گلناز مرادی فرد، بانوی سوارکاری است که بعد از ۱۶ سال استقامت بالاخره توانست یک رویداد بینالمللی را تجربه کند. سوارکار استقامت ایران که همین چند روز قبل همراه سه سوارکار مرد در جام امیر قطر شرکت کرد، مشکل همیشگی، یعنی محدودیتهای اعزام اسبهای ایران به کشورهای دیگر باعث شد مسابقه سختی را پشت سر بگذارد. با این حال او خوشحال است که توانسته یک مسابقه بینالمللی را تجربه کند و همین موضوع باعث شده سوارکارانی که بهعلت بیانگیزگی از این رشته رفته بودند، بار دیگر برگردند. این برای گلناز که چند سالی است در سطح بالای ردهبندی کشوری حضور دارد، امیدبخش است و او را برای ادامه فعالیت در این حوزه مصممتر کرده است.
بالاخره طلسم حضورتان در یک رویداد بینالمللی شکسته شد.
پارسال موفق به حضور در جام امیر قطر نشدیم اما امسال این اتفاق افتاد و خوشحالم که توانستم نخستین تجربه حضور در یک رویداد بینالمللی را داشته باشم. تنها خانم تیم بودم و از اینکه توانستم در رقابت با بقیه سوارکاران مرد و زن، خودم و البته توان زنان سوارکار ایران را نشان بدهم، راضیام.
تجربه یک مسابقه بینالمللی بعد از ۱۶ سال تمرین و حضور در مسابقات داخلی چطور بود؟
فوقالعاده. ۷ کشور مثل کویت، روسیه، هند، انگلیس و... ۸۵ سوارکار را در این مسابقات شرکت داده بودند که برای ما که تجربه رویدادی بینالمللی نداشتیم، رقابت با اینها عالی بود.
البته گویا مشکل همیشگی، یعنی قرنطینه اسب دردسرهایی را ایجاد کرد.
بله؛ هم مشکل قرنطینه و هم گرانی قیمت انتقال اسب به قطر باعث شد ما مجبور به استفاده از اسبهای میزبان شویم. بعد از مسابقه، مسوولان برگزاری وقتی سطح خوب بچههای ما را دیدند، گفتند برای سال آینده اسبهای بهتری در اختیار ما قرار میدهند.
فرصت تمرین با اسبهای اجارهای را داشتید؟
فقط فرصت کردیم اسبها را ببینیم. بهخاطر گرانی دلار، ما کلا ۵ روز در قطر بودیم و دو، سه روز قبل از مسابقه اسبها تمرین نمیکنند، ضمن اینکه آشنایی با عادتهای یک اسب زمان بیشتری میبرد. اگر میخواستیم یک مسابقه طبیعی را پشت سر بگذاریم، حداقل باید یک ماه تا ۴۰ روز با اسبها تمرین میکردیم اما بهخاطر بالا بودن هزینهها، اصلا امکان چنین کاری را نداشتیم. قبل از مسابقه چک اسبها و بازبینی مسیر مسابقه انجام میشود که در همین روز اسبها را به ما نشان دادند و ما هم بدون اینکه هیچ تمرینی داشته باشیم، در روز مسابقه سوار اسبها شدیم.
خب این موضوع شرایط را برای مسابقه خیلی سخت میکند.
همینطور است. کار بسیار سختی است چون از اسبها هیچ شناختی نداریم. روحیات و عادات اسبها را نمیدانیم و این موضوع در طول مسابقه که مسیر طولانی است، خیلی اذیتکننده میشود. با این وجود ما رده دوم تیمی را بهدست آوردیم و همین مساله باعث شد میزبان برای سال آینده قول همکاری بیشتری را به ما بدهد.
فکر میکنی حضور در این رویداد، فارغ از نتیجهای که در جریان مسابقه ثبت شد، چه تاثیری برای سوارکاری بخصوص در بخش بانوان داشته باشد؟
رشته ما زن و مرد ندارد و ما با هم مسابقه میدهیم. کسی به تیم ملی دعوت میشود که جزو رنکینگ برتر کشور باشد. چند سالی است که من در این رنکینگ حضور دارم و سال ۹۵ و ۹۶ جزو دو نفر برتر بودم. به همین دلیل به عضویت تیم ملی درآمدم. در این رنکینگ ۱۰ نفر برتر سه خانم حضور دارند و چون قرار بود، چهار نفر انتخاب شوند، من تنها خانم اعزامی بودم چون در جمع چهار نفر برتر من بودم و سه ورزشکار آقا. با این شرایط وقتی اعزام شدم، به این فکر میکردم که نماینده خیلیها هستم؛ کسانی که در چند سال اخیر به خاطر بی انگیزگی اسبهایشان را فروختند. وقتی برگشتم، تاثیر این حضور را در حاشیه رقابتهای قهرمان کشوری دیدم.
تعدادی از دوستانم که خیلی وقت بود، در محل مسابقه پیدایشان نمیشد، آمدند و با وجود مشکلات زیاد، گفتند که میخواهند دوباره شروع کنند. همین برای من خیلی اتفاق مهمی است و انگیزههایم را بیشتر میکند. خوشحالم که باعث دلگرمی خیلی از سوارکاران استقامت بخصوص خانمها شدم. خیلیها کنار کشیده بودند اما بعد از یک حضور بینالمللی، دیدیم که حالا و هوای مسابقه کشوری تغییر کرد.
اما سال قبل که سفرتان لغو شد، خیلی اتفاق بدی افتاد و دلسردی سوارکاران بیشتر شد.
خیلی بد شد. همان موقع یک دلخوشی مقطعی پیش آمد و بعد خیلیها ناامید شدند. گفتند که قرار نیست اتفاق خوبی بیفتد اما در نهایت با حمایتهای دکتر رییسی، مسوول کمیته استقامت، بالاخره تلاشمان جواب داد و امسال توانستیم به سفر برون مرزی برویم. این سفر با سختی زیادی انجام شد اما میهماننوازی قطریها بخشی از سختیهایی که کشیده بودیم را جبران کرد.
سال قبل با هم گفت و گویی داشتیم که در آن، شما از مشکلاتتان گفتید. همان مسائل پابرجاست؟
هزینهها چند برابر شده و مایی که پرورش اسب داریم، مشکلاتمان چند برابر شده است. مردم در مایحتاج اولیه زندگی ماندهاند و کسی به دنبال خرید اسب نمیآید. قبلا حداقل از این طریق بخشی از هزینههایمان را جبران میکردیم اما الان اصلا خرید و فروشی انجام نمیشود. گرانی علوفه و... هم که بماند. شرایط طوری شده که اگر عاشق اسب و سوارکاری نباشیم، تقریبا هیچ منطقی وجود ندارد که بخواهیم به این کار ادامه بدهیم. این رشته فقط برای ما هزینه دارد و ارضای یک نیاز درونی. جایزه نفر اول مسابقات قهرمانی کشوری ۶ میلیون تومان است که هزینه یک ماه یک اسب هم نمیشود چه رسد به اینکه سوارکارها برای تامین هزینههایشان روی جوایز مسابقات داخلی حساب کنند. مسابقات خارجی هم که بسیار محدود است و تا همین امسال ما شرایط حضور نداشتیم.
آزاده پیراکوه
- 15
- 1
