تصمیم‌گیری کُندتر افراد باهوش نسبت به دیگران!

افراد باهوش ممکن است به زمان بیشتری برای حل مشکلات دشوار نیاز داشته باشند و البته صرف زمان بیشتر منجر به تصمیم گیری دقیق تر می شود.

به گزارش ایسنا به نقل از تی ان، آیا افراد باهوش سریع تر فکر می کنند؟ پژوهشگران دانشگاه پزشکی شاریته برلین (Charité Universitätsmedizin)، بهمراه همکارانشان از بارسلونا، به این یافته شگفت انگیز دست یافته اند که شرکت کنندگانی که ضریب هوشی بالاتری دارند، تنها در انجام کارهای ساده سریع تر عمل می کنند، در حالی که برای حل مسائل دشوار نسبت به افرادی با IQ پائین تر، زمان بیشتری لازم داشتند.

در شبيه سازي های شخصی سازی شده از مغز ۶۵۰ شرکت کننده، پژوهشگران توانستند مشخص کنند که مغزهایی که انطباق کمتری بین نواحی آنها وجود دارد، هنگام تصمیم گیری به جای این که منتظر بمانند تا مناطق بالادست مراحل پردازش مورد نیاز برای حل مشکل را تکمیل کنند، سریع به مرحله نتیجه گیری می روند. در واقع ، مدل های مغزی شرکت کنندگانی که ضریب بالاتر هوش داشتند به زمان بیشتری برای حل وظایف چالش برانگیز نیاز داشتند در حالی که خطای آن ها کمتر بود. اکنون دانشمندان یافته های خود را در مجله «Nature Communications» منتشر کرده اند.

حدود ۱۰۰ میلیارد نورون در مغز انسان وجود دارد. هر یک از آن ها به حدود ۱۰۰۰ نورون همسایه یا دور متصل است. این شبکه غیرقابل درک، کلید توانایی های شگفت انگیز مغز است و البته چیزی است که درک نحوه ی عملکرد مغز را بسیار دشوار می کند.

پروفسور پترا ریتر (Petra Ritter)، رییس بخش شبیه سازی مغز و بخش عصب شناسی تجربی شاریته برلین، مغز انسان را با استفاده از رایانه شبیه سازی می کند. او در تشریح پروژه فعلی می گوید: ما می خواهیم بفهمیم فرآیندهای تصمیم گیری مغز چگونه کار می کند و چرا افراد مختلف تصمیم های متفاوتی می گیرند.

مدل های شخصی سازی شده ی مغز

برای شبیه سازی مکانیسم های مغز انسان، ریتر و تیمش از داده های دیجیتالی اسکن های مغزی مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) و همچنین مدل های ریاضی مبتنی بر دانش نظری در مورد فرآیندهای بیولوژیکی استفاده کردند. این کارها در ابتدا منجر به ایجاد یک مدل« عمومی» از مغز انسان می شود. سپس دانشمندان این مدل را با استفاده از داده های مربوط به افراد اصلاح می کنند و در نتیجه «مدل های مغزی شخصی سازی شده» ایجاد می کنند.

برای این مطالعه، دانشمندان از داده های مربوط به ۶۵۰ شرکت کننده که در پروژه ی Human Connectome حضور داشتند ، استفاده کردند. این پروژه توسط آمريکا از ماه سپتامبر ۲۰۱۰ آغاز شده و در حال مطالعه اتصالات عصبی در مغز انسان بوده است. ریتر توضیح می دهد:این تعادل مناسب بین برانگیختی و مهار نورون ها است که بر تصمیم گیری اثر می گذارد و کم و بیش فرد را قادر می سازد تا مشکلات را حل کند.

گروه پژوهشی می دانست که شرکت کنندگان در آزمون های شناختی گسترده چگونه عمل می کنند و نمرات IQ آن ها چه قدر است.

مغزهای مصنوعی مانند همتایان بیولوژیکی خود رفتار می کنند

ریتر می گوید: ما می توانیم فعالیت های مغز افراد را بطور بسیار مؤثری بازتولید کنیم. ما در این فرآیند متوجه شدیم که این مغزها رفتار متفاوتی با یکدیگر دارند که مشابه همتایان بیولوژیکی آنها است. آواتارهای مجازی ما با عملکرد فکری و زمان واکنش آنالوگ های بیولوژیکی آن ها مطابقت دارند.

جالب توجه است که مغزهای «کُندتر» هم در انسانها و هم در مدل ها هماهنگ تر بودند. این هماهنگی به مدارهای عصبی در لوب پیشانی اجازه می دهد تا تصمیم گیری را برای مدت طولانی تری نسبت به مغزهایی که هماهنگی کمتری داشتند به تعویق بیاندازد. مدل ها نشان دادند که چگونه هماهنگی کمتر منجر به این می شود که اطلاعات مورد نیاز برای تصمیم گیری در صورت نیاز موجود نباشد و در حافظه کاری ذخیره نشود.

جمع آوری شواهد زمان می برد و منجر به تصمیم گیری های صحیح می شود

از شرکت کنندگان خواسته شد تا قوانین منطقی را در مجموعه ای از الگوها شناسایی کنند. این قوانین هر بار پیچیده تر می شدند و بنابراین رمزگشایی آنها دشوارتر می شد. در این مدل، رقابت بین گروه های عصبی مختلف درگیر در تصمیم گیری رخ داد. در مورد تصمیمات پیچیده، شواهد اغلب برای تصمیم گیری سریع به اندازه کافی واضح نیستند و این گروه‌های عصبی را مجبور می کند سریع به نتیجه برسند.

مایکل شرنر (Michael Schirner)، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشمند آزمایشگاه ریتر توضیح می دهد:همگام سازی به معنای تشکیل شبکه های عملکردی در مغز ویژگی های حافظه فعال و در نتیجه توانایی «تحمل» دوره های طولانی مدت بدون تصمیم گیری را تغییر می دهد. در کارهای چالش برانگیزتر، شما باید پیشرفت های قبلی را در حافظه کاری ذخیره کنید، در حالی که سایر مسیرهای راه حل را کاوش می کنید و سپس آن ها را با یکدیگر ادغام می کنید. این گردآوری شواهد برای یک راه حل خاص ممکن است گاهی بیشتر طول بکشد، ولی به نتایج بهتری نیز منجر می شود. توانستیم از این مدل برای نشان دادن این که چگونه تعادل میان برانگیختی و مهار نورون ها بر تصمیم گیری و حافظه کاری تاثیر می گذارد، استفاده کنیم.