی انسان است. حیوانات ارسطو، همگی آکادمیک‌اند. از کمال بی‌بهره‌اند اما به‌هرحال انسان‌گونه هستند. ایستگاه بعدی قاچاقچی حیوانات است، اما «ای‌اُ» با آن نگاه سنگین خود با ضربه‌ای به‌سر آن قاچاقچی او را می‌کشد. پس از قتل قاچاقچی حیوانات، «ای‌اُ» گویی مانند اروپای قرون وسطی در دادگاه عمومی محکوم می‌شود و به مسلخ‌گاه روانه‌اش می‌کنند تا به سالامی تبدیل شود. اما توسط پسر ایتالیایی با این جمله که «امیدوارم مجرم نباشی!» نجات پیدا می‌کند و رهسپار ایتالیا می‌شود. ورود به ایتالیا و خانه‌ پسر جوان که مانند باغ عدن می‌ماند، تنها جایی است که اسکولیموفسکی روی شخصیت‌های انسانی تمرکز می‌کند. زمانی که «ای‌اُ» دیدن صحنه‌ای ممنوعه را نمی‌تواند تحمل کند و در صحنه‌ای جادویی و رازآمیز درهای باغ باز می‌شوند و فرار می‌کند. صحنه‌ بعدی او را روی پلی می‌بینیم که از بالا به آب‌های مواج خروجی سد نگاه می‌کند. در این صحنه‌ فیلم انگار با داستان کره‌‌اسب ارسطویی مواجهیم که چهارنعل خود را از بلندی به پایین می‌افکند. اگرچه او در ابتدا مانند اسب گالیایی سرکش، نظم موجود را با تمرد خود بر هم زد، اما اینجا نظم کیهانی او را از باغ خارج می‌کند؛ همچون تبهکاری که در سفر قهرمانانه‌ خود مانند فیلم‌های وسترن دوباره به نظم و خیر عمومی بازمی‌گردد. تنهای تنها روی پل ایستاده و پایین را نگاه می‌کند؛ او که نمی‌تواند خود را ادیپ‌وار به‌جای نجات‌بخش‌اش کور کند و شاید دیگر نمی‌خواهد انسان‌گون رفتار کند و خود را همچون اسب ادیپی به پایین پرتاب کند. پس تصمیم نهایی او ترک جهان انسانی است و خودکشی او از جنس خود حیوان مسیرش را تکمیل می‌کند. «ای‌اُ» دوباره در نقش حیوانی خود در جهان انسانی عمل می‌کند و در این ناچاری مطلق تصمیم می‌گیرد خود حیوان باشد؛ سرنوشت را شبیه هم‌قطاران خود تجربه کند و درنهایت راهش را در میان سیل گاوها در کشتارگاه باز می‌کند.

فیلم EO,فیلم سفر یک خر

  • 16
  • 5
۵۰%
همه چیز درباره
نظر شما چیست؟
انتشار یافته: ۰
در انتظار بررسی:۰
غیر قابل انتشار: ۰
جدیدترین
قدیمی ترین
مشاهده کامنت های بیشتر
علی نصیریان بیوگرافی علی نصیریان؛ پیشکسوت صنعت بازیگری ایران

تاریخ تولد: ۱۵ بهمن ۱۳۱۳

محل تولد: تهران

حرفه: بازیگر، نویسنده و کارگردان

آغاز فعالیت: ۱۳۲۹ تاکنون

تحصیلات: دانش آموخته مدرسه تئاتر در رشته هنرپیشگی

ادامه
رودریگو هرناندز بیوگرافی «رودریگو هرناندز»؛ ستاره ای فراتر از یک فوتبالیست | هوش و تفکر رمز موفقیت رودری

تاریخ تولد: ۲۲ ژوئن ۱۹۹۶

محل تولد: مادرید، اسپانیا

حرفه: فوتبالیست 

پست: هافبک دفاعی

باشگاه: منچسترسیتی

قد: ۱ متر ۹۱ سانتی متر

ادامه
بیژن بنفشه خواه بیوگرافی بیژن بنفشه خواه بازیگر خوش سابقه سینمای ایران

تاریخ تولد: ۱ فروردین ۱۳۵۲

محل تولد: دروازه شمیران، تهران، ایران

حرفه: بازیگر

آغاز فعالیت: ۱۳۷۳

تحصیلات: فارغ‌التحصیل رشته نمایش از دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد

