واکنش جالب روزنامه اطلاعات به سلفی گرفتن نماینده ایران در واتیکان در مراسم تشییع پاپ

روزنامه اطلاعات در مطلبی طنزگونه درباره حاشیه سازی ها درباره رفتار روحانیِ ایرانی در مراسم یادبود پاپ فرانسیس نوشت: افرادی به دلیل فعالیت های فرهنگی و هنری و حتی سیاسی و اقتصادی، برای خودشان شهره شده اند و اصطلاحاً تبدیل به چهره یا سلبریتی شدند؛ هرچند این تابلو شدن عمومی منافعی برای شان دارد و گاهی حالش را می برند، اما خب این موجودات ارزنده، گاهی مشکلاتی هم دارند.

فی المثل یکی از مشکلات آنها حضور در مجامع است؛ جایی که ملت همیشه در صحنه حضور دارند. البته اکثرشان فهیم هستند و دست به هر کاری نمی زنند، اما زیادند کسانی که به هر قیمتی تلاش می کنند تا اگر در میدان دید خود یک سلبریتی زنده و در حال جنبیدن دیدند، بلافاصله گوشی های مسلح به دوربین شان را از غلاف خارج کنند و با قرار گرفتن در کنار آن سلبریتی کلافه شده، از وی بخواهند که باهاش عکس یادگاری بگیرند.

این کار البته در شرایط عادی و معمولی مشکلی نیست و نشان از علاقه مردم دارد؛ در کل دنیا هم هست، اما شرایط وقتی بغرنج و باعث رنج می شود که مثلاً این محفل و مجلسی که شخص سلبریتی در آن حضور به زور پیدا کرده، یک مجلس ختم باشد. طرف عینک دودی زده، به هزار زحمت آمده تشییع جنازۀ یکی از دوستان و همکاران یا مجلس تعزیۀ وی که فی المجلس فاتحه ای بخواند و روح آن مرحوم یا مرحومه را در اندازه های توصیه شده شاد نماید. دقیقاً اینجاست که مشکل درست می شود. هرچند که گفته اند: مشکلی نیست که آسان نشود. زر زدند. همیشه اینطور نیست.

هرچه به طرف می گویی: باباجان، اینجا مجلس ماتم است و همه مصیبت زده اند و جای آن است که خون موج زند در دل لعل؛ جای عکس یادگاری انداختن نیست، به خرجش نمی رود که نمی رود. اخم و تخم می کند که یعنی چقدر خودت را گرفتی! خیال کردی کی هستی؟!

خب پدرجان، مگر من با بلندگو دستی داد زدم که کسی هستم، بیا با من عکس بگیر؟ خودت به زور و بدون ملاحظۀ شرایط اطراف، آمدی یقۀ دم دست ما را گرفتی که یالا عکس یادگاری بنداز!… که گردش روزگار بر عکس است. حالا اینها که عموماً از عوام مردم اند و حرجی بر ایشان نیست. اما بعضاً دیده شدند خواصی هم که دست به این عملیات کذایی زدند و اصلاً هم حالی شان نبوده که کجا دارند عکس و فیلم یادگاری می گیرند.

می گویند: گواه عاشق صادق در آستین باشد. در یک مورد تازه که هنوز عرقش خشک نشده و بعد از بازی فوتبال فعال رئیس جمهور و همزمان با انفجار مهیب در بندر عباس اتفاق افتاده؛ شما همین مراسم تشییع و خاکسپاری چند روز پیش پاپ فرانسیس، رهبر کاتولیک های جهان را در شهر رم ایتالیا ملاحظه بفرمایید. خود پاپ که بندۀ خدا آرام و آسمانی، خیلی شیک و مجلسی داخل تابوت چند لایه اش دراز کشیده و دارد می رود که به آسمان ها بپیوندد. صدها آدم غمگین و مصیبت زدۀ داخلی و خارجی هم لطف کردند آمدند که در ثواب تشییع وی شریک باشند؛ آن وقت یک بنده خدایی از کشور ما(که نخواست نامش فاش شود!)،عدل در وسط مثلث جو بایدن و دونالد ترامپ و وزیر ارشاد ایران ایستاده و چنان از دیدن آن حجم قلمبه از انواع سلبریتی ها و چهره های هنری و سیاسی، شگفت زده شده که مثل اسپند روی آتش، یک لحظه در جای خودش آرام و قرار ندارد. پیوسته با گوشی لامصّبش مشغول عکس گرفتن و فیلمبرداری انفرادی است‌. یعنی هرلحظه احتمال می دادم که وزیر محترم ارشاد، از این رفتارش ناراحت شود و همانجا با کمترین امکانات موجود، دست به ارشادش بزند؛ یا که حتی خود پاپ خدابیامرز از مشاهدۀ این صحنه شگفتانه کلافه شود و از همان داخل تابوت به معجزه ای برخیزد و طرف را به حرفی و سخنی بنوازد که مثلاً: – مردحسابی! مگه آمدی عروسی؟!….

خب مردحسابی، مگر الان صدر اسلام است که هیج دوربین دیگری نباشد که مراسم را ثبت و ضبط کند؟ هزاران دوربین رسمی و ماهواره دارند به مقدار لازم برای جهانیان عکس و فیلم می گیرند و قطعاً شما هم بالاخره داخل یکی از این عکس و فیلم  ها خواهی بود برای نشان دادن به خانواده و حتی عمه گرامی که ثابت کند کجا بودی. خصوصاً که از قضا نزدیک ترامپ اهل مذاکرات سریع و مستقیم(سیخکی سابق!)هم قرار گرفتی که حداقل به خاطر عیالش هم که شده، در سیبل مقابل همۀ دوربین های دنیاست. پس دیگر این چه کاری است آخر؟…. سفیری گفتند، کلاسی گفتند، دیپلماتی گفتند، هزار و یک چیز دیگر گفتند. یعنی هیچی به گوشت نخورده مرد؟! لااقل وقتی این کار را می کردی که می دیدی همه دارند می کنند؟ نه اینکه تنها تو باشی و گوشی موبایل هوشمندت !

تو تماشای خودت کردی و غافل بودی کز تماشای تو خلقی به تماشای توأند!

روحانی ایرانی خبرساز در مراسم پاپ فرانسیس که بود؟

بررسی ها نشان می دهد که این چهره، حجت‌الاسلام  محمدحسین مختاری سفیر ایران در واتیکان شد.

او در دوره ابراهیم رئیسی به عنوان سفیر منصوب شد.

مختاری، دانشیار موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی است.