اگر پرسپولیس در سال‌ها‌ی اخیر خوب بازی می‌کرد و نتیجه می‌گرفت، برای این بود که ۱۳، ۱۴ بازیکن در تیم حضور داشتند که به بازی کردن در کنار هم عادت کرده بودند و چشم بسته به یکدیگر پاس می‌دادند اما با تغییراتی که در نیم‌فصل صورت گرفته است، زمان می‌برد تا این تیم هماهنگ شود. به عنوان نمونه در نیمه اول بازی با نساجی هافبک‌ها به کل از دور خارج شدند.
غیبت بازیکنانی مثل ماهینی و ربیع‌خواه باعث شده تا این مشکل به وجود بیاید و هماهنگی بین خطوط خیلی سخت شده است. درست است که خیلی‌ها بازی ربیع‌خواه را نمی‌پسندیدند اما این بازیکن خیلی به درد پرسپولیس می‌خورد. بازیکنان اینچنینی خیلی مورد علاقه مربیان هستند.
علاوه بر این پرسپولیس بازیکن طراح هم ندارد که مهاجمان تیم را تغذیه کند. در بازی‌های قبل علیپور و بودیمیر خوب تغذیه نشده‌اند. البته مهدی ترابی با به میدان آمدن در نیمه دوم بازی را برگرداند و بازی را به زمین آورد ولی پرسپولیس با این وضعیت هنوز مانند تیم پارسال و دو سال قبل هماهنگ نشده است. پرسپولیس هنوز از لحاظ تاکتیکی و تعداد پاس‌ها نسبت به قبل عقب است. به نظرم پرسپولیس هنوز کار دارد تا مانند گذشته هماهنگ شود. باید این مساله را بپذیریم که پرسپولیس و دیگر باشگاه‌های ایرانی نمی‌توانند در آسیا قد علم کنند.
تیم‌های ما تا فینال هم صعود می‌کنند اما نمی‌توانند قهرمان شوند. استقلال را می‌بینیم که در لیگ داخلی خوب بازی می‌کند و نتیجه می‌گیرد اما در آسیا سه گل دریافت می‌کند. پرسپولیس هم که در مرحله گروهی از همین ابتدا کارش سخت شده است. مساله‌ای که پرسپولیس برای قهرمانی نیاز دارد هماهنگی کامل تیم است. تیم باید مانند فصل پیش به هماهنگی کامل برسد. همچنین پرسپولیس باید در ارسال‌ها خوب کار کند و از جناحین روی حریفان فشار بیاورد. در عمق خط دفاعی نیز ایرادهایی وجود دارد که باید برطرف شود.
به طور کلی هماهنگی و تعداد پاس‌ها در تیم باید افزایش پیدا کند. شاید امسال باز هم پرسپولیس بتواند به فینال آسیا راه پیدا کند اما با این وضعیت از پرسپولیس قهرمانی نخواهید. با این وضعیت اگر تیم به نیمه‌‌نهایی راه پیدا کند، شاهکار کرده است.
ناصر ابراهیمی
- 10
- 4
