به گزارش مهر، نمایشگاه باستان شناسی و هنر هلند به روایت موزه درنتس که ۱۱ مهر ماه سال گذشته در محل موزه ملی ایران افتتاح شد، تا ۶ ماه یعنی ۱۷ فروردین ۹۸۸ قرار بود ادامه داشته باشد، اما این زمان تمدید شد و بازدیدکنندگان می‌توانند تا روز ۳۱ مرداد امسال به این نمایشگاه بروند.
موزه درنتس یکی از قدیمی‌ترین موزه‌های هلند است که در سال ۱۲۳۳ خورشیدی تأسیس شد و در مرکز شهر آسن در مرکز استان درنته واقع شده است. این موزه با بیش از ۹۰۰ هزار اثر باستان شناسی، مردم شناسی و هنری یکی از بزرگترین مجموعه آثار فرهنگی هلند را داراست. از مهمترین آثار این موزه می‌توان به مومیایی‌های طبیعی انسان که در باتلاق‌ها یافت شده‌اند، کهن‌ترین قایق چوبی جهان، گنجینه طلای رومی بیلن و آثار نقاشانی چون موندریان و ونگوگ اشاره کرد. این موزه در سالهای اخیر نمایشگاه‌های بین المللی بزرگ و موفقی را برپا کرده که از میان آنها می‌توان از نمایشگاه ارتش سفالین چین، گنجینه‌های طلای گرجستان و نمایشگاه ایران مهد تمدن نام برد.
نمایشگاه حاضر با عنوان باستان شناسی و هنر سرزمین هلند به روایت موزه درنتس منتخبی از آثار این موزه شامل ۳۳۱ ابزار سنگی، ظروف سفالین و فلزی، زیورآلات، سکه‌های رومی، مومیایی طبیعی انسان، تابلوهای نقاشی و سفال قرن نوزده و بیست و آثار دیگری است که در سه بخش باستان شناسی، هنر سفال و چینی و نقاشی به نمایش درآمده است.
اجساد درگذشتگان در گورهای ساده و گورهای محصور سنگ دفن می‌شدند در بیشتر تدفین‌ها اشیای تدفینی مانند انواع ظروف سفالی، شامل جام‌های قیفی شکل قرار داده می‌شد. بیشتر ظروف سفالی منقوش دارای شیارهایی هستند که با خمیره سفید رنگ پر شده‌اند. همچنین سر پیکان، تیغه داس، تبر و حتی اشیای تزئینی نیز در این گورها یافت شده‌اند.
نمونه‌هایی از این اشیای به دست آمده در گورها در گالری باستان شناسی نمایشگاه قابل بازدید است.
در دوره مفرغ نیز در سنت‌های تدفین تغییراتی دیده شده است. آنها مردگان را در تنه توخالی درختان دفن کرده و سپس بر روی آن یک تپه ایجاد می‌شد. در اواخر این دوره اجساد سوزانده و بقایای آنها را در طرف سفالی دفن می‌کردند. در این دوره تعداد زیادی از اشیای فلزی روزمره با اهداف آئینی در باتلاق‌ها دفن می‌شدند که آثاری مانند تبر سر نیزه خنجر و حتی اشیای زرین مانند دو دستبند کشف شده از آنها در نمایشگاه به نمایش گذاشته شده است.
از جالب‌ترین یافته‌هایی که به دلیل شرایط ویژه محیطی در چاله‌های باتلاقی حفظ شده اند بقایای انسانی هستند که با عنوان «اجساد باتلاق» شناخته می‌شوند قدیمی‌ترین جسد باتلاقی شناخته شده که از درنته به دست آمده مربوط به دورهمفرغ است که علاوه بر قسمت‌هایی از بدن، بخش‌های مختلفی از البسه مانند تکه‌هایی از زیر پوش پشمی، یک کلاه از پوست گوسفند، یک کفش از پوست گوزن و یک کلاه که احتمالاً از پوست گوساله دوخته شده نیز باقی مانده بود.
در دوره آهن نیز شماری مومیایی طبیعی انسان در باتلاق پیدا شده که بهترین نمونه آنها مرد اکسلورموند است. او بینسالهای ۴۳۰ تا ۲۰۵ پیش از میلاد می‌زیسته و در سال ۱۲۹۳۳ خورشیدی کشف شد. با توجه به اینکه در زمان کشف هنوز شیوه‌های امروزین ابداع نشده بود، برای حفظ جسد مومیایی آن را خشک کردند. در نتیجه شکل ظاهری جسد با زمان کشف آن تفاوت بسیاری دارد. در مجموع جسد کامل است و تنها ساعد و دست چپ، انگشتان، زانو و پای راست آن از بین رفته است. با توجه به سبیل و احتمالاً ریش می‌توان نتیجه گرفت که جسد مربوط به مردی است که طبق ویژگی‌های استخوانی کمتر از ۴۵ سال سن داشته است. این مرد مومیایی شده نیز در داخل ویترینی در نمایشگاه موزه ملی ایران در معرض بازدید قرار دارد.
در دوره رومی که ژولیوس سزار فرماندار رومی سرزمین هلند را فتح کرد. در این دوره اجساد انسان را همچنان در باتلاق‌ها دفن می‌کردند که معروف‌ترین نمونه آن جسد دختری ۱۶ ساله موسوم به یده است که بین سالهای ۴۰۰ پیش از میلاد و ۵۰۰ میلادی با طناب خفه شده و در باتلاق کوچکی دفن شده بود.
در اوایل قرون وسطی نیز از ویژگی‌های این دوره می‌توان به تدفین اسب اشاره کرد و در تدفین‌های انسان نیز دانه‌های شیشه‌ای چند رنگ، رکاب اسب یافت شده است که در نمایشگاه قابل مشاهده است.
- 17
- 4
