در پی پخش شدن انیمیشن های «ترولز»، «اسمارفز» و «لگو» و موفقیت هایی که طی یکی دو سال اخیر به نام شان نوشته شد، طبعاً نوبت باید به «ایموجی» می رسید که هشت هفته ای است در سطح جهان اکران شده و در همین مدت کوتاه رقم ۳۸۰ میلیون دلار در آمد را رد کرده و به موفقیت تجاری قابل ملاحظه ای رسیده است.
در پی پخش شدن انیمیشن های «ترولز»، «اسمارفز» و «لگو» و موفقیت هایی که طی یکی دو سال اخیر به نام شان نوشته شد، طبعاً نوبت باید به «ایموجی» می رسید که هشت هفته ای است در سطح جهان اکران شده و در همین مدت کوتاه رقم ۳۸۰ میلیون دلار در آمد را رد کرده و به موفقیت تجاری قابل ملاحظه ای رسیده است اما به لحاظ محتوایی و فنی یک فیلم کامل نیست. این فیلم کارتونی تازه شرکت سونی پیکچرز در بر دارنده چهره های احمقانه اما دوست داشتنی ای است که آنها را ایدیو گرام های ثبت شده روی تلفن های هوشمند می نامند.
طبعاً این سؤال پیش می آید که بعد از چهره یابی هایی از این دست شخصیت های اصلی کارتون بعدی موفق هالیوود کدام موجودات حاضر در وسایل ارتباطی خواهند بود اما تا قبل از روشن شدن پاسخ این سؤال باید متذکر شد که ایده استفاده از ایموجی ها و همان ایدیوگرام هایی که از آنها یاد کردیم به عنوان چهره های کلیدی یک انیمیشن رایانه ای و یک اثر سینمایی دیجیتال آن قدرها هم ابتکار بدی نبوده است. برخی می گویند این موجودات چنان سریع با کودک درون آدم ها ارتباط برقرار می کنند که موجودات بسیار معروف تر کارتونی و حتی چهره های زنده و انسان های بازیگر هم نتوانسته اند با آن برابری کنند.
عنوان: «ایموجی»
محصول: کمپانی سونی پیکچرز
تهیه کننده: میشل رایمو کوپاته
سناریست ها: تونی لئوندیس، اریک سیگل و مایک وایت
کارگردان: تونی لئوندیس
تدوینگر: ویلیام جی کاپارلا
موسیقی متن: پاتریک دویل
طول مدت: ۸۶ دقیقه
صدا پیشه ها: تی جی میلر، جیمز کوردن، آنا فاریس، مایا رودولف، استیون رایت، جنیفر کولیج، کریستینا اگیلرا، سوفیا ورگارا و پاتریک استوارت.
باید متذکر شد اگر اصل استفاده از اموجی ها به عنوان چهره های اصلی یک فیلم کارتونی ایده بدی نبوده باشد نوع اجرا و حاصل آن در فیلم تازه شرکت سونی به سطح و درجه ای نمی رسد که می توانست برسد.
هر روز در جای مقرر
کاراکتر اصلی این فیلم پسر کاراکتر موسوم به «مل مه» است که او را جین صدا می زنند و تأمین صدای او در این فیلم با تی جی میلر بوده است. او را در شرایطی می بینیم که مهیای حضور و کار در محل اجتماع اموجی ها می شود. محل زندگی آنها نقطه ای به نام تکس توپولیس است و جالب تر اینکه شهری در کارنیست و این نه یک مکان عمومی و نه حتی کوچه و خیابان بلکه فضای درون تلفن همراه الکس (با صدای جیک تی استین) است. الکس یک دبیرستانی تازه فارغ التحصیل شده است که دائماً در حال پیامک فرستادن برای آدی (تاتی کابریل) یعنی زن جوانی است که دیده و او را برای یک زندگی مشترک پسندیده و قصد خواستگاری از او را دارد.
