دعـــوای دو ســر بـاخــت!

 سهمیه و این همه کشمکش؟ از وزنه‌برداری حرف می‌زنیم؛ رشته‌ای که همتراز کشتی همواره جورکش کاروان ایران در تمام ادوار حضورمان در المپیک‌های مختلف بوده. حالا اما کار به جایی رسیده که بعد از قرار گرفتن نام ایران در لیست محرومان گروه سوم(گروهی تنها مجاز به استفاده از ۴ ورزشکار(۲ زن و ۲ مرد) در المپیک توکیو هستند) ایران تنها با ۲ سهمیه در بخش مردان(به دلیل داشتن ۱۲‌ مورد دوپینگ مثبت از سال ۲۰۰۸ تاکنون) می‌تواند راهی المپیک۲۰۲۰ شود؛ هرچند که در بخش بانوان هم وزنه‌برداری کشورمان می‌تواند ۲ سهمیه داشته باشد اما با توجه به وضعیت کنونی و این‌که این رشته در بخش بانوان بسیار نوپاست، بعید به نظر می‌رسد ورزشکاران خانم کشورمان توفیقی در حد کسب سهمیه المپیک در این رشته داشته باشند.

پس تنها روی ۲ سهمیه مردان می‌توان به طور قطع حساب کرد؛ ۲سهمیه‌ای که به خاطر منم منم‌های این رشته از رئیس گرفته تا ورزشکار گویا باید فاتحه‌اش را بخوانیم و نه تنها دور مدال وزنه‌برداری در توکیو را از همین حالا خط بکشیم، بلکه در انتظار متضرر شدن کل کاروان کشورمان هم باشیم. چراکه با بررسی وضعیت فعلی وزنه‌برداری ایران، اگر قرار باشد تنها ۲ نماینده در توکیو داشته باشیم که بتوانیم به احتمال نزدیک به ۹۰ درصد روی مدال‌های آن‌ها حساب کنیم، آن ۲ نماینده را باید در اوزان ۹۶ و فوق‌سنگین جست‌وجو کنیم. چون در سایر اوزان عملا توفیق چندانی نخواهیم داشت. اگر این فرضیه درست باشد مطرح‌ترین اسامی در این اوزان در حال حاضر سهراب مرادی و کیانوش رستمی در وزن ۹۶ کیلو هستند.

در فوق‌سنگین هم چشم امیدمان به سعید علی‌حسینی و علی داوودی است. از این جمع ۴ نفره، حالا ۲ نفر در آستانه از دست دادن سهمیه المپیک هستند؛ کیانوش رستمی و سعید علی‌حسینی. هر دو اما به یک دلیل؛ عدم ثبت‌نام به موقع در رقابت‌های انتخابی سوئیس. از دست رفتن فرصت ثبت‌نام همانا و دست رد میزبان به متقاضیان بی‌انضباطی که فرصت قانونی ثبت‌نام را رعایت نکرده‌اند، همان. رقابتی که گفته می‌شود اگر شانس حضور در آن از دست برود، سعید علی‌حسینی قطعا دیگر پایش به آخرین المپیک دوران حرفه‌ای‌اش نمی‌رسد و کیانوش هم به احتمال‌۹۰‌درصد شانس وزنه زدن روی تخته توکیو را از دست می‌دهد و این یعنی خطر صددرصد برای کاروان ایران در المپیک پیش‌رو.

چراکه اگر اوزان المپیکی وزنه‌برداری ایران را ۹۶ و ۱۰۹+ کیلوگرم فرض کنیم، ۲ شانس با‌تجربه مدالیست ایران در ژاپن ممکن است غایب باشند. آن هم به دلیل به حدنصاب نرسیدن امتیازاتشان در ۳ مرحله گزینشی المپیک. البته ما در سنگین‌وزن علی داوودی را داریم که در حال حاضر امتیازات المپیکی خوبی هم دارد اما قطعا تجربه سعید علی‌حسینی را ندارد. سهراب مرادی هم هرچند مرد طلایی ایران در المپیک گذشته بوده اما با مصدومیت‌های سنگینی که دارد اصلا مشخص نیست به توکیو برسد و در صورت رسیدن هم معلوم نیست تاب وزنه‌زدن در رقابتی به سهمگینی المپیک را داشته باشد.

