مصاحبه با «هلن اوکنر»، طراح مشهور لباس زنانه

«Thurley» یکی از برند‌های لاکچری لباس می‌باشد که در سال ۲۰۰۶ تاسیس شده است. طراح مشهور این برند هلن اوکنر «Helen O’Connor» است که توانست با خلاقیت و ایده‌های ناب خود انقلابی در صنعت مد و فشن به پا کند.

طراحی لباس های این برند بسیار متفاوت از دیگر محصولات موجود در بازار است. هلن سبک های سنتی را با سبک های ظریف مدرن اقدام کرد و نتیجه آن کلکسیونی شد که هم قدرت مردانه و هم ظرافت زنان در آن موج می زند.

برند ترلی با خلاقیتی که در تولید لباس هایش به خرج داده، در نهایت توانست توجه بسیاری از ستاره ها و میلیاردهای جهان را به سمت خود جذب کرده است. حال پس از ۱۲ سال فعالیت، این برند لوکس نه تنها بر صنعت مد و فشن استرالیا فرمانروایی می کند، بلکه در نقاط مختلف جهان نیز شعبه دارد و نام خود را به عنوان برندی بین المللی ثبت کرده است.

در یکی از شوهای بزرگ این برند، شانس این را داشتیم که با طراح آن، هلن اوکنر، مصاحبه ای داشته باشیم. اگر شما هم دوست دارید که با این هنرمند مشهور و زندگی و تجربیاتی که در این زمینه دارد بیشتر آشنا شوید، در ادامه مطلب همراه مان باشید.

لباس های شما به طرح هایی ظریف، جذاب و پوشیده شهرت دارند. به ما بگویید که کجا این هنر را آموخته اید و چه چیزی الهام بخش شما در طراحی چنین لباس هایی شده است؟

مادربزرگ من اهل روسیه است. او اعتقاد دارد که علاقه من به چنین طرح هایی ذاتی ست. من از بچگی عاشق سبک باروک بودم. در آن دوران، هنر در اوج خود به سر می برد، توجه به جزییات و استفاده از تزیینات به بالاترین حد خود رسیده بود، چیزی که هنرمندان دوره مدرن از آن دور شده اند. آنها تنها می خواهند آثاری خلق کنند که در کمترین زمان ممکن، بیشتری سود دهی را داشته باشد. آثار هنری من، خلاف چیزی ست که امروزه مرسوم است. هر لباسی که من طراحی می کنم، ریشه در آثار کهن و برای خود شخصیتی منحصر بفرد دارد.

اولین چیزی که طراحی کردی، چه بود؟

من در دوران مدرسه، طرح های زیادی می زدم که به نظرم افتضاح بودند. اما همان طرح ها کم کم رشد کردند و باعث شدند که من بتوانم بیزنس خودم را به راه بیاندازم. در آن زمان من برای دوستان و اقوامم لباس های رسمی مدرسه یا پیراهن های میهمانی طراحی می کردم. تشویق آنها به من انرژی می داد تا کارم را به طور حرفه ای تری آغاز کنم. این طرح هایی که اکنون می بینید، تجربیات تمام آن سالهای من هستند.

کلمه «فشن» برای تو چه معنی می دهد؟

به نظر من کلمه فشن معانی متنوع و زیادی دارد. فشن نه تنها کار، بلکه عشق من است. من واقعا خوشحالم که می توانم علاقه و کارم را با هم ترکیب و از آن کسب درآمد کنم. من تا آخر عمرم به این حرفه ام پایبند خواهم بود. من با طراحی لباس، حرف دلم را می زنم، بدون این که کلمه ای به زبان آورم. من این خصلت مد و فشن را دوست دارم. زیرا به من اعتماد به نفس زیادی می دهد، به خصوص در روزهایی که حال و حوصله کافی ندارم.

برای طراحی لباس هایت از چه چیزی الهام می گیری؟

من دوست دارم که از هر چیزی که در اطرافم مشاهده می کنم، الهام بگیرم، از پارچه های مختلف گرفته تا مهره ها و تزییناتی که در سفرهایم به کشورهای مختلف می بینم. من تمام چیزهایی که مرا به خود جذب می کند را جمع می کنم و در نهایت با خلاقیت خودم چیزی نو از ترکیب آنها می آفرینم.

من حتی از مشتریان خودم هم الهام می گیرم. از آنها در مورد علاقمندی و نیازهایشان سوال می کنم و سعی دارم که با خلق آثارم به آنها پاسخ دهم. به نظر من بازخورد دیگران در خلق آثار اهمیت فراوانی دارد.

