به گزارش ایلنا به نقل از هاآرتص، اسرائیل در کارزار شدید خود علیه مذاکرات با ایران، نیاز به ادامه تحریم‌های شدید و مخالفت با «باج‌خواهی ایران» را به‌عنوان وسیله‌ای حیاتی و مؤثر برای وادار کردن ایران به عقب‌نشینی از برنامه هسته‌ای خود مطرح می‌کند. تقاضا برای تحریم‌ها، ایران را به عنوان یک کشور منطقی نشان می‌دهد که فقط از روی ملاحظات هزینه و فایده مجبور به اقداماتی شده است. بر اساس این تصور، بحران اقتصادی که در آن گرفتار شده و انزوای ناقص آن در جهان عواملی هستند که قرار است ایران را به توافق اولیه بازگرداند و جهان اطمینان حاصل کند که این کشور بمب اتمی تولید نخواهد کرد. اما تقاضای تحریم‌ها با بی‌اعتمادی اسرائیل به توافق اولیه و توانایی آن در جلوگیری از طرح‌های هسته‌ای ایران در تضاد است. اگر چنین است، تحریم‌ها چگونه کمک می‌کند و تاکنون چه کمکی کرده است؟
در واقع تحریم‌ها به خودی خود سیاست‌های ایران را تغییر نداده‌اند. این کشور بیش از ۴۰ سال است که با تحریم مواجه است. حتی فشار حداکثری اعمال شده توسط دونالد ترامپ نیز هیچ تغییری در آنها ایجاد نکرد. ایران در سال ۲۰۱۵ توافق هسته‌ای اولیه را با اوباما امضا کرد.
ایران حتی زمانی که ترامپ به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا انتخاب شد، به این توافق پایبند بود و یک سال پس از خروج او از برجام نیز به توافق متعهد ماند و هرگز اعلام نکرد که از توافق خارج می‌شود. انتخاب شدن بایدن باعث شد که ایران به میز مذاکره بازگردد. ادعای اسرائیل این است که ایران اکنون قصد دارد زمان بخرد تا بتواند به غنی‌سازی اورانیوم و ساخت بمب ادامه دهد. اگر چنین است، پس چرا ایران مذاکرات را از سر می‌گیرد؟ این تفسیر این واقعیت را نادیده می‌گیرد که حمله نظامی مستلزم در نظر گرفتن پاسخ‌های مورد انتظار روسیه و چین به عنوان متحدان ایران است. علاوه بر این، تلاش‌های اسرائیل برای متقاعد کردن آمریکا برای اقدام علیه ایران، بی‌فایده است؛ چراکه بایدن قصد ندارد شریک یک حمله احتمالی باشد.
- 9
- 2
