چه بر سر اتلتیکوی نفسگیر سیمئونه آمده؟

به گزارش ورزش سه، آنها طی چهار سال در دو فینال ۲۰۱۴ و ۲۰۱۶ لیگ قهرمانان حضور داشته اند و در دو سال دیگر پا به یک چهارم نهایی و نیمه نهایی گذاشته اند. ولی پس از دو تساوی ناباورانه با قره باغ آذربایجانی، در آستانه وداع زودهنگامی قرار گرفته اند. حالا آتلتیکو مادرید برای رهایی از گرداب به معجزه نیاز دارد، به پیروزی برابر رم و چلسی.

آنها فصل جدید را در خانه جدید آغاز کردند، در واندا متروپولیتانو، ولی اگر از طرفداران اتلتیکو بپرسید می گویند دل شان برای ویسنته کالدرون تنگ شده. همان قلمرویی که مردان شان طی بیست و سه بازی اروپایی به رهبری سیمئونه فقط یک بار باخته و طی بیش از دو هزار دقیقه فقط شش گل خوردند. در آن دوران همه از نبرد با اتلتیکو در ویسنته کالدرون بیم داشتند، ولی استادیوم مدرن واندا ترسناک نیست و حال و هوای مهربانانه ای پیدا کرده. آن قدر مهربانانه که قره باغ ها هم در آن دست خالی نماند. مردان آذری که چند هفته پیش در استمفورد بریج با شش گل له شده بودند در واندا با اعتماد به نفس بالایی توپ را حفظ کرده و چرخاندند، حتی وقتی ده نفره شدند.

پیش از آن همه از دشواری انطباق با حال و هوای واندا حرف می زدند، ولی اتلتیکو دور از خانه هم دست و پا زده و در نه بازی دور از خانه فقط سه بار پیروز شده.

تساوی بدون گل در اولین دیدار لیگ قهرمانان برابر رم نوید روزهای خوش را داده بود. مرد اول آن دیدار آلیسون سنگربان رم بود. با این وصف باید آن "صفر" را جدی می گرفتیم. مردان آتلتیکو در رقابت های لیگ قهرمانان این فصل طی چهار دیدار، هفتاد و شش شوت روانه دروازه ها کرده اند، ولی فقط دو گل زده اند: یکی از روی نقطه پنالتی توسط آنتوان گریزمان برابر چلسی طی شکست خانگی ۲-۱ و سپس شوت از راه دور توماس پارتی برابر قره باغ. در این کشاکش فرصت از کف رفتند: یک به یک، ضربه به ضربه، توپ به توپ. آنها برابر قره باغ سی شوت راهی دروازه کردند، ولی باز هم به چیزی جز تساوی دست نیافتند. "اتلتیکو با اعتماد به نفس" شده "اتلتیکو بی اعتماد به نفس". ناتوان در نواختن ضربه های آخر. حالا اتلتیکو همیشه جنگجوی سیمئونه، رکوردی بر جای گذاشته متعلق به محافظه کارها: شش بازی و شش تساوی پیاپی.

اتلتیکو را با زدن گل و دفاع از آن می شناختیم، ولی اتلتیکو این فصل بدل شده به تیمی که گل می خورد و سپس برای جبران گل جان می کند. در حقیقت هویت وارونه شده. آنها تنها تیمی بوده اند که در لیگ یک امتیاز از بارسا مهار ناپذیر گرفته اند و در عین حال همان تیمی بوده اند که در جام حذفی برابر الچه دسته سومی به مخمصه افتاد و به تساوی قناعت کرد... اتلتیکو را با مقاومت خونسردانه و بی حصرش برابر حمله های بی امان می شناختیم، با ایستادگی در مدت طولانی برتری حریفان. آنها هم قدرت جسمی شان بالا بود و هم توانایی ذهنی شان؛ ولی هفت گل از ده گلی که دریافت کرده اند با ضربه بوده است، با مغلوب شدن در نبردهای هوایی.

مصدومیت ها نیمکت اتلتیکو را کوچک کرده اند و ممنوعیت تحمیل شده توسط یوفا برای به خدمت گرفتن بازیکنان جدید تا ژانویه منگنه را تنگ تر کرده، چنان که تعویض های سیمونه برابر قره باغ، ورود فرناندو تورس و نیکو گایتان، گره‌ای را باز نکرد. کوکه بازیساز مصدوم شده و کسی نیست تا قفل های بسته را باز کند. یانیک کاراسکو دوران نقاهت را سپری می کند و کسی نیست به جلو بتازد. گریزمان هنوز نمی داند ماندن در اتلتیکو تصمیم درستی بوده یا نه و طی همه رقابت ها فقط سه گل زده. کوین گامیرو تاکنون فقط یک گل زده و می داند بازگشت دیگو کاستا در ژانویه به ترکیب برایش یعنی نیمکت نشینی... اتلتیکو باید جوان می شد، ولی سیمونه چاره ای جز روی آوردن به مردان کهنه کار پا به سن گذاشته اش نداشت. کاپیتان گابی سی و چهار ساله شده و سه مدافع از چهار مدافع به میدان رفته برابر قره باغ همان هایی بودند که در اولین بازی فصل ۱۴-۲۰۱۳ به میدان رفتند. دیگو گادین سی و یک ساله است و فلیپه لوییز و خوانفران هر دو سی و چهار ساله شده اند.

مغلوب کردن اتلتیکو هنوز دشوار است. آنها در لیگ نباخته اند، مثل بارسا و والنسیا. بیست امتیازی هستند، مثل رئال. پس از بارسلونا بهترین خط دفاع را معرفی کرده اند... ولی برای صعود در لیگ قهرمانان باید چلسی و رم را شکست دهند، ماموریتی بسیار دشوار. چنان که نبرد بعدی لیگ در واندا یادآور جنگ های بزرگ خواهد بود، جنگ با رئال زخم خورده در لالیگا و لیگ قهرمانان... چه کسی فکر می کرد هر دو تیم مادرید در نیم فصل اول درگیر چنین گردابی شوند؟