به گزارش فرادید، سیسرو مورایس، کارشناس برزیلی پزشکی قانونی و تصویرگر سه‌بعدی، مشخصه‌های جسد کشف‌شده در گور دسته‌جمعی قربانیان طاعون در جزیره‌ی ونیزی لاتزارّتو نوواُوُ را بازسازی کرد. جمجمه این زن سال ۲۰۰۶ در حفاری باستان‌شناسی کشف شد.
تصاویر باورنکردنی که با اسکن سه‌بعدی از جمجمه باستانی این زن تهیه شده، او را با چانه‌ی نوک تیز، موهای نقره‌ای، پوست چروکیده و بینی کمی کج نشان می‌دهد.
مورایس به لطف این تحقیق توانست این نظریه را نیز آزمایش کند که آیا ممکن است آجر را در دهان کسی فرو کرد.
محققان بر این باورند که این آجر اندکی پس از مرگ این زن توسط مردم محلی در دهان او گذاشته شده از ترس این که مبادا او از قربانیان طاعون تغذیه کند.
ماتِّئو بورّینی، انسان‌شناس پزشکی قانونی، کاوش این گور دسته‌جمعی را از زمان شیوع طاعون در سال ۱۵۷۶ رهبری کرد. بورّینی سال ۲۰۰۹، پس از دو سال مطالعه درباره این پرونده در بیانیه‌ای گفت: «خون‌آشام‌ها وجود ندارند، اما مطالعات نشان می‌دهد مردم آن زمان معتقد بودند آنها وجود دارند و ما برای نخستین بار، شواهدی از جن‌گیری علیه یک خون‌آشام را پیدا کردیم.»
شواهد اسکلتی نشان داد این زن زمان مرگ ۶۱ سال سن داشته و مطالعات بیشتر نشان داد این جمجمه متعلق به زنی با اصل و نسب اروپایی است. تجزیه و تحلیل رژیم غذایی او نیز نشان داد بیشتر غلات و سبزیجات می‌خورده، یعنی آن زمان از طبقه پایین جامعه اروپایی بوده است.
محققان این نظریه را مطرح می‌کنند که شاید یک گورکن، سنگی را بین دندان‌های جسد فرو کرده تا نگذارد خون‌آشام با تغذیه از مردگان، آنها را آلوده به طاعون کند.
در این دوره از تاریخ اروپا، ترس از خون‌آشام افزایش یافت چون روستاییان به دنبال دلایل ماوراء الطبیعه برای بیماری‌های کشنده‌ی آن دوران بودند. اعتقاد بر اینست که تئوری خون‌آشام توسط گورکنان ایتالیایی گسترش پیدا کرد شد، چون آنها زمان بازگشایی گورهای دسته‌جمعی برای جا دادن اجساد اضافی با اجسادی مواجه می‌شدند که به طرز وحشتناگی در حال پوسیدگی بودند.
این تصور که این اجساد پوسیده از خون اجساد مجاورشان تغذیه می‌کنند از آنجا شکل گرفت که این اجساد به طرز وحشتناکی باد کرده بودند و مایعاتی از دهان و بینی آنها می‌چکید. شاید متلاشی شدن کفنی که روی دهان اجساد را می‌پوشاند، به این نظریه دامن زد که خون‌آشام‌ها با خوردن کفن، قدرت خود را دوباره به دست می‌آورند.
محققان دریافتند وقتی مسئولان کفن و دفن جسد را با کفن مشاهده کردند، در ناحیه دهان متوجه یک فرورفتگی شدند که از نظر آنها نشان‌دهنده جویدن بوده است.
آنها ظاهراً با شناسایی یک خون‌آشام که بر اساس اسطوره رایج آن زمان از مقصران طاعون بوده، سنگ را به عنوان عنصر محافظتی برای جلوگیری از تغذیه از سایر مردگان و آلوده کردن آنها، در دهانش قرار دادند.
مورایس برای اطمینان از اینکه آیا آجر پس از مرگ زن به طور هدفمند در دهان او گذاشته شده یا خیر، با استفاده از یونولیت آجر ساخت و آزمایشاتی انجام داد. آزمایش‌ها نشان داد آجر می‌توانسته بدون آسیب رساندن به دندان‌ها یا بافت‌های نرم در دهان چپانده شود. در مقایسه با آزمایشات زنده تیم، نویسندگان مطالعه بر این باورند که انجام این کار با جسد ساده‌تر است، هرچند هنوز مشخص نیست آیا این کار عمدی انجام شده یا نه.
- 13
- 1
