چند بیت شعر به یاد استاد شکوهی

غلامرضا شکوهی متولد سال ۱۳۲۸ در تربت جام و عضو شورای شعر انجمن ادبی رضوی موسسه آفرینش های هنری بود. او در غزل و تجربه کردن فضاهای تازه به ویژه شعر آیینی، قریحه ای بالا ومثال زدنی داشت. ازآثارمنتشرشده وی می توان به "صد پرده آواز خاموش"، "سُرمه ای درغزل"، "یک ساغر نگاه"، "آهی بر باغ آیینه" و...اشاره کرد.

شکوهی در مرداد ماه سال گذشته برای حضور در شب شعر رضوی به تهران سفر کرده بود که در راه بازگشت به مشهد دعوت حق را لبیک گفت و جان به جان آفرین تسلیم کرد. در ادامه چند شعر از شاعران خراسانی را که به مناسبت اولین سالگرد درگذشت استاد شکوهی سروده اند، خواهید خواند.

 از هیاهوی زمین سوی تماشا می رفت

سرمه در چشم غزل می زد و تنها می رفت

موج بود و سر تعظیم فرو می آورد

لحظه هایی که به پا بوسی دریا می رفت

آن شکوهی که خراسان غزل داشت، فقط

با عنایات رضا بود که بالا می رفت

برگ برگ غزلش عطر گل ریحان داشت

لحظه هایی که در خانه  زهرا می رفت

روحش آرام دلش غرق تماشای رضا

به غلامی درش غرق تمنا می رفت

مثل آن آه که بر آیینه باغ نشست

در دلش عشق نهان می شد و پیدا... می رفت

جمیله سادات کراماتی

***

حضورت بازتاب پرشکوهی مثل دریا داشت

نگاهت مثل جنگل های بارانی تماشا داشت

به روی شانه ات جو گندمی هایی پر از احساس

نشان عشق آن پیچ و خم زلف چلیپا داشت

صبوری را مورب های پیشانی ات معنا کرد

برای هرچه دلتنگی است حجم سینه ات جا داشت

در اعجاز کلامت واژه ها مبهوت می ماندند

به لب انگشت حیرت هر کس از آن طبع زیبا داشت

زمین آغوش وا کرد و تو را چون مادری بوسید

خدا در عرش جای بهتری بهرت مهیا داشت

هنوز از بستر خالی ات حتی شعر می جوشد!

گلویت صد هزاران نا سروده لفظ و معنا داشت

اگر طبع روانت خرج آل ا... شد بی شک

عنایت های مخصوصی به تو آن ذات یکتا داشت

غلام بیت هشتم بودی و ممدوح اهل البیت (ع)

تمام شعر هایت نوری از امضای زهرا داشت

تو رفتی و غزل ها را به داغت مبتلا کردی

اگر شعر فراقت حسرت و اما و آیا داشت

سید حسین سیدی

***

قاصدک ها خبر از فصل کبود آوردند

خبرت داغ بدی بود، که زود آوردند

قامتت سرو غزل های خراسانی بود

شاعران پیش قدت سر به سجود آوردند

سال ها پیروی از مکتب طبعت کردند

تا از این راه غزل را به وجود آوردند

چشمه های دل هر بیت به راه افتادند

سمت دریای خروشان تو رود آوردند

شعر تو بوی خداوند و ملائک می داد

در عزای تو اگر عنبر و عود آوردند

پیش لطف غزلیات تو از روز نخست

پیروانت سر تعظیم فرود آوردند

ایمان مرصعی