ادامه
یان کوم بیوگرافی یان کوم؛ بنیانگذار برنامه واتس اپ

تاریخ تولد: ۲۴ فوریه ۱۹۷۶

محل تولد: اوکراین، کی یوف

ملیت: آمریکایی

حرفه: تاجر، برنامه نویس، کارآفرین

دلیل شهرت: راه اندازی واتساپ

ثروت: ۱۵/۱ میلیارد دلار

ادامه
جلال الدین مارشاریپوف بیوگرافی جلال الدین مارشاریپوف بازیکن قوی ازبکی

تاریخ تولد: ۱ سپتامر ۱۹۹۳

محل تولد: گرگانج، ازبکستان

حرفه: فوتبالیست

پست: وینگر

باشگاه کنونی: استقلال تهران

قد: ۱ متر ۷۲ سانتی متر

ادامه
بیوگرافی و اشعار عثمان بختیاری زندگینامه عثمان بختیاری شاعر سده پنجم و ششم

تاریخ تولد: بین سال های ۴۵۷ تا ۴۶۹ هجری قمری

ملیت: ایرانی

زمینه فعالیت: شاعر و حماسه سرا

آثار: شهریار نامه - هنرنامه یمینی

وفات: بین سال‌ های ۵۱۲ تا ۵۴۸

ادامه
ابو حتوف بن حارث انصاری زندگینامه ابوحتوف بن حارث انصاری از دشمنی با امام علی تا شهادت در کربلا

محل زندگی: کوفه

دوران زندگی: همزمان با دوران زندگی امام حسین (ع)

از یاران: امام حسین (ع)

