فوتبال ایران و یک مشکل قدیمی

تیم ملی ایران بعد از برد پرگل مقابل کامبوج در سومین بازی خود از مرحله انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۲ به مصاف بحرین رفت اما درنهایت با نتیجه یک-صفر مغلوب شد. ملی‌پوشان ایران تا قبل از این بازی ۵ بار در ورزشگاه منامه مقابل بحرین قرار گرفتند که ۲ تساوی و ۳ شکست حاصل کارشان بود. تیم ملی با هدایت میروسلاو بلاژویچ در مقدماتی جام‌جهانی ۲۰۰۲، با سرمربیگری علی دایی در یک بازی دوستانه و با هدایت افشین قطبی در سال ۱۳۸۸ مقابل بحرین در خانه این تیم مغلوب شد. همچنین در زمان مربیگری برانکو ایوانکوویچ و کارلوس کی‌روش نیز تیم ملی در ورزشگاه منامه به نتیجه‌ای بهتر از تساوی دست پیدا نکرد. در چنین شرایطی هواداران فوتبال در ایران امیدوار بودند مارک ویلموتس این طلسم را بشکند و برای اولین بار تیم ملی در منامه به برد برسد اما این اتفاق باز هم رخ نداد. در ادامه نگاه دقیق‌تری خواهیم داشت به اولین شکست تیم ملی با مارک ویلموتس.

مشکل قدیمی فوتبال ایران

چرا تیمی که در جام‌جهانی مقابل یکی از قدرت‌های فوتبال قاره آفریقا می‌برد و می‌تواند قهرمان اروپا را هم متوقف کند همیشه مقابل تیم‌هایی مثل بحرین، عمان و عراق به مشکل می‌خورد؟! این سوالی است که برای یافتن پاسخ آن باید پا را فراتر از مستطیل سبز بگذاریم. دقیقا ۴ سال قبل هم در جام ملت‌های آسیا در بازی ایران-عراق به خاطر اخراج مهرداد پولادی از زمین و ۱۰ نفره شدن تیم، بازی‌ای که کاملا بر آن مسلط بودیم را باختیم. طبق آمارها در اکثر رقابت‌های تیم ملی در ۸ سال اخیر که در آن عقب افتادیم بازی را درنهایت باختیم. در بازی با ژاپن هم شاهد همین اتفاقات بودیم و به عبارت دیگر وقتی عقب می‌افتیم نمی‌توانیم تمرکز خودمان را حفظ کنیم و به بازی برگردیم. بررسی رفتارهای ما در ورزش یک ضعف را نشان می‌دهد و آن مشکل در مدیریت هیجانات و احساسات است و به زبان روانشناسی کمبود هوش هیجانی است.

تیم ملی ما هرگاه در ورزشگاه‌هایی مثل منامه پا به میدان گذاشته کمبود این هوش هیجانی هم به چشم آمده است. اگر یک‌بار دیگر بازی تیم ملی مقابل بحرین را نگاه کنید پی می‌برید که بازیکنان ما از همان دقیقه ابتدایی عصبی بازی می‌کردند و همین مسئله باعث شده بود تا آن‌ها نتوانند بازی خودشان را به معرض نمایش بگذارند. هوش هیجانی برخلاف دیگر انواع هوش (هوش شناختی، هوش حرکتی و...) قابل آموزش و ارتقاست و شاید بهتر باشد مارک ویلموتس برای رفع مشکل همیشگی فوتبال ایران دست به کار شود.

جای خالی ستارگان

مهدی ترابی و جهانبخش بازیکنانی هستند که در ۴ سال اخیر در اغلب یا شاید تمام اردوها و مسابقات بزرگ در فهرست تیم ملی بودند و ناگهان در آستانه اولین بازی بزرگ دور اول مقدماتی جام‌جهانی بیرون از فهرست نهایی ماندند. مسئله این نیست که ادعا کنیم محبی نباید دعوت می‌شده یا ترابی و جهانبخش باید در هر شرایطی در فهرست سرمربی تیم ملی باشند اما این‌که در بازی با بحرین، محبی دومین بازی ملی خود را با حضور در ترکیب اصلی انجام دهد و در نیمه دوم نیروهای متنوعی روی نیمکت برای تقویت کناره‌های خط میانی نداشته باشیم، نشان می‌دهد که ویلموتس فکر می‌کرده که بدون ترابی و جهانبخش هم می‌تواند در منامه نتیجه خوبی بگیرد.

سقوط به رده سوم

با توجه به نتایج رقم‌خورده در بازی‌های گروه سوم بعد از گذشت ۳ هفته از رقابت‌ها، عراق با ۷ امتیاز در صدر جدول، بحرین با ۷ امتیاز اما به خاطر تفاضل گل کمتر در رده دوم و ایران نیز با ۶ امتیاز در رده سوم قرار دارد اما واقعیت این است که هنوز اتفاقی رخ نداده و تیم ملی در مسیر درستش برای صعود به جام‌جهانی قرار دارد و امید هنوز زنده است...