کم بخورید، کم بپوشید و از هزینه‌های بهداشت و آموزش بکاهید چون ما می‌خواهیم باقی بمانیم!

«جهان‌صنعت» نوشت:  پیش از ورود به بحث، یادآور می‌شویم مراد از «دولت» این نوشته همه نهادهای قدرت از جمله قوای سه‌گانه و قدرت‌های بالادستی و نیز نهادهایی است که بودجه‌شان در قانون بودجه می‌آید. به این ترتیب وقتی می‌گوییم دولت قناعت کند، این مجموعه بسیار بزرگ را در کانون توجه قرار داده‌ایم. اما هسته مرکزی این نوشته سخنی است که وزیر کار بر زبان آورد و به احتمال زیاد سخن رییس‌دولت و کلیت کابینه و دیگر نهادهای قدرت نیز هست.

سیدصولت مرتضوی که در دولت سیزدهم جانشین وزیر قبلی شد، درباره مزد کارگران در سال ۱۴۰۲ که با انتقادهای دامنه‌دار این قشر و نیز بازنشستگان روبه‌رو شده است، تاکید کرده که اگر کارگران قناعت کنند با همین میزان افزایش می‌توانند معیشت خود را مدیریت کنند.

جدای از اینکه شاید سخنان وی درست باشد و شاید روزی برسد که شهروندان به نهادهای دولتی اعتماد کنند و در هنگامه تنگدستی کل کشور به دلایل گوناگون و بودن وفاق عمومی، کارگران بتوانند فقط بخورند تا نمیرند و دیگر نیازهای خود و فرزندان خود را کنار بگذارند، اما واقعیت این است که ایرانیان بنا به گفته اقتصاددانان، جامعه‌شناسان و نیز سیاستمداران این روزها به دولت به معنای واقعی خود اعتماد ندارند، چراکه نابرابری‌ها به اندازه‌ای است که شهروندان نمی‌توانند قبول کنند دولت کارآمد است و می‌توان روزهای سخت را برای آینده‌ای روشن تاب آورد.

شهروندان می‌گویند نهادی که باید قناعت کند دولت است نه کارگرانی که دیگر چیزی در سفره‌هایشان باقی نمانده است تا قناعت کنند و جز نیازهای بنیادین چیزی از نیازهایشان برآورده نمی‌شود که از سر و ته آنها بزنند. اما دولت با ارائه بودجه ۱۴۰۲ نشان داد هرگز دنبال قناعت نیست و حتی حاضر نیست به صورت نمادین نیز این رفتار را از خود نشان دهد.

دولت و مجلس در تهیه و تصویب قانون بودجه ۱۴۰۲ کدام بخش از بخش‌های غیر‌ضروری یا کمتر ضروری را کنار گذاشتند یا افزایش آنها را کاستند؟ دولت به معنای وسیع آن می‌تواند یک گزارش بدهد که به طور مثال از هزینه‌های کدام بخش تبلیغی یا تهییجییا … کاسته است؟ دولت در داستان کارگران و بازنشستگان، قانون را نادیده گرفته و به جای اینکه قبول کند خلاف قانون عمل کرده و از این راه غیر‌قانونی برگردد، بر زخم کارگران نمک می‌پاشد و وزیر کار با صراحت می‌گوید؛ کم بخورید، کم بپوشید و از هزینه‌های بهداشت و آموزش هم بکاهید چون ما می‌خواهیم باقی بمانیم.