کارت هدیه ۳۰۰ هزار تومانی توهین بود نه تشویق

یکی از جذاب‌ترین و تماشایی‌ترین رشته‌های بازی‌های پارالمپیک و پاراآسیایی، مسابقات فوتبال ۵نفره است؛ ورزشی که در آن فوتبالیست‌های نابینا که چشمان آنها برای از بین رفتن صددرصدی بینایی با چشم‌بند هم بسته می‌شود، با توپ فوتبال صحنه‌های تماشایی را رقم می‌زنند. گاهی اتفاقاتی در زمین رخ می‌دهد که بیننده شک می‌کند این افراد نابینا هستند. آنها به دروازه‌بانی گل می‌زنند که بیناست؛ ورزشی شگفت‌انگیز با ستاره‌هایی دوست‌داشتنی. یکی از این خوب‌های تیم ملی فوتبال نابینایان، بهزاد زاد‌علی‌اصغر است؛ کسی که با درخشش در پارالمپیک ریو، لژیونر هم شد و سه سال است که در لیگ فوتبال نابینایان ترکیه بازی می‌کند و خوش می‌درخشد. او به‌تازگی در مسابقات گزینشی تایلند هم خوش درخشید اما حالا بعد از بازگشت از رفتارهایی که با او و همبازیانش می‌شود، به‌شدت دلخور است. یکی از دلخوری‌ها به برگزاری مراسم تجلیل شورای شهر تبریز از او برمی‌گردد که به او کارت هدیه ۳۰۰هزار تومانی داده‌اند! کسی که در لیگ ترکیه به‌عنوان لژیونر فعالیت می‌کند و حالا می‌گوید اگر ما برای آنها مهم نیستیم، حداقل شأن خودشان را حفظ کنند.

بابت موفقیتی که در تایلند کسب کردید به شما تبریک می‌گویم.

 این مسابقات آخرین گزینشی المپیک ۲۰۲۰ بود که باید در آن به سهمیه المپیک می‌رسیدیم. البته به قهرمانی هم فکر می‌کردیم اما یک گل خوردیم و بعد هم تیم چین به دفاع روی آورد و همین باعث شد تیم ما نتواند به عنوان قهرمانی برسد.

فوتبال ۵نفره ایران همیشه در سطح آسیا حرف اول را زده اما در این دوره این نایب‌قهرمانی اندکی نگران‌کننده بود. این نایب‌قهرمانی به‌خاطر افت تیم بود یا اتفاقی پیش آمد؟

 واقعاً اسمش را نمی‌توانیم افت بگذاریم اما خوب هم آماده نشده بودیم. فقط ۵۴ روز اردوی آماده‌سازی داشتیم و این برای این مسابقات کافی نبود. ضمن اینکه در تایلند هم به‌شدت مشکل تغذیه داشتیم و به‌لحاظ جسمانی هم خیلی دچار مشکل شدیم. البته در گذشته هم تجربه این شرایط را داشتیم اما نمی‌دانم چرا فدراسیون و کمیته ملی پارالمپیک برای رفع این معضل فکری نکرده بودند.

به‌طور کلی این روزها ورزشکاران پارالمپیکی خیلی ناراضی هستند!

 خب نزدیک بازی‌های ۲۰۲۰ هستیم اما تفکر ملی را نمی‌بینیم. نه در رادوهای تیم ملی شرایط خیلی خوبی داریم و نه در شهرستان‌ها به ما توجه می‌شود. این در شأن ورزش ما نیست. در همین تبریز که محل زندگی من است، یکی دیگر از اعضای تیم ملی فوتبال نابینایان هم حضور دارد اما هنوز زمین استاندارد برای تمرین نداریم. چندین‌بار این درخواست را دادیم و مسئولان هم قول دادند اما هیچ توجهی نشده است.

به هر حال الان که از مسابقات تایلند با کسب سهمیه پارالمپیک برگشتید، باید سطح توجهات تغییر کند!

 نه‌تنها هیچ تغییری نکرده بلکه شاید بدتر هم شده است. من توقع داشتم مسئولان شهر برای مراسم استقبال به فرودگاه بیایند اما هیچ‌کس نیامد. هیچ پوشش خبری هم از این مسابقات صورت نگرفت و انگار نه انگار که ما سهمیه حضور در بازی‌های پارالمپیک را کسب کرده‌ایم. روز گذشته هم شورای شهر مراسمی را برای ما تدارک دیده بود که هدیه‌ای به ما داد که واقعاً خجالت می‌کشم درباره این هدیه حرف بزنم.

حتماً به شما هم کارت هدیه دادند؟

 بله، اما واقعاً مبلغش شرم‌آور است. نمی‌دانم چه فکری درباره ما می‌کنند که اینگونه برخورد می‌کنند.

مبلغش را اعلام می‌کنید؟

 واقعاً روی گفتنش را ندارم.

یک‌بار این اتفاق هم برای نوشاد عالمیان رخ داده بود که به او هم کارت هدیه صدهزار تومانی داده بودند!

 نه، برای ما اندکی بیشتر بود. کارت هدیه ۳۰۰هزار تومانی دادند اما واقعاً من درخواستی دارم که اگر ما برای این آقایان اهمیتی نداریم حداقل در چنین مراسمی شأن و جایگاه خودشان را حفظ کنند. من نمی‌دانم با این رفتار می‌خواستند تشویقم کنند یا به من توهین کنند؟

اینگونه برخورد حتماً در شأن شما هم نیست.

