امین فقیری، نویسنده و نمایشنامه‌نویس باسابقه کشورمان که از او به‌عنوان یکی از نویسندگان داستان‌نویسی روستایی یاد می‌شود، به وضعیت این روزهای نمایشنامه‌نویسی نقد دارد. او مهمترین خلأ موجود در این بخش از ادبیات نمایشی را در فقدان نمایشنامه‌نویسی خلاق و اثرگذار می‌داند. فقیری از جدی نگرفتن چاپ نمایشنامه هم گلایه دارد و می‌گوید: «ادبیات نمایشی در ایران جدی گرفته نمی‌شود، مثلاً زمانی که به کتابفروشی می‌روم، حتی یک نمایشنامه هم در ویترین کتابفروشی نمی‌بینم. منتها در مجله «نمایش» به تبلیغ نمایشنامه‌هایی برمی‌خورم که معلوم نیست کجا هستند و کجا توزیع می‌شوند.»
فقدان توجیه اقتصادی برای فعالیت ناشران در عرصه ادبیات نمایشی هم یکی دیگر از دلایلی است که به عقیده فقیری منجر به رونق نگرفتن این بخش از ادبیاتمان شده است. با این حال همچنان تأکید فقیری بر این است که ما از حضور نمایشنامه‌نویسان صاحبنامی همچون بهرام بیضایی که آثارشان مورد توجه مردم بوده و با فروش بسیار روبه‌رو شدند هم محروم هستیم.
به‌گفته فقیری یکی از مهمترین دلایل فقدان نمایشنامه‌نویسان خلاق و اثرگذار در روزگار فعلی ادبیات کشورمان را می‌توان در اجباری دانست که فعالان این عرصه در خودسانسوری نوشته هایشان احساس می‌کنند. مسأله‌ای که مردم هم متوجه آن شده‌اند و می‌دانند که نویسنده قادر به بیان حرف دلش نیست.
کارنامه کاری فقیری تنها به خلق مجموعه داستان و رمان محدود نمی‌شود، او تا به امروز نمایشنامه‌های متعددی هم نوشته که اغلب به روی صحنه رفته‌اند؛ منتها سال‌هاست تألیف در این بخش را رها کرده و دلیل آن را در نگاه‌های سلیقه‌ای در مسیر اعطای مجوز می‌داند.
- 11
- 1
