تورنمنت بینالمللی بوکس جام مکران به هر شکلی که بود با قهرمانی تیم ایران به پایان رسید. این نخستین دوره این مسابقات بود که شاید بتوان به آن نمره قبولی داد اما حتما مهمترین دستاورد این مسابقات عملکرد تیم ملی بوکس بود که سوالات زیادی را به وجود میآورد که تیم ملی در اردوهای خود چه روندی را طی میکند و قرار است چه نتیجهای را از خودش به نمایش بگذارد؟ کمتر از ۱۸ ماه دیگر به بازیهای المپیک باقیمانده و با این تیمی که در مکران به میدان رفت بعید است بتوان امیدی به موفقیت در راه کسب سهمیه المپیک داشت. دیگر لیگ نیمه حرفهای هم در بوکس وجود ندارد که روزبهانی بتواند از آنجا سهمیه بگیرد.
جام مکران میتواند یک کار خوب برای فدراسیون بوکس باشد. فدراسیونی که حالا یک سالگی خود را هم پشت سر گذاشته و به تازگی وارد دومین سال مدیریت خود شده و حالا دیگر نمیتوان این فدراسیون را کمتجربه قلمداد کرد.
حالا باید حسین ثوری بهعنوان رییس فدراسیون مجموعه خود را شناخته باشد و از ظرفیت موجود در این مجموعه آگاهی لازم را به دست آورده باشد. شاید این آگاهی بخصوص در مسائل فنی بیشتر هم شده باشد و حالا او خوب میداند که از تیمی که مقابل هند و سوریه نتوانست قدرتنمایی کند چه انتظاراتی را میتوان داشت. تیمی که در این مسابقات در غالب تیم چابهار به میدان رفت همان تیم ملی بوکس بود و در واقع حضور ۳۰ بوکسور از ایران در این مسابقات در غالب سه تیم نشان میدهد که دار و ندار بوکس ایران در این رقابتها به میدان رفت و حالا این سوال مهم مطرح است که آیا با این ظرفیت بوکس ایران میتواند به سهمیه المپیک دست پیدا کند؟
در دوره گذشته بازیهای المپیک بوکس ایران از شرایط به مراتب بهتری برخوردار بود اما در نهایت در کسب سهمیه باز ماند اما در این دوره تیم از هم پاشیده و در دو سال و نیمی که از بازیهای ریو گذشته هیچ کار مثبت و موثری برای بوکس ایران انجام نشده.
ضمن اینکه در آن مقطع حرف بر سر این بود که ممکن است سجاد محرابی سهمیه بگیرد و یا چند نفر دیگر هم بودند که این شانس را برای آنها قایل بودند که سهمیه را میگیرند اما در نهایت تنها یک سهمیه برای ایران به دست آمد؛ توسط احسان روزبهانی و از مسابقات لیگ نیمه حرفهای اما در این دوره اوضاع کاملا فرق کرده است.
حالا دیگر نه خبری از لیگ نیمه حرفهای است و نه خبری از احسان روزبهانی که بتواند برای گرفتن سهمیه المپیک تلاش کند. این احسان روزبهانی که در جام مکران به روی رینگ رفت برای گرفتن سهمیه حضور در المپیک توکیو کار بسیار سختی در پیش دارد. حالا شاید بتوان برای این ناآمادگی روزبهانی هزار و یک دلیل منطقی هم آورد که مثلا او چون بعد از ریو از تیم ملی فاصله گرفته بود و یا اینکه هفت ماه پیش عمل جراحی انجام داده بود، نتوانست به فرم ایدهآل برسد اما چه امیدی هست یا اصلا چه برنامهای وجود دارد که بتوان احسان روزبهانی را در این مدت اندک برای رسیدن به سهمیه المپیک مهیا کرد؟
وقتش رسیده که رییس فدراسیون بوکس کمی از شعارها فاصله بگیرد و هوشیاری کامل نتایج تیم ملی را بررسی کند. در چشم بر هم زدنی زمان به پایان میرسد و با این وضعیت یک ناکامی بزرگ دیگر برای بوکس ایران رقم میخورد و به همین دلیل باید او جرات روبهرو شدن با حقیقت را داشته باشد. شاید اگر اندکی بعد از رییس شدن تلاش خود را بیشتر میکرد الان تیم ملی بوکس در اختیار یک مربی بزرگ بود و برای رسیدن به المپیک تلاش میکرد. مربی بزرگ خارجی که اگر عملکرد برخی از فدراسیونها از جمله فوتبال و والیبال را بررسی کرده بودند، متوجه میشدند که بوکس برای پیشرفت باید از روی دست این دو فدراسیون الگوبرداری میکرد و برای پیشرفت خود تصمیم مهمی را میگرفت اما او یک سال زمان را از دست داده و اگر بخواهد همین روند را طی کند، در چشم بر هم زدنی چهار سال اول حضور در بوکس به پایان میرسد.
او اخیرا در مصاحبهای عنوان کرد که از عملکرد تیم ملی راضی است و حضور ۱۰ بوکسور در فینال نشان از شایستگی تیم ملی و تلاش کادر فنی دارد. این مصاحبه نشان میدهد که او مسابقات را خیلی هم خوب تماشا نکرده است! به صرف داشتن فینالیست در جام مکران نمیشود به جمعبندی رسید که تیم ملی شرایط بسیار خوبی دارد. باید رفت و دید که سجاد محمدپور، احسان روزبهانی و شاهین موسوی چرا مقابل رقبای خود که عمدتا افراد نامداری هم در عرصه بوکس نبودند، شکست خوردند؟ اگر او توانست به جواب این سوالها برسد، میتواند تیم را هم به موفقیت برساند. از ۱۰ وزن این مسابقات ۵ مدال طلا به بوکسورهای هند، سوریه و قزاقستان رسید. در ۵ وزن دیگر هم که مدال طلا به ایران رسید، در دو وزن، بوکسور ایران برای رسیدن به مدال طلا حریف ایرانی خود را شکست داد. این نشان میدهد که اوضاع تیم ملی چندان هم مناسب نیست و نیاز است که نتایج این تیم دقیقتر بررسی شود.
البته حسین ثوری هنوز ظاهرا از حال و هوای مجمع انتخاباتی بیرون نیامده و حرفهایی را میزند که نشان از شعاری بودن برنامههای رییس فدراسیون دارد. او مدعی شده که برای گرفتن میزبانی مسابقات دانشآموزی قهرمانی آسیا رایزنی کرده و به زودی این میزبانی به احتمال زیاد به تیم ایران میرسد. در کنار آن وعده داده که میزبانی از مسابقات گزینشی المپیک توکیو را بگیرد اما با کدام امکانات و با کدام بودجه او چنین وعدههایی را میدهد؟ الان برای مسابقات دانشآموزی آیا واقعا تیمی در ایران وجود دارد که او از گرفتن میزبانی این مسابقات میگوید؟ همین الان تیمهای نوجوانان، جوانان و حتی بزرگسالان در شرایط سخت و دشواری به لحاظ امکانات قرار دارند اما او وعده گرفتن میزبانیهای مهم را میدهد؟
محسن وظیفه
- 9
- 5
