به گزارش فرادید، همیشه نتیجه‌گیری رفتار موجودات از روی فسیل‌ها آسان نیست، زیرا بافت‌های نرم از بین رفته‌اند و دیرین‌شناسان مجبورند شکاف‌ها را با استخوان‌ها و قطعات باقی‌مانده پر کنند. با این حال، گاهی موجودات باستانی زندگی دیرین‌شناسان را کمی آسان می‌کنند، یعنی زمانی که تقریباً کامل باقی مانده‌اند، مثلاً برای۲۴۰ میلیون سال!
یک مقاله جدید نمونه‌ی نزدیک به کامل این گونه را که به میانه دوره تریاس بازمی‌گردد توصیف کرده است. این فسیل در منطقه میراث جهانی یونسکو Monte San Giorgio یافت شده و پوست حفظ‌شده‌ای دارد که شکل فلس‌ها را نشان می‌دهد.
پوست فسیل‌شده چنین گونه‌ای ارزشمند است زیرا برای نخستین بار بافت نرم این گونه را مشاهده می‌کنیم. این پوست اطلاعاتی می‌دهد که استخوان‌ها به تنهایی نمی‌دهند، از جمله اینکه این گونه دست‌ها و پاهای غشایی داشته که کمک می‌کرده هنگام شنا حرکت بهتری داشته باشد.
همچنین، از تکه‌هایی از پوست پشت بازوها و جلوی تنه می‌توان دریافت عضلات بازویی قدرتمندی داشته است. این ویژگی‌ها نشان می‌دهد لاریوسوروس از بازوهای خود برای شنا به سبک «پارو زدن-پرواز» (سایبان‌مانند) استفاده می‌کرد، مشابه نحوه حرکت باله‌های فُک‌های مدرن برای حرکات سریع در آب. این یافته جالب است زیرا نشان می‌دهد بازوها نقش مهمی در شنا داشتند، نه تنها بخش‌هایی از بدن که در گذشته بیشتر مورد توجه قرار گرفته بودند.
نویسندگان مطالعه می‌نویسند: «خطوط کلی پوست این نمونه ممکن است دیدگاهی درباره سبک شنای لاریوسوروس ارائه دهد. به طور کلی در نوتوزورها، هم بازوها و هم دم برای شنا استفاده می‌شد، اما دم به عنوان عضو اصلی حرکت جانبی در نظر گرفته می‌شد.»
«با این حال، چندین نویسنده پیشنهاد کرده‌اند بازوهای قوی ممکن است نقش مهمی در پیش‌رانش داشته باشند، همان‌طور که مطالعات بافت‌شناسی استخوان‌های بلند نیز نشان می‌دهد. خطوط پوست این نمونه و الگوی فرضی عضلات بازوها از این فرضیه حمایت می‌کنند که بازوها ممکن است حداقل در لاریوسوروس نقش برجسته‌ای در شنا داشته باشند.»
این یافته ممکن است لاریوسوروس را از دیگر خزندگان دریایی باستانی مانند سرسیوسوروس متمایز کند که یک شکارچی گردن‌بلند دیگر بود و در اقیانوس‌های باستانی حرکت می‌کرد. این واقعیت نشان می‌دهد هرکس سلیقه و روش خودش را دارد و این موضوع از ۲۴۰ میلیون سال پیش تاکنون برقرار است.
- 13
- 1
