به گزارش ورزش سه، وقتی بازی تیم ملی ایران برابر مراکش شروع شد فشار این تیم روی ایران به حدی بود که کمتر کسی تصور می کرد تیم ملی بتواند از زیر این فشار جان سالم به در ببرد اما کی روش با تغییر تاکتیک و البته تلاش بسیار زیاد بازیکنان باعث شد تیم ایران در نهایت به سه امتیاز با ارزش این بازی دست پیدا کند.
برنامه های مراکش در نیمه اول
همانطور که از قبل پیش بینی میشد، مراکش بازی را با سرعت و شدت بالا آغاز کرد. شاگردان هروه رنار با سیستم پایه ۱-۳-۲-۴ (۳-۳-۴) و ایران با سیستم پایه ۱-۴-۱-۴ بازی را شروع کردند. همانطور که در آنالیز قبل از بازی نیز مشخص بود مراکش قصد داشت از کانالهای کناری استفاده کند و بیشتر سعی میکرد توپ را به فضای بین کانال کناری و میانی بفرستد طوریکه در ۲۰ دقیقه ابتدایی بارها بوسوفا و زیاش با حرکت در این فضا ایجاد خطر کردند. در حقیقت مراکش سعی در استفاده از کناره ها داشت و این امر با آنالیز دو بازی دوستانه اخیر این تیم کاملا مشهود بود. در مقابل، تیم ایران در ۲۰ دقیقه ابتدایی با وجود آگاهی از شیوه مراکش، بعلت عدم تمرکز ذهنی اجازه بازیسازی را به حریف میداد. اما زمانیکه امید ابراهیمی بعنوان رهبر خط میانی توانست در شرایط بازی قرار بگیرد، با تحت فشار گذاشتن بازیکنان کلیدی مراکش در میانه میدان و قدرت رهبری خودش، آرامش را به تیم برگرداند.
کی روش مراکش را فلج کرد
بن عطیه در این بازی نقطه آغازین بازیسازی مراکش بود و در حقیقت فرمانده این تیم برای شروع بازی به حساب می آمد. او زمانیکه هافبکهای این تیم تحت فشار بودند و شانسی برای دریافت توپ نداشتند با پاسهای قطری به پشت مدافعین سعی میکرد بازیکنان کناری مراکش را صاحب توپ کند. در این شرایط بازیکنان ایران با پرسینگ خط میانی پس از توپ ربایی بصورت مستقیم و بدون اتلاف وقت توپ را به خط حمله انتقال میدادند و همواره حداقل با ۴ بازیکن به سمت دروازه مراکش حمله میکردند که این روش هم در نیمه اول و هم در نیمه دوم موفقیت آمیز بود. در نیمه دوم کارلوس کی روش با تغییر سیستمی جالب در هنگام بازی کاملا کانالهای کناره ها رو مسدود کرد و با علم به اینکه مراکش از کانال میانی شانس زیادی ندارد عملا این تیم را فلج کرد.
نکته جالب آرایش دفاعی ما بود که گاها با ۵ مدافع و با اضافه شدن جهانبخش در کنار رامین به سیستم ۱-۴-۵ و گاها با ۶ مدافع، به سیستم ۱-۳-۶ تغییر میکردیم. فاصله بین خطوط ما دراین لحظات هم بسیار کم بود که این فشردگی بین خطوط و آرایش دفاعی عرضی پرتعدادکار رو برای مراکش و استفاده از کناره ها بسیار سخت کرده بود و عملا در نیمه دوم به جز یک صحنه که شوت از راه دور بود و البته استفاده مجدد از فضای بین کانال کناری و میانی Half-space) و آماده شدن توپ برای شوتزنی) هیچ اتفاق خاصی از سوی حریف صورت نگرفت. ایران هم با توجه به فشردگی و آرایش دفاعی خودش سعی کرد برخلاف نیمه اول کمتر ریسک کند و حتی الامکان از اشتباهات بازیکنان مراکش برای به گل رسیدن استفاده کند که نهایتا این امر صورت گرفت.
شانس یا برنامه
بسیاری از فوتبالدوستان علیرغم رضایت از بازی و نتیجه ایران، نقش شانس را بیشتر در برد ایران دخیل دانستند، اما آرایش تیم ما در نیمه دوم و بررسی آماری شاخص شوتزنی نشان داد که عادلانه ترین نتیجه برای این بازی تساوی بوده است. شاخص شوتزنی ما ۰/۶ و مراکش ۰/۶۴ بود که در بررسی شانس برد هر دو تیم از ۲۹% شانس پیروزی برخوردار بودند و ۴۲% هم شانس تساوی داشتند.
در مجموع تغییر تاکتیکی تیم ملی ایران در نیمه دوم (هرچند به چشم نیامد) اما کمک بزرگی به پیروزی ما در این دیدار کرد. درواقع در چنین بازیهای نزدیک تغییرات کوچک هستند که نتایج را رقم میزنند. کارلوس کی روش در این بازی باردیگر بخوبی نشان داد که بازیخوان بزرگی است.
رضا نعیمی
- 19
- 6