من برای کلکسیونی که اخیرا طراحی کرده ام، از زنان دوران باستان که قدرت را در مقابل مردان به دست گرفتند، الهام گرفته ام، افرادی چون کلئوپاترا یا نفرتیتی که با شجاعت تمام توانستند جایگاه بالایی را در جامعه برای خود حفظ کنند. به عنوان مثال یکی از تم های من در این مجموعه زنانگی در مقابل مردانگی ست. به نظر من که ما باید در میان این دو تعادل به وجود آوریم. قدرت مردانه در مقابل ظرافت زنانه.. زیبا نیست؟!

هر کدام از لباس هایی که من طراحی می کنم، به تنهایی یک داستانی برای خود دارند. همین خصوصیت منحصر بفرد بودن است که مشتریان را به کارهای من متعجب و علاقمند می کند. اگر لباس ها را با هم مقایسه کنید می بینید که گلدوزی، تور و طرح هر کدام با دیگری فرق دارد. من امیدوارم عشقی که برای هر کدام از آثارم به خرج دادم، به مشتریان منتقل شود.

به نظر من این کلکسیون به زنان این انگیزه را می دهد که این لباس ها را به تن کنند و با اعتماد به نفس بالا، متفاوت از دیگران در جمع حاضر شوند.

سال قبل، تو لباس عروسی به تن کردی که طراحی خودت بود، طراحی و دوخت آن چقدر زمان برد؟

تجربه دوختن لباس عروسی برای خودم کمی ترسناک بود. من اعتماد به نفس بالایی داشتم اما گاهی می ترسیدم که نتوانم از پس اش بر آیم و آن را به موقع تمام کنم. طراحی آن لباس حدود ۱ سال زمان برد. سپس من از یک خیاط حرفه لباس عروس خواستم که در گلدوزی و دوخت آن به من کمک کند.

اجرا کردن ایده هایم بسیار سخت بود. من هر شب پس از کار به خانه می رفتم و در آشپزخانه به دوختن لباسم می پرداختم. سخت ترین بخش آن بود که نمی خواستم تا قبل از اتمام کار، همسرم لباسم را ببیند. شاید باورتان نشود اما دوخت لباس عروس من، شب قبل از جشن عروسی ام به اتمام رسید.

در طول روز چه کارهایی انجام می دهی؟

من هر روز صبح که از خواب بیدار می شوم، اول از هم سگ ام را به پیاده روی می برم. سپس در باغچه ام کمی چرخ می زنم تا کاملا بیدار شوم. من ساعت ۹ به سر کار می روم. هر روز من متفاوت از روز دیگرم است اما معمولا با تولید کننده های پارچه و تیم دوخت شرکت خودم قرار ملاقات دارم و لباس هایی که طراحی کرده ام را روی مانکن ها امتحان می کنم. بعد از ظهرها معمولا به طراحی لباس های جدیدم می پردازم. پس از آن هم با طراحان دیگر و مدیران تبلیغاتی در مورد ایده هایم صحبت می کنم.

اینطور نیست که من هر روز در کارم پیشرفت داشته باشم، گاهی اوقات با چالش های زیادی مواجه می شوم اما سعی می کنم که تمام آنها را با اعتماد به نفس بالا پشت سر بگذارم.

بعد از کار، زمانی که به خانه می روم هم در حال طرح زدن در دفترم هستم. زمانی که ایده ای به ذهنم می رسد، می خواهم هر چه زودتر آن را اجرا کنم... و این یکی از لذت بخش ترین لحظات زندگی من است.

کدام شهر بیش از همه الهام بخش توست؟

رم. من آخرین بار این شهر را در سال ۲۰۱۵ دیدم. من در آن زمان تازه نامزد کرده بودم و به همراه شوهرم به آنجا سفر کردم. رستوران های سنتی، موزه ها، گالری ها و بناهای تاریخی... تجربه های واقعا متفاوتی را برای من رقم زدند. من تا حالا از هیچ نقطه دیگری در جهان انقدر الهام نگرفته بودم. به نظر من سنت در این شهر زنده است و با زندگی مدرن مردم یکی شده است.

به نظر تو صنعت مد لباس در ۵ سال آینده چگونه خواهد بود؟

من طراحان توانای زیادی را می بینم که سعی می کنند سالی ۴ بار در سال، آنهم با هزینه های بسیار، نمایشگاه بگذارند. مطمئنا صنعت مد لباس آینده روشنی را در پیش خواهد داشت اما امیدوارم که طراحان کوچک هم بتوانند که با حمایت دیگران خودشان را بالا بکشند و دیده شوند.

چه پیشنهادی برای طراحان جوان داری؟

این که خودشان را باور داشته باشند و به رویاهایی که در سر دارند، رنگ واقعیت دهند. از ریسک کردن نترسند و هر جا کم آوردند به خودشان بگویند: «چرا که نه؟!»

پردیس بختیاری