چقدر بدهیم تا تلویزیون دیگر برنامه مناسبتی نسازد؟

در برنامه‌های مناسبتی حتی بعضی از آدم‌ها و چهره‌ها قرار است در هر شبکه دوباره قصه‌های تکراری‌شان را از نو بگویند و برنامه را پر کنند. مثلا نرگس محمدی و علی اوجی قرار است در هر مناسبتی در شبکه های مختلف حضور داشته باشند و قصه ی خواستگاری شان را هر بار با همان آب و تاب تعریف کنند، از گریم ستایش حرف بزنند و عید را تبریک بگویند.

حضور چند چهره ی طناز هم الزامی ست حتی اگر دیگر طناز نباشند. مثلا علی صادقی خیلی جدی روبروی علی ضیا می نشیند و اگرچه معلوم است با چه منت کشیدن و قیمت بالایی قبول کرده که بیاید اما فقط منتظر است برنامه تمام شود و پولش را بگیرد و برود. حضور دو سه تا خواننده در هر شبکه، فرمولی همیشگی است و اشاره به درد مردم در حدی که بله ما حواسمان هست. رضا رشید پور در آغاز برنامه می گوید نمی تواند روبروی دوربین باشد و از درد مردم حرف نزند و دقایقی بعد می گوید که چون برنامه مخصوص شب یلداست ، بهتر است کام تان تلخ نشود و باز وارد همان قصه ی تکراری مهمان دعوت کردن می شود.مهمان هایی که یا چهره اند و یا نمونه ی انتخابی ضعیف و بدون کارشناسی از مردم مثل سرایداری که یک بچه دارد و خانمش باردار است اما پول ندارند برای شب یلدا انار بخرند با این حال بسیار خوشبختند.

آقای مهران مدیری که به مدد داشتن نویسنده ای توانا مثل امیر وفایی بلد است پز مردمی بودن بگیرد، با حمله به دولت و صرفا تمام مشکلات را از ناحیه ی دولت دیدن در شرایطی که حمایت های همیشگی صدا و سیما از انتقادهایی که صرفا متوجه دولت است ، کار را برایش بسیار سهل می کند و چشم بستن به روی نهادها و تشکیلات دیگری که جای نقد بسیار دارند اما خط قرمز تلویزیون هستند، با دعوت از مجریان شبکه نسیم بی زحمت ترین راه را برای برنامه سازی در پیش می گیرد : دکور خوب، لوندی های مهران مدیری، طنز انتقادی به دولت و تیکه انداختن به مهمان هایی که با یک تلفن ساده در برنامه اش حضور پیدا می کنند.

شبکه دو هم که فقط به خاطر بی ادبی پسر بچه ای سه چهارساله نسبت به محمد سلوکی کمی در شبکه های اجتماعی دیده می شود. از شبکه پنج هم که بگذریم.

قصه این است که ساختن برنامه های زیراکسی، بدون کارشناس و مشاوران رسانه ای، حکایت های تکراری، مهمان هایی که مدت هاست حرف تازه ای برای گفتن ندارند بدون هیچ نکته ی جدیدی درباره شان که بتوان کمی گوش ها را تیز کرد ، باعث تاسف برنامه های مناسبتی است که شائبه ی خرج های کلان شان این روزها تا حدودی رسانه ای شده.

این که چرا جای خالی مجریان توانمند و اصیل و بی ادایی مثل مجید میرفخرایی، اینانلو، نوذری دیگر پر نمی شود بحثی طولانی ست ، از کم شدن انگیزه افراد با استعداد در چنین فضایی گرفته تا نداشتن مراکز استعدادیابی و آموزش صحیح در این رشته!

این که چرا برنامه سازان قوی و کاربلد نداریم هم به همان دلایل فوق و انتخاب گزینشی مدیران صدا و سیما برمی گردد.

حتی کسانی بودند در این سال ها که برنامه های خوبی هم ساختند اما از جایی به بعد به دلیل سرازیر شدن بودجه ها سمت افراد عزیز کرده ، کمرنگ شدند و کنار کشیدند.

با این حال ، برای مردمی که اکثرشان این روزها به مدد فضای مجازی فیلتر شده ، دست به انتخاب می زنند و فقط چیزهایی را نگاه می کنند که طبق علایق و سلایق شان باشد ، سخت است تحمل برنامه هایی که از محتوا و معنی خالی شده اند، ابتکار ندارند، مستندهای جذاب نمی سازند و حتی حرف های مردمی شان کپی کاری از برنامه ها و مدل های پیشین است.اگر چه این روزها مردم برنامه ها را به مدد فضای مجازی دنبال می کنند وطبیعتا هر که بیشتر پول داشته باشد،بیشتر هم دیده می شود .(یادمان نرفته که هنوز صحنه های منتخب عصر جدید از تلویزیون پخش نشده، در اقدامی هماهنگ تمامی صفحه های پرطرفدار و البته پولی با تیتری هماهنگ آن را کار می کردند!)

صدا و سیما خوب می داند این راهی که می رود به هیچستان است اما باز منتظر می ماند تا نزدیک مناسبت بعدی ، دست به دامان همین تعداد به جا مانده از مجریانش بشود و آن ها هم طبق فرمول برنامه سازی این سال ها باز از  مناسبتی جدید، طرحی تکراری بسازند. ضمن این که  گفتن  از درد مردم به عنوان چاشنی  برنامه سازی و خبر دستمزدهای میلیاردی مجریان عزیز کرده در شرایط کنونی که علیرغم تمام احتیاط های لازم،  این روزها در رسانه ها درز کرده، نه تنها باعث جذب مخاطب نمی شود که به مرور ،همین مخاطبان جا مانده را هم پس می زند.