 من الان نگاهم به مسئولان همانند سدی است که مقابل من قرار دارند و قرار است مانع من بشوند. تمام انگیزه مرا از بین برده‌اند و الان در حالی که باید به فکر بازی‌های پارالمپیک توکیو باشم تمام فکر و ذکرم به این موارد معطوف شده و از ناراحتی که برایم پیش آمده رنج می‌برم.

حالا شاید بعد از موفقیت در بازی‌های پارالمپیک توکیو همه‌ این موارد جبران شود؟

 مگر در پارالمپیک ریو موفق شدیم کاری کنیم که الان بخواهیم چنین چیزی را انتظار داشته باشیم. امکانات و توجهات زیر صفر است.

خب شما در ریو ۲۰۱۶ نایب قهرمان پارالمپیک شدید،‌ حتماً توجه خوبی باید شده باشد؟

 خیلی خوب توجه شد. ۵ سکه به ما پاداش دادند که از مسئولان استان بود. من هیچ امیدی ندارم که اوضاع فرقی بکند و واقعاً به لحاظ روحی و روانی به هم ریختم. مگر من فرزند تبریز نیستم؟ چطور می‌شود که درباره موفقیت‌های من هیچ خبری پوشش داده نمی‌شود؟ من واقعاً از رسانه‌ها هم گلایه دارم. چطور می‌شود فوتبالیست درجه چندم مچ پایش پیچ می‌خورد، یک هفته تیتر یک رسانه‌ها است اما در فوتبال نابینایان با این همه سختی و دشواری در مسابقات گزینشی به موفقیت می‌رسیم اما کمترین توجه هم به ما نمی‌شود. چرا موفقیت‌های ما دیده نمی‌شود؟ خیلی از کشورها آرزو و حسرت داشتن یکی از ما را دارند اما در کشور خودمان هیچ توجهی به ما نمی‌شود.

شما یکی از لژیونرهای تیم ملی فوتبال نابینایان هستید و پوشش اخبار شما می‌تواند خیلی روحیه‌بخش باشد.

 من سه سال است که در تایپری اسپور ترکیه بازی می‌کنم. البته به خاطر تیم ملی هم جریمه مالی شدم و از من شکایت هم شده است.

چرا؟

 به خاطر اردوهای تیم ملی مسابقات تیم را نرفته‌ام به خاطر همین هم از من شکایت شد و جریمه مالی شدم.

حتماً قانونی وجود دارد که هنگام حضور در اردوهای تیم ملی باشگاه به شما اجازه حضور در ایران را بدهد؟

 بله چنین قانونی وجود دارد اما من در حین مسابقات مهم و حساس تصمیم گرفتم که در فاصله بین اردوها هم به ترکیه برای همراهی باشگاهم نروم چون در چنین مواقعی احتمال مصدومیت وجود داشت و ممکن بود که به دلیل مصدومیت تیم ملی را نتوانم همراهی کنم.

درباره این مسائل با مسئولان فدراسیون و تیم ملی صحبت نکردید؟

 من به خاطر تیم ملی این کار را کردم و مهم نبود خیلی این مسائل مطرح شود اما الان مهم است که به تیم توجه شود. من یک خواسته از مسئولان شهرم دارم که شخصی است اما یک خواسته از مسئولان ورزش دارم که برای کمک به تیم ملی که قرار است در توکیو افتخار‌آفرین باشد، قدم پیش بگذارند.

مبلغ قرار‌دادت با تیم ترکیه‌ای چقدر است؟

 نمی‌توانم مبلغ قرار‌دادم را اعلام کنم اما در همین حد بگویم که از تمامی پاداش‌ها و حقوق‌هایی که دریافت می‌کنم هزار برابر بیشتر است.

پس وضع مالی خوبی داری؟

 بله. شرایط مالی‌ام بد نیست. اگر گلایه می‌کنم به خاطر این است که احترام ما حفظ شود و به ما انگیزه بدهند. قول داده بودند که صندوق حمایت از ما حمایت کند اما معلوم نشد اصلاً وعده‌ها به کجا رفت. من حرفم این است که ما را ببینند و بدانند که ما هم مثل بقیه ورزشکاران تلاش می‌کنیم و زحمت می‌کشیم.

از مشکلات اردوها هم گلایه کردی.

 بله ما زمین استاندارد نداریم و به لحاظ تغذیه هم مشکل داریم. کمبودهای زیادی داریم و در واقع اصلاً ما را در حد تیم ملی نمی‌بینند.

چندی پیش آقای دادکان سر تمرین شما حاضر شدند. مشکلات را به او منتقل نکردید؟

 آقای دادکان از بزرگان ورزش هستند که به همراه وزیر محترم کار و رفاه امور اجتماعی به تمرین تیم ما آمدند. خیلی هم لطف داشتند اما واقعیت این است که صاحب ما وزیر ورزش و جوانان است و او باید در تمرینات حاضر شود و در جریان مشکلات قرار بگیرد.

حتماً این موارد به او منتقل می‌شود.

 امیدوارم واقعاً، چون این بی‌انگیزگی که امروز وجود دارد در نهایت نتیجه بدی را می‌تواند به همراه داشته باشد.

تا به حال شده از کشوری پیشنهاد داشته باشی که تغییر تابعیت بدهی؟

 بله قبل از همین مسابقات تایلند، کشور ترکیه به ما پیشنهاد داد که تغییر بدهم و به جای ایران برای ترکیه بازی کنم، هم در رده باشگاهی و هم در رده ملی اما من قبول نکردم. البته این پیشنهاد برای خیلی از اعضای تیم مطرح می‌شود.

ظاهراً بیرونی‌ها ارزش شما را بیشتر می‌دانند؟

 بله امیدوارم روزی فرا برسد که خودمان قدر داشته‌های‌مان را بیشتر بدانیم.

محسن وظیفه