انتقـام حسابگرانه

شش ماه پس از قبول شکستی ناباورانه و غیرمنتظره مقابل اندی رویس در نیویورک، آنتونی جاشوا حاضر شد ریسک زیر سؤال رفتن تمامی افتخاراتش در دسته سنگین‌وزن بوکس جهان را به جان بخرد و در مبارزه‌ای مجدد در شهر ریاض به مصاف حریف مکزیکی برود.

او در حالی حاضر شد روی رینگ برود و دومین مبارزه‌اش با رویس در سال ۲۰۱۹ را انجام دهد که می‌دانست اگر این‌بار هم ببازد آن وقت برای بازگشت به جایگاه فعلی‌اش که با یک مبارزه بتواند عنوان قهرمانی جهان را کسب کند، راهی سختی پیش رو خواهد داشت.

با این حال او از ۳۶ دقیقه فرصتی که برای این کار داشت به نحو احسن استفاده کرد و با پرتاب کردن مشت‌هایی به‌موقع، توانست کمربندهای قهرمانی دسته سنگین‌وزن فدراسیون جهان، اتحادیه جهانی و سازمان جهانی بوکس را از رویس پس بگیرد و به بریتانیا برگرداند.

او خیلی زود ثابت کرد که آمده اشتباهات مبارزه قبلی‌اش با رویس را جبران کند و در همان راند اول بود که با فرود آوردن ضربه‌ای سنگین به سر حریف مکزیک، بالای ابروی او را شکافت. ضربه به‌حدی سنگین بود که باعث شد رویس تا پایان مبارزه نتواند از گیجی ناشی از آن خارج شود. همین اتفاق هم شانس جاشوا را برای فرود آوردن ضربات بعدی بالا برد و همینطور هم شد. در حالی که رویس در حال حمله و جبران بود، جاشوا با جابه‌جایی‌های مداومش در دور رینگ هوشمندانه منتظر به‌وجود آمدن فرصت‌هایی برای وارد آوردن ضربات بعدی بود. اینگونه بود که کم‌کم فضای استادیوم «دیریه» که نزدیک به ۱۴هزار نفر آن را پر کرده بودند، به نفع بوکسور بریتانیایی تغییر کرد و فریاد‌های «ای جی» از گوشه و کنار آن شنیده می‌شد.

رویس هرگز حتی به تکرار مبارزه‌ای که در ماه ژوئن ارائه کرد نزدیک هم نبود و هرگز به‌نظر نمی‌رسید شانسی برای وارد آوردن ضربه‌ای منجر به ناک‌داون شدن جاشوا داشته باشد. زنگ پایان راند دوازدهم که به صدا درآمد، همه حتی خود رویس هم می‌دانست برنده این مبارزه کیست. اتفاق نظر داوران هم نشان می‌داد که پیروزی جاشوا چقدر قاطعانه بوده است. امتیازات ۱۱۸-۱۱۰، ۱۱۸-۱۱۰ و ۱۱۹-۱۰۹ به نفع جاشوا اعلام شد تا او از خوشحالی پس گرفتن عناوین قهرمانی‌اش روی رینگ شروع به بالا و پایین پریدن کند.

جاشوای ۳۰ساله حالا به دسته معدودی از بوکسورهای تاریخ از جمله محمدعلی کلی، لنوس لوئیز، اواندر هالیفلید، ‌مایک تایسون و فلوید پترسون ملحق می‌شود که توانسته‌اند عناوین از دست رفته قهرمانی‌شان در رده جهانی در دسته سنگین‌وزن را پس بگیرند. پترسون در اولین راند مبارزه‌اش با اینگمار جانسون در سال ۱۹۵۹ در راند اول هفت‌بار کف رینگ افتاد و کمربندهای قهرمانی‌اش را به او داد. پترسون اما همه آن عناوین را در مبارزه‌ بعدی‌اش با او پس گرفت. سؤال این بود که آیا عربستان سعودی می‌‌تواند جایی باشد که جاشوا نشان دهد قدرت روانی کافی برای تکرار چنین کاری را دارد یا نه؟ او هم در مبارزه اولش در ماه ژوئن ۴بار ناک‌داون شده بود.