شهادت: روز دهم محرم

ابو حتوف بن حارث انصاری در سپاه عمر سعدزندگینامه ابو حتوف بن حارث انصاری

ادامه
محمد نادری بیوگرافی محمد نادری بازیگر سینما و تلویزیون

تاریخ تولد: ۱۰ تیر ۱۳۵۷

محل تولد: اردبیل

حرفه: بازیگر، فیلمنامه نویس، صدا پیشه، مجری

تحصیلات: کارشناسی ارشد کارگردانی تئاتر از دانشگاه تربیت مدرس

آغاز فعالیت: ۱۳۸۸ تاکنون

ادامه
محمد بن راشد آل مکتوم بیوگرافی محمد بن راشد آل مكتوم حاکم موفق دبی

تاریخ تولد: ۱۵ ژوئیه ۱۹۴۵

محل تولد: دبی

ملیت: امارات متحده عربی

لقب: والاحضرت شیخ محمد

حرفه: حاکم دبی

ادامه
دیالوگ های آنشرلی

دیالوگ های آنشرلی در این مقاله از سرپوش به بررسی جذابیت های دیالوگ های آنشرلی در سینما و تئاتر می‌پردازیم. آنشرلی، با تاریخچه‌ای غنی در حوزه فرهنگ و هنر، دارای دیالوگ‌هایی است که علاوه بر ارتقاء داستان، به عنوان نمونه‌هایی برجسته از زبان هنری در این صنایع شناخته می‌شوند. اثر آنشرلی  کتاب "آنشرلی" نوشته لوسی ماد مونتگمری، داستان دختری به نام آن شرلی است که در یتیم خانه بزرگ شده و به یک خانواده ثروتمند در شهر مونک هاوس نیو برونزویک در کانادا فروخته می شود. آن شرلی دختری کنجکاو، مهربان و خلاق است که با دیالوگ های خود، شخصیتی دوست داشتنی و ماندگار در ذهن خوانندگان ایجاد کرده است. انیمیشن آنشرلی انیمیشن "آنشرلی" که در سال ۱۹۷۹ در ژاپن ساخته شده است، اقتباسی از رمان "آن در گرین گیبلز" نوشته لوسی ماد مونتگمری است. این انیمیشن، داستان دختری به نام آن شرلی را روایت می کند که در یتیم خانه بزرگ شده و به یک خانواده ثروتمند در شهر مونک هاوس نیو برونزویک در کانادا فروخته می شود. شخصیت های آنشرلی شخصیت های اصلی انیمیشن آنشرلی عبارتند از: آن شرلی: دختری کنجکاو، مهربان و خلاق که با موهای قرمز و شخصیت دوست داشتنی خود، یکی از محبوب ترین شخصیت های ادبیات کودکان است. مریلا کاترین کاتبرت: خواهر بزرگ تر ماتیو کاتبرت که با برادرش در مزرعه گرین گیبلز زندگی می کند. مریلا زنی سخت کوش و جدی است که در ابتدا از حضور آن شرلی در خانه خود خوشحال نیست. ماتیو کاتبرت: برادر کوچک تر مریلا که مردی مهربان و ساده دل است که به سرعت با آن شرلی دوست می شود. دیانا براری: دختر همسایه کاتبرت ها که با آن شرلی دوست می شود. دیانا دختری مهربان و ساده دل است که به سرعت با آن شرلی دوست می شود. دیالوگ های انیمیشن آنشرلی داستان انیمیشن آنشرلی داستان انیمیشن آنشرلی، همانند داستان رمان، از این قرار است که آن شرلی، دختری یتیم که در یتیم خانه بزرگ شده است، توسط خواهر و برادری به نام های مریلا و ماتیو کاتبرت به فرزندخواندگی پذیرفته می شود. مریلا و ماتیو، آن شرلی را برای کمک به انجام کارهای خانه و مزرعه می خواهند. آن شرلی، با موهای قرمز آتشین و شخصیت دوست داشتنی خود، به سرعت با مریلا و ماتیو و همچنین با همسایه آنها، دیانا براری، دوست می شود. آن شرلی، با ماجراجویی ها و شیطنت های خود، زندگی کاتبرت ها را زیر و رو می کند و به آنها یاد می دهد که چگونه از زندگی لذت ببرند. نکات مثبت آنشرلی انیمیشن آنشرلی، از جمله انیمیشن های ماندگار و خاطره انگیزی است که با داستان جذاب و شخصیت های دوست داشتنی خود، مخاطبان زیادی را به خود جذب کرده است. از جمله نکات مثبت این انیمیشن می توان به موارد زیر اشاره کرد: - داستان انیمیشن آنشرلی، همانند داستان رمان، داستانی جذاب و پرکشش است که مخاطبان را از ابتدا تا انتها درگیر خود می کند. - شخصیت های انیمیشن آنشرلی، از جمله آن شرلی، مریلا، ماتیو و دیانا، شخصیت هایی دوست داشتنی هستند که مخاطبان با آنها ارتباط برقرار می کنند. - انیمیشن آنشرلی، پیام های مثبتی مانند اهمیت خانواده، دوستی و امید را به مخاطبان خود منتقل می کند. دیالوگ های شخصیت آنشرلی دیالوگ های آنشرلی دیالوگ های آنشرلی، بیانگر شخصیت او هستند. او دختری کنجکاو و ماجراجو است که همیشه به دنبال یادگیری چیزهای جدید است. این ویژگی در دیالوگ های او به وضوح دیده می شود. برای مثال، در یکی از دیالوگ ها، آنشرلی از معلم