مغز انسان مرگی را که به ما مرتبط می‌شود، نمی‌پذیرد!

این داستان درباره مرگ است. پس امکان دارد همین حالا بخواهید از خواندن ادامه آن دست بکشید. زیرا دانشمندان می گویند، مغز ما نهایتِ تلاش خود را می کند تا ما کم ترین وقت را صرف صحبت درباره مرگِ اجتناب ناپذیرِ خود کنیم. این یک مکانیسم دفاعی است.

نتیجه یک پژوهش نشان می دهد: مغز ما با طبقه بندی کردنِ مرگ به عنوان یک بدشانسی که فقط برای دیگران رخ می دهد، ما را در برابر ترسِ وجودی محافظت می کند.

جائیر دُر- زیدرمن از دانشگاه بار ایلان در اسرائیل می گوید: «مغز ما مرگی را که به ما مرتبط می شود، نمی پذیرد. این یک مکانیسم اولیه به این معنی است که وقتی مغز اطلاعاتِ مربوط به مرگِ خودش را دریافت می کند؛ چیزی به ما می گوید این اطلاعات به ما مربوط نیست؛ بنابراین نباید آن را باور کنیم.»

محافظت از افکاری که درباره مرگِ ما در آینده است برای زیستن در زمانِ حال ضروری است. این محافظت احتمالاً در همان سال های نخستین زندگی و با رشد مغز و رسیدن به این حقیقت که مرگ برای همه رخ می دهد، آغاز می شود.

«آن لحظه ای که توانایی نگاه کردن به آینده خود را پیدا می کنید، می فهمید مرگ لاجرم به سراغ شما هم خواهد آمد و کاری درباره آن نمی توانید انجام دهید. چنین چیزی خلافِ طبیعت و زیست شناسی کلی ماست که همه چیز در آن برای زنده ماندن ما مهیا شده است.»

در- زیدرمن و همکارانش برای بررسی این موضوع که مغز چگونه افکار مرتبط با مرگ را کنترل می کند، آزمونی را طراحی کردند که شامل تولید سیگنال هایی است که مغز را غافلگیر می کند.

آن ها از تعدادی داوطلب خواستند به صورت هایی که روی صفحه نمایش ظاهر میشوند نگاه کنند و در همین زمان فعالیت مغز آن ها را مانیتور می کردند. برای چندین مرتبه، چهرۀ خود فرد یا یک چهرۀ غریبه را به ترتیب پخش می کردند و سپس در آخرین مرحله چهره ای کاملاً متفاوت روی صفحه نمایش ظاهر می شد.

آخرین چهره ای که روی صفحه نمایش ظاهر می شد، باعث غافلگیر شدن مغز می شد؛ زیرا با پیش بینی مغز متفاوت بود.

در این بین، کلمات مختلفی نیز به همراه چهره ها روی صفحه نمایش ظاهر می شدند. نیمی از این کلمات با مرگ مرتبط بودند و شامل واژگانی مانند «تشییع جنازه» و «تدفین» می شدند. دانشمندان دریافتند هر زمان که چهرۀ خود فرد در کنار کلمات مرتبط با مرگ ظاهر می شد، مغز سیستمِ پیش بینی خود را بطور کل خاموش می کرد. مغز از این که خود را به مرگ مرتبط بداند خودداری می کرد و بنابراین هیچ سیگنالی که شگفتی یا غافلگیری مغز را نشان دهد ثبت نمی شد.

آوی گلدستین، نویسنده ارشد این مقاله گفت: «این نتیجه نشان می دهد ما از خودمان در برابر تهدیدات وجودی یا اندیشیدن آگاهانه درباره این که مرگ برای ما نیز رخ خواهد، از طریق پیش بینی نکردن درباره خودمان یا فکر کردن به مرگ به عنوان چیزی که فقط برای دیگری رخ می دهد، محافظت می کنیم.»

در- زیدرمن افزود: «ما به لحاظ منطقی هرگز نمی توانیم مردن خود را انکار کنیم، اما اغلب اوقات به مرگ به مثابه چیزی می اندیشیم که فقط برای دیگران رخ می دهد.»

او ادامه داد: «اندیشه ما نسبت به مرگ با تغییر واقعیت مرگ در گذر زمان تغییر کرده است. امروز جامعه بیش از گذشته مرگ- هراس است، زیرا بیماران در بیمارستان ها و سالمندان در خانه های سالمندان نگهداری می شوند. در نتیجه، مردم کمتر درباره پایان زندگی می دانند و قاعدتاً بیشتر از آن می هراسند.»

آرناد وایزمن، روانشناس از دانشگاه کنت، نیز در اثر خود که به جوامع مدرن مربوط می شود، اشاره کرده است مردم در جوامع مدرن، جایی که پیوسته کار می کنند، به میخانه ها میروند، موبایل هایشان را چک می کنند و چیز های بیشتری می خرند، از آنچه که او «تردمیل گریز» می خواند، استقابل می کنند؛ زیرا به سادگی آنقدر سرگرم هستند که فرصت اندیشیدن به مرگ را ندارند.

او می گوید: «ولی هیچکدام از این ها راه حلِ مشکل نیست؛ بنابراین ما نیاز داریم پیوسته در حال گریز (یا روی تردمیل گریز) باشیم.»