در چنین وضعیتی که شرایط بغرنجی به نظر می‌رسد، حالا درگیری داخلی هم مزید بر علت شده. از یک طرف تکروی‌های کیانوش رستمی و نیامدنش به اردوهای تیم ملی تاب همه را طاق کرده و از طرف دیگر رفتار دوگانه فدراسیون‌نشین‌ها عامل هزار سوال، انتقاد و مشکل شده. فدراسیونی که روزگاری به کیانوش رستمی مجوز داد به اردوی تیم ملی پشت کند و زیر‌نظر مربی مدنظرش تمرین کند، حالا سنگی به بزرگی از دست رفتن المپیک توکیو جلو پای این ورزشکار قرار داده؛ آن هم با قرار ندادن نام کیانوش در لیست متقاضیان حضور در رقابت‌های گزینشی سوئیس.

نکته جالب این‌که فدراسیون  کیانوش را مقصر می‌داند و کیانوش فدراسیون را. دعوای این دو اما در شرایطی بالا گرفته که علی مرادی معتقد است دیگر برای حضور او و علی‌حسینی در گزینشی سوئیس نمی‌توان کاری کرد و تنها کاری که قصد دارد برای کیانوش انجام دهد، اعزام او به رقابت‌های گزینشی پرو با تقبل تمام هزینه‌های ورزشکار و یک همراه است. حال آن‌که مدیر‌برنامه‌های رستمی در مصاحبه با خراسان تاکید می‌کند که حضور در رقابت‌های پرو، اتفاق خوبی است اما قطعا نمی‌تواند امتیازات المپیکی لازم برای کیانوش را‌ پوشش دهد و حتی اگر او در پرو رکورد جهان را هم بزند، باز نمی‌تواند در رنکینگ المپیکی صعود چندانی داشته باشد و به احتمال‌۹۰درصد المپیک توکیو را از دست خواهد داد. البته به نظر می‌رسد فدراسیون اصلا چنین نظری ندارد و معتقد است با حضور در پرو مشکل کیانوش حل می‌شود.

چیزی که در این بین مشخص است گویا منتفی شدن ماجرای المپیک سعید علی‌حسینی است. با این حساب به نظر می‌رسد فدراسیون وزنه‌برداری ایران باید از همین حالا با جدیت موضوع کیانوش و سعید  را دنبال کند. ضمن این‌که شنیده می‌شود مذاکرات مقامات عالی‌رتبه ورزش ایران همچون صالحی‌امیری رئیس کمیته ملی المپیک با مسئولان فدراسیون جهانی می‌تواند راهگشای حضور نمایندگان ایران در رقابت‌های سوئیس باشد. اتفاقی که در صورت وقوع می‌تواند این دعوای دو سر باخت را پایان دهد چون اگر در انتخاب ۲ سهمیه المپیکی وزنه‌برداری دقت نظر لازم را به خرج ندهیم، درنهایت کل کاروان از نرفتن پولادمردان کشورمان روی سکوی المپیک ضرر خواهد کرد، نه فقط وزنه‌برداری ایران!

برای باز شدن کلاف سردرگم نحوه توزیع سهمیه‌های المپیک در رشته وزنه‌برداری، بد نیست نگاهی به شرایط اعطای سهمیه در این رشته در المپیک ۲۰۲۰ داشته باشیم. طبق قوانین فدراسیون جهانی ۸ وزنه‌برداری که بیشترین امتیاز را در رنکینگ وزن خود در مراحل گزینشی المپیک کسب کرده باشند به المپیک می‌روند. ۵ وزنه‌بردار برتر قاره‌ها نیز بر اساس همین رنکینگ مجوز حضور در المپیک را به دست می‌آورند. یک سهمیه هم به کشور میزبان تعلق دارد و در اوزانی که ژاپن حضور ندارد، یک وایلد کارت به یک ورزشکار میهمان تعلق می‌گیرد. شرط مهم این است که در هر وزن از هر کشور فقط یک نفر سهمیه می‌گیرد. 

فدراسیون جهانی مراحل گزینشی را به ۳ بازه زمانی ۶ ماه تقسیم کرده است: مرحله اول از ۱۰ آبان ۹۷ تا ۱۰ اردیبهشت ۹۸. مرحله دوم از ۱۱ اردیبهشت ۹۸ تا ۹ آبان ۹۸ و مرحله سوم از ۱۰ آبان ۹۸ تا ۱۰ اردیبهشت ۹۹. هر ورزشکار در هر یک از این ۳ بازه ملزم به شرکت در یکی از مراحل گزینشی المپیک است و درکل باید در شش گزینشی حضور پیدا کند. شرط دیگر این‌که حتما یکی از گزینشی‌ها در سطح گلد(طلایی) باشد و در هر بازه ورزشکار حداقل یک گزینشی سطح گلد یا سیلور داشته باشد.