شنبه‌شب اما پاسخ او در مبارزه دوم قاطعانه بود. بارش جزئی باران در کشوری که به‌ندرت رنگ باران را می‌بیند، درست لحظاتی قبل از رفتن جاشوا روی رینگ قطع شد به همین دلیل بوکسور بریتانیایی با دقت پاهایش را قبل از رفتن روی رینگ خشک کرد. از آن لحظه به بعد بود که رقص پای او روی رینگ بلای جان رویس شد.

چند ثانیه قبل از آغاز مسابقه به‌نظر می‌رسید رویس با روحیه‌ای فراوان به مصاف جاشوا خواهد رفت اما مبارزه که آغاز شد او عملاً به‌ندرت فرصتی برای تکرار ضربات مبارزه اولش به دست آورد. با وجود پیروزی در مبارزه قبلی، در مبارزه دوم باز هم این رویس بود که از نگاه خیلی‌ها شانس کمتری برای پیروزی داشت و وقتی در همان راند اول ضربه سنگین جاشوا بالای ابرویش را شکافت، ثابت شد تردید‌ها درباره احتمال تکرار نتیجه مبارزه اول بی‌دلیل نبوده است.

 در راند دوم رویس دوتا از آن مشت‌های ناگهانی‌ مخصوص خودش را زد اما نتیجه‌اش دریافت یک ضربه هوک چپ از سمت جاشوایی بود که وزنش را به کمترین میزبان طی ۵ سال اخیر کاهش داده بود. او داشت انرژی‌ می‌سوزاند اما ماهرانه این کار را انجام می‌داد و در راند سوم هم تنوع زیادی در حرکات سر و بدنش داشت.

 تشویق‌های متفاوت تماشاگرانی که خیلی با حال و هوای تماشای یک مبارزه بوکس از نزدیک آشنا نبودند، مزید بر علت شده بود تا هیجان مبارزه بیشتر شود.

با توجه به سرعت بالای پرتاب مشت‌های رویس با آن دستکش‌های طلایی‌اش، مبارزه با وجود سلطه جاشوا هرگز از تب و تاب نیفتاد که اوج آن در راند هشتم بود. وقتی دو بوکسور یکدیگر را در آغوش گرفته بودند، رویس رو به حرکتی زشت آورد و در حالی که داور سعی داشت آنها را از هم جدا کند یک ضربه هوک زد.

از آن لحظه به بعد جو سالن بیش از پیش علیه رویس شد و هر بار که هموطن او سائول کانلو که کنار رینگ ایستاده بود، فریاد می‌زد، تماشاگران پاهای‌شان را به زمین می‌کوبیدند.

راند نهم مبارزه، کلید تعیین نتیجه بود. جاشوا متوجه شد دوباره باید فاصله‌اش را با رویس افزایش دهد. او یک ضربه آپرکات سنگین به بدن رویس فرود آورد اما شاهد پاسخ سریع از بوکسور مکزیکی بود. با این حال استقامت باورنکردنی قهرمان و تهدید تمام‌نشدنی او در طول مبارزه کاملاً مشهود بود.

در راند دوازدهم رویس به سینه‌اش مشت می‌زد و از جاشوا درخواست کرد فاصله‌اش را کاهش دهد و با او درگیر شود. در نهایت اما در شبی پر از حرکات هوشمندانه، اتفاقی که هرگز تصور نمی‌شد خلاف آن رخ دهد محقق شد. جاشوا در ثانیه‌های پایانی به تماشاگران نگاه می‌کرد و زنگ پایان مبارزه به صدا درآمد و دست‌های مردی که ارزش‌های واقعی خودش را ثابت کرده بود، بالا رفت.