خود می پرسد: "حتی اگر دنیا بد باشد، همیشه چیزهای خوب هم وجود دارد." " تصور اینکه شما یک ملکه هستید واقعا عالی است. شما بدون هیچ گونه ناراحتی از آن لذت می برید و هر زمان که بخواهید می توانید از ملکه بودن دست بردارید، کاری که در زندگی واقعی نمی توانید انجام دهید." "این یک چیز خوب در مورد این جهان است ... همیشه بهارهای بیشتری وجود دارد." "وقتی فکر می‌کنم قرار است اتفاق خوبی بیفتد، به نظر می‌رسد که بر روی بال‌های انتظار پرواز می‌کنم. و سپس اولین چیزی که متوجه می شوم با یک ضربت به زمین می افتم. اما واقعاً ماریلا، قسمت پرواز تا زمانی که ادامه دارد با شکوه است... مثل اوج گرفتن در غروب خورشید است. من فکر می‌کنم که تقریباً تاوان ضربه را می‌پردازد." "خب، نمی توان یکدفعه عادت دختر بچه بودن را کنار گذاشت." "شاید... شاید... عشق به طور طبیعی از یک دوستی زیبا آشکار شد، مانند گل رز طلایی که از غلاف سبزش می لغزد."  "این یک ایده دوست داشتنی است، دایانا؛ زندگی کردن به گونه ای که نامت را زیبا کنی، حتی اگر در آغاز زیبا نبود... آن را در افکار مردم برای چیزی آنقدر دوست داشتنی و دلپذیر قرار می دهد که هرگز به تنهایی به آن فکر نمی کنند." "شاید، به هر حال، عاشقانه مانند یک شوالیه که سوار اسب می‌شود، با شکوه و هیاهوی وارد زندگی انسان نشده باشد. شاید مثل یک دوست قدیمی از راه‌های آرام به سمت آدم خزید..." "خب، همه ما اشتباه می کنیم، عزیزم، پس فقط آن را پشت سر بگذار. ما باید از اشتباهات خود پشیمان باشیم و از آنها درس بگیریم، اما هرگز آنها را با خود به آینده منتقل نکنیم." "من معتقدم که زیباترین و شیرین ترین روزها، روزهایی نیستند که در آن اتفاقات بسیار باشکوه یا شگفت انگیز یا هیجان انگیزی رخ دهد، بلکه فقط روزهایی هستند که لذت های کوچک ساده ای را به ارمغان می آورند و به آرامی یکدیگر را دنبال می کنند، مانند مرواریدهایی که از یک رشته می لغزند." "من از دوستی بسیار سپاسگزارم. زندگی را بسیار زیبا می کند." "این بدترین دوران بزرگ شدن است و من در حال درک آن هستم. چیزهایی که در دوران کودکی خیلی می‌خواستی، وقتی به آنها دست پیدا می‌کردی، به نظرت چندان شگفت‌انگیز به نظر نمی‌رسند." "آیا خوب نیست که فکر کنیم فردا روز جدیدی است که هنوز هیچ اشتباهی در آن وجود ندارد." دیالوگ های ماندگار آنشرلی "این خیلی خوب است که در مورد غم ها بخوانید و تصور کنید که قهرمانانه از طریق آنها زندگی می کنید، اما وقتی واقعاً آنها را دارید، خیلی خوب نیست" "خیلی آسان است که شرور باشی بدون اینکه بدانی." "اما واقعاً ماریلا، نمی‌توان در چنین دنیای جالبی برای مدت طولانی غمگین ماند، می‌تواند؟" "زندگی ارزش زیستن را دارد تا زمانی که خنده در آن باشد." "تجربه من این بوده است که شما تقریباً همیشه می توانید از چیزهایی لذت ببرید، اگر تصمیم خود را محکم بگیرید که این کار را انجام دهید." "دنیای قدیمی عزیز تو بسیار دوست داشتنی هستی و من خوشحالم که در تو زنده هستم." "چرا مردم باید برای دعا زانو بزنند؟ اگر واقعاً می خواستم دعا کنم به شما می گویم که چه کار می کردم. من به تنهایی یا در جنگل های عمیق و عمیق به یک میدان بزرگ بزرگ می رفتم و به آسمان - بالا - بالا - بالا - به آن آسمان آبی دوست داشتنی نگاه می کردم که انگار پایانی برای آن وجود ندارد. آبی بودن و سپس من فقط یک دعا را احساس می کنم." "این یکی از مزایای سیزده سالگی است که شما خیلی بیشتر از زمانی که فقط دوازده ساله بودید می دانید" "تا زمانی که نمردی هرگز از غافلگیر شدن در امان نیستی" "کیک‌ ها یک عادت وحشتناک دارند که وقتی می‌ خواهید خوب باشند بد می‌ شوند" "آنه تمام عاشقانه هایت را رها نکن اندکی از آن چیز خوبی است البته نه زیاد اما کمی از آن را حفظ کن" دیالوگ های زیبای آنشرلی سخن پایانی درباره دیالوگ های آنشرلی دیالوگ های آنشرلی، بخشی از جذابیت این شخصیت دوست داشتنی هستند. این دیالوگ ها، شخصیت، امید، خوش بینی و عشق به طبیعت آنشرلی را به خوبی بیان می کنند. گردآوری: بخش هنر و سینمای سرپوش

ویژه سرپوش