شاید خیلی ناگهانی اتفاق بیفتد؛ پایان فصل یک حکومت فرو ریزد، خیلی‌ها باور نداشتند اما حالا توی ذهنشان هضمش کرده‌اند که تورنتو رپتورز، شبه رقیبی که ده‌ها سال تنها برای معرفی خودش مبارزه کرده، شاید بامداد فردا قهرمان NBA شود.
رپتورز به دلایل بسیاری به اینجا رسیده اما بیشتر به خاطر کاوهی لئونارد است که در یک ماه گذشته خودش را به‌عنوان بهترین بازیکن جهان مطرح کرده. لئونارد کاری کرده که تنها لبرون جیمز به آن نزدیک شده آن هم با کمک کایری ایروینگ؛ او در سه بازی فینال ۲۰۱۶ روی هم ۹۰ امتیاز گرفت و کلیولند کاوالیرز بازگشت غیرمنتظره‌ای را رقم زد که حالا گلدن استیت وریرز آرزویش را دارد.
لئونارد جنگجویان گلدن استیت را در هم شکسته، او باعث شده دنی گرین یکی از بهترین پرتاب‌کننده‌های سه امتیازی تاریخ فینال NBA جا و فضای کافی در مسابقه پیدا کند و خودش بعد از مسابقه چهارم که رپتورز ۳ بر یک در فینال جلو افتاد، گفت: «وقتی کسی مثل لئونارد کنار تو بازی می‌کند، بالاخره از یک جایی برایت کمک می‌رسد.»
در جریان این فینال پرماجرا زیاد بحث شده که وریرز چطور می‌تواند لئونارد را مهار کند یا اینکه با لشکر پرتاب‌کننده‌های از راه دور رپتورز چه کند. نیک نرس مربی رپتورز بعد از پیروزی گلدن استیت در بازی دوم گفت این تیم به سوی تعادل خزیده و همین باعث پیروزی‌اش شده. او از تیمش خواست حرکات بدون توپشان را تقویت کنند و با فرصت طلبی بیشتری بازی کنند؛ گاهی رپتورز شبیه وریرز بدون کوین دورانت می‌شد.
نرس بازیکنانش را سوق داد به سمت کارهای ترکیبی و تکنیکی. در کوارتر سوم بازی سوم لئونارد مامور شد که از سمت راست پاسکال سیاکام را راه بیندازد و همین کافی بود تا دریموند گرین بتواند پرتاب‌های سه امتیازی‌اش را به ثمر برساند.
کایل لاوری همین حقه را با لئونارد اجرا کرد تا دفاع وریرز در این بازی روز سختی را سپری کند. لاوری در ۴۰ یا ۵۰ بازی ابتدای فصل منفعل بود، حتی در مرحله پلی‌آف هم نتوانسته بود با عادت‌های قدیمی‌اش کار زیادی از پیش ببرد اما وریرز نتوانست آنطور که لازم بود از لئونارد مراقبت کند و در بازی چهارم، او اوج گرفت، بارها باعث خطای فنی بازیکنان گلدن استیت شد و پرتاب‌های ۲ امتیازی‌اش را گل کرد. او ترکیب منحصر به فردی از کار با پا و قدرت بدنی دارد. مدافعان دورش می‌چرخند اما به موقع ترمز می‌کند و آنچه یک ثانیه پیش موقعیت سختی به نظر می‌رسید، ۵۰-۵۰ می‌شود. این سلاح مرگباری برای پلی‌آف است وقتی تیم‌ها یکی یکی کنار می‌روند چون شما نمی‌توانید هر چقدر و هر طور می‌خواهید پرتاب کنید. برای همین رپتورز توانست کنترل فینال را به دست بگیرد.
در بازی چهارم که کوین لونی به جای دی مارکوس کازینز مامور مهار لئونارد شد، او با همکاری مارک گاسول یکی بعد از دیگری ضدحمله زد. بارها زیر حلقه دو به یک برابر لئونارد قرار گرفتند اما لونی شاید بهتر بود اجازه می‌داد آندره ایگودالا به تنهایی با لئونارد مواجه شود. هر کسی که در این دو ماه بازی لئونارد را تماشا کرده باشد، تایید می‌کند.