هر روز هر یک از ایموجی های ساکن و مستقر در این تلفن همراه که در بین شان «پوپ»، «چهره گریان»، «چشم های قلبی» و «قطعه پیتزا» (!) هم دیده می شوند، جای مقرر را برای خود در میان دیوارک های منقش شده بر صفحه تلفن همراه اشغال می کنند و در چنان جاهایی مستقر می شوند. وقتی یکی از آنها برای قرار گرفتن در متن یک تکس انتخاب می شود، تصویر او اسکن شده و سپس به حالت اولیه خود بر می گردند تا همان حالت سمبلیک همیشگی خود را داشته باشند.
پیکاسو در رستورانی عادی
با این حال جین به آسانی با این مسائل کنار نمی آید و نمی توان مثل سایر عناصر «مه» عضوی عادی از این گروه باشد و مثل پیکاسویی می ماند که او را به یک رستوران عادی و فاقد نقش های الوان فرستاده باشند و در آنجا با افرادی معمولی در گیر شده باشد، ما رئیس کمپانی را هم داریم که اسمایلر (مایا رودولف) نام دارد که هر قدر لبخندهایش مصنوعی، وسیع و مردم فریب است، قلبش سرد و فاقد هرگونه حس کمک دهی به سایرین است.
اگر نظر اسمایلر را بخواهید بسیار صریح و بی واسطه مایل به حذف این مهره ناموزون و فرستادن او به سطل آشغال (موارد دیلت شده در دستگاه های الکترونیک) موبایل است. جین البته یکی از نفرات «مل مه» و صاحب ویژگی های آنان نیست اما بر خلاف آنچه اسمایلر می گوید و تبلیغ می کند، به کلی بی احساس هم نیست و برعکس مجموعه ای از احساسات را درون خود دارد.
مدل دیجیتال علاءالدین
این توضیحات شاید گواهی یک فیلم خوب و دارای چالش های متعدد را بدهد اما مشکل فیلم «ایموجی» همین جین و تضادهای شخصیت اوست و در متن قصه وی با صفاتی متفاوت چه تصویر کشیده که هر یک می توانند دیگری را نقض کنند. توگویی کاراکتر جنی در کارتون «علاءالدین» را به شکلی دیجیتال درآورده و قالب او را کاملاً ماشینی کرده باشند.
آنچه فیلم به ما تصریح می کند، این است که جین درست در نقطه مقابل «مه» قرار دارد و آنگونه که تونی لئوندیس در مقام کارگردان وی را تشریح و ارائه کرده، در قیاس با خصوصیات هیجان انگیز سایر کاراکترهای فیلم فاقد قوه ضربه زدن به بینندگان است. اطراف او را نیز شخصیت های پر شماری پر کرده اند که تونی لئوندیس در مقام یکی از سه فیلمنامه نگار و کارگردان ابزار کافی را برای پرکردن سبدهای دیالوگ آنها ندارد.
به سبک و سیاق «درون»
با گذشت فقط ۲۰ دقیقه از فیلم مشخص می شود که ایموجی ها نسخه ای از روی کارتون متفکرانه و فلسفی «درون» است که دو سال پیش پخش شد و بسیار هم موفق بود اما در این اثر تازه تعداد کاراکترها بیشتر و شهر محل وقوع اتفاقات و بواقع تلفن همراه متعلق به الکس و دنیای ارتباطات آن بسیار شلوغ تر است و حتی ایده استفاده از صدای پاتریک استوارت کهنه کار به عنوان صدا پیشه کاراکتر پوپ چندان مؤثر واقع نشده و وقتی هم که جین با کاراکتر اچ ای فایو (جیمز کوردن) تیمی دو نفره می سازد تا به یکی از سفرهای اکتشافی رایج شده در کارتون های سال های اخیر دست بزند. باز نتایج مورد نظر حاصل نمی آید.
- 15
- 1
