حقایق خواندنی درباره کریستیانو رونالدو؛ از نداشتن خالکوبی به دلیل اهدای خون تا تعامل و کمک به طرفداران

روزیاتو | کریستیانو رونالدو گرچه حالا فوتبالیستی میلیاردر است اما زندگی او از ابتدا اینگونه نبوده. او از خانواده ای فقیر است و زمانی مجبور بود از رستوران نزدیک خانه شان درخواست غذای مجانی کند. به همین دلیل او با زندگی در فقر به خوبی آشنا است و حالا تلاش می کند دنیا را به ویژه برای کودکان به جای بهتری بدل سازد.

به دلیل اهدای خون هنوز هم خالکوبی ندارد

رونالدو برخلاف بسیاری از دیگر فوتبالیست ها هیچ خالکوبی ای ندارد. او در سال ۲۰۱۲ درباره ی دلیل اصلی خودداری اش از خالکوبی کردن بدن خود گفت: «من هیچ خالکوبی ای ندارم چون خیلی زیاد خون اهدا می کنم.»

همه چیز از هم تیمی سابقش، کارلوس مارتینز آغاز شد. وقتی او گفت که پسرش باید به طور مرتب خون و مغز استخوان اهدایی دریافت کند، رونالدو به سرعت داوطلب شد. از آن زمان او یک پای ثابت اهدای خون بوده و دیگران را هم به اهدای خون تشویق می کند.

البته کسانی که خالکوبی دارند هم می توانند خون اهدا کنند. اما در صورت جدید بودن خالکوبی تا ۶ تا ۱۲ ماه امکان اهدای خون وجود ندارد. رونالدو متوجه شد که ممکن است هر زمان به کمک او نیاز باشد و از آنجایی که گاهی هر یک دقیقه هم مهم است، تصمیم گرفت ریسک چنین انتظار طولانی ای را نپذیرد.

او در سال ۲۰۱۵ گفت: «ما می توانیم با اهدای خون بسیار تأثیرگذار باشیم. هر کس با اهدای خون خود می تواند به حداکثر ۳ نفر کمک کند، چه کسانی که وضعیت اورژانسی دارند و چه کسانی که تحت درمان پزشکی بلند مدت هستند. برای همین دوست دارم مردم دنیا را از اهمیت اهدای خون آگاه کنم و آن ها را تشویق کنم که همیشه خون اهدا کنند و به نجات جان دیگران کمک کنند.»

در مورد اهدای مغز استخوان، بسیاری از مردم آن را کاری پرچالش می دانند. اما رونالدو می گوید تفاوتی با گرفتن خون ندارد و دردی هم ندارد. او دراینباره گفته: «خیلی سال قبل این کار را انجام دادم. و اگر لازم باشد دوباره هم انجامش می دهم، چون بیماری خیلی جدی ای است که خیلی از بچه ها به آن دچارند و ما باید به آن ها کمک کنیم.»

به کودک بازمانده ی یک سونامی کمک کرد تا خانه ی خانواده اش را بازسازی کند و هزینه ی تحصیلش را پرداخت کرد

مارتونیس تنها ۷ سال داشت که زلزله ی سال ۲۰۰۴ اندونزی به وقوع سونامی انجامید. در جریان این حادثه او از خانواده اش جدا شد اما توانست از سونامی نجات یابد. مارتونیس ۳ هفته به تنهایی زندگی کرد تا این که توانست دوباره پیش پدرش که تنها عضو باقیمانده از خانواده اش بود، برود.

از آنجایی که مارتونیس درست پیش از وقوع این حادثه مشغول فوتبال بازی کردن بود، وقتی او را پیدا کردند پیراهن تیم ملی فوتبال پرتغال را به تن داشت که نام رونالدو روی آن حک شده بود. تصویر این پسربچه خیلی زود در رسانه ها به طور گسترده منتشر شد. داستان مارتونیس به قدری رونالدو را تحت تأثیر قرار داد که تصمیم به کمک به او گرفت.

اینطور که گفته می شود رونالدو هزینه ی تحصیل مارتونیس را پرداخت کرد و تمام اعضای تیم ملی فوتبال پرتغال هم برای بازسازی خانه ی خانواده ی مارتونیس پول اهدا کردند. او ۳ سال بعد قهرمان خود را ملاقات کرد. رونالدو آن زمان درباره ی مارتونیس گفت: «فکر می کنم خیلی از بزرگترها نمی توانستند از پس چیزی که او از سر گذارنده بربیایند.»

جایزه کفش طلای اروپای خود را فروخت تا با پول آن در غزه مدرسه بسازد

رونالدو در سال ۲۰۱۱ جایزه کفش طلای اروپا را دریافت کرد. اما به جای نگه داشتن آن به عنوان یک جایزه ی خاطره انگیز، آن را در یک مزایده به قیمت ۱/۲ میلیون دلار فروخت. تمام این مبلغ صرف ساخت چندین مدرسه در غزه شد.

به طرفداران کوچکش زیاد کمک می کند

رونالدو در سال ۲۰۰۹ از ماجرای نهوزت گیلن باخبر شد، پسربچه ی ۹ ساله ای که به نوعی سرطانی کشنده مبتلا بود. رونالدو راننده ای را به دنبال این پسربچه و خانواده اش فرستاد تا آن ها را به هتل محل اقامت او و هم تیمی هایش آورد.

او از نهوزت دعوت کرد تا مسابقه ی او و تیمش را در بخش وی‌آی‌پی ورزشگاه تماشا کند و حتی گل خود را تقدیم نهوزت کرد و بعد از بازی، پیراهنش را به این پسربچه هدیه داد.

رونالدو با پدر نهوزت نیز ملاقات کرد اما متأسفانه کار زیادی درمورد بیماری او از دستش ساخته نبود. با این حال، یک درمان آزمایشی در آمریکا وجود داشت که رونالدو تصمیم گرفت هزینه ی آن را پرداخت کند.

او هزینه ی تمام داروها و درمان نهوزت در یک مرکز پزشکی خصوصی را هم برای بیش از یک سال تقبل کرد. با وجود همه ی این تلاش ها متأسفانه حال نهوزت رو به وخامت رفت و او در نهایت در سال ۲۰۱۳ از دنیا رفت.

رونالدو در سال ۲۰۱۴ به یکی دیگر از طرفداران کوچکش، پسربچه ای به نام اریک اورتیز کروز کمک کرد. مادر این پسربچه ی ۱۰ ماهه که به بیماری دیسپلازی کورتیکال (نوعی بیماری مادرزادی که در اثر آن لایه ی خارجی مغز به درستی شکل نمی گیرد) مبتلا بود از رونالدو خواست تا پیراهن فوتبال خود را به او اهدا کند. رونالدو هزینه ی عمل اولیه ی مغز اریک را تقبل کرد و پیشنهاد کرد هزینه ی تمامی درمان های بعدی او را نیز پرداخت کند، اما دیگری به درمان بیشتری نیاز نشد.

رونالدو شیفته ی تعامل و کمک به طرفداران خود، به ویژه کودکان است. او یک بار گفته: «بچه ها همیشه بهترین چیزی هستند که این دنیا به ما می دهد و ما باید هر طور شده از آن ها مراقبت کنیم. ورزش فوتبال همیشه بهترین طرفدارها را داشته و باید به همه ی مسائل زندگی آن ها احترام بگذاریم.»

رونالدو هنوز ۳ زنی که در کودکی به او غذای مجانی می دادند فراموش نکرده است. او هنوز به دنبال آن ها می گردد و امیدوار است که یک روز بتواند محبت شان را جبران کند.