در این بازی، همکاری سیاکام با گاسول باعث شد وریرز به عمیق‌ترین چاله دوران استیفن کاری فرو برود با دورانت یا بدون او. وقتی دور و بر لئونارد را شلوغ کردند، او به هم‌تیمی‌ها اعتماد کرد و آنها به بهترین شکل پاسخ اعتمادش را دادند؛ سرژ ایباکا، لاوری و بقیه و این چیزی بود که دفاع وریرز انتظارش را نداشت.
بحث‌های زیادی شده از اینکه خیلی از ستاره‌ها در پلی‌آف با استانداردهای خود فاصله زیادی می‌گیرند. دامیان لیلارد در پورتلندتریل بلیزرز آنقدر بد بود که به‌عنوان یک فوق‌ستاره بعد از فصل عادی به شدت مورد تردید قرار گرفت. کریس پل نمونه بارز افت یک بازیکن ۱۸۳ سانتیمتری است یا جیمز هاردن که در فصل عادی فوق‌ستاره است اما در پلی‌آف پنج تا ده درصد خود واقعی‌اش می‌شود. پلی‌آف سخت‌تر است و این لغزش و افت طبیعی به نظر می‌رسد اما شاید لئونارد در این بررسی‌ها جا مانده چون او یکی از بهترین‌های پلی‌آف در تاریخ NBA است، از موارد نادری که در پلی‌آف بهتر می‌شود. لئونارد در سال ۲۰۱۴ بهترین بازیکن فینال شد یک سال بعد از آنکه به‌عنوان بازیکنی ۲۱ ساله در فینال ۲۰۱۳ خودش را نشان داد. او در پلی‌آف ۲۰۱۷ به طور متوسط ۲۸ امتیاز، ۸ ریباند و پنج پاس منجر به کسب امتیاز داشت تا اینکه یک خطای بد از زازا پاچولیا فصلش و دوران حضورش در سن آنتونیو اسپرز را به پایان رساند.
در بازی چهارم آن سال برابر ممفیس گریزلیز، لئونارد ۴۳ امتیاز گرفت و شش توپ‌ربایی داشت تا تقریبا یک تنه اسپرز را به پیروزی برساند. خاطره آن در بازی چهارم فینال که بامداد شنبه برگزار شد، زنده شد وقتی کارش را با یک پرتاب سه امتیازی، یک توپ‌ربایی و یک سه امتیازی دیگر شروع کرد و تورنتو را پیش انداخت.
او یکی از دو نفری است که حداقل ۱۰۰۰ دقیقه در پلی‌آف بازی کرده و توانسته ۵۰ درصد پرتاب‌ها به صورت کلی و ۴۰ درصد پرتاب‌های سه امتیازی‌اش را به ثمر برساند. نفر دیگر آل هارفورد است که تفاوت‌های زیادی با لئونارد دارد.
لئونارد در بازی هفتم دور دوم برابر فیلادلفیا بهترین آمار پرتابش را به جای گذاشت تا رپتورز به مرحله بعد برود و نیک نرس او را مامور جیانیس آنتتوکومپو، ستاره یونانی میلواکی باکس در فینال کنفرانس شرق کرد. در بازی چهارم مقابل فیلادلفیا در فاصله یک دقیقه مانده به پایان بازی پرتاب سه امتیازی او باعث شد تورنتو ۹۴ بر ۹۰ پیش بیفتد و در نهایت به پیروزی برسد در حالی که تا آن بازی ۲ بر یک عقب بود اما دو بازی بعدی را هم بردند تا حریف وریرز در فینال NBA شوند.
حالا یک بازی دارند تا کار گلدن استیت را تمام کنند. اگر این اتفاق بیفتد خیلی‌ها مصدومیت دورانت و کلی تامپسون را بهانه می‌کنند اما نباید فراموش کرد تامپسون فقط یک بازی را از دست داد و وریرز در حالی به این فینال آمد که شش بازی پلی‌آف پیاپی را برده بود - در مجموع ۳۱ از ۳۲ بازی - آن هم در شرایطی که کاری، دورانت را کنار خودش نمی‌دید.
استیو کر مربی وریرز بعد از پیروزی برابر هیوستون راکتس در بازی پنجم، تیمش را غول توصیف کرد، هیچ وقت آنها را کنار نگذارید و از پیش باخته ندانید. تورنتو کار سختی دارد اما لئونارد آماده است.
زک لووی
- 